Για μια χούφτα μαραβέδια

Ο δαιμόνιος συντάχτης του Everything you know is wrong Πάνος Κάλχας-Σάχλας διαβάζει την "Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών" του Χάουαρντ Ζιν, εντυπωσιάζεται από όσα μαθαίνει και ξετρυπώνει έναν κομπάρσο, αδικημένο από Θεό, ανθρώπους και Ιστορία, τον μούτσο Ροντρίγκο (ουδεμία σχέση με τον Μουτσοντρίγκο). Ιδού τι δήλωσε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα.

Για να τουμπιγκινγουιδάρουμε να ξεκλιαρίσω ότι το όνομά μου, κύριε Σάχλαποτέτοιε μου, δεν είναι Μούτσο Ροντρίγκο, ούτε υπήρξα ποτέ μούτσος. Το όνομά μου, βαρύ σαν ιστορία, είναι Juan Rodrigo Bermejo de Triana, παρότι -άγνωστο γιατί- άλλες πηγές επιμένουν να με ονομάζουν Rodrigo Bernajo. Για τις θαυμάστριές μου ωστόσο είμαι απλώς ο Hot Rod.
Γιος του ευγενούς τεντζεροποιού Βισέντε Μπερμέχο και της καλλιπύγου Σερένι Μπετενκούρ. Οι γονείς μου, σεφαραδίτες κρυπτοεβραίοι, διώχθηκαν από τους Ισπανούς, ο πατερας μου μάλιστα δολοφονηθηκε απ' αυτούς. Καθότι οι καιροί δύσκολοι και η κρίση μεγάλη, ορφανός ων, αποφάσισα, γιε μου πού πας, μάνα να πάω στα καράβια.
Εκείνο τον καιρό, στα 1492, ενας σκιτζής Γενοβίτης, ονόματι Χριστόφορος Κολόμβος, μάζευε πλήρωμα για ένα τολμηρό ταξίδι στις Ινδίες. Σαλπάρισα, μετά την καταργηση των προγραμμάτων Σταζέ, μαζί του. Τριαντά μέρες πλέαμε σε μια θάλασσα γιομάτη με λογής παράξενα φυτά, ένας γέρο-Ηλιος μας κοιτούσε και μας έκλεινε πού και πού το μάτι κοροϊδευτικά, κύριε Σάχλα, σε στιλ “πού πάτε ρε μαλάκες;”.
Στο μήνα απάνω ο αυτός ο κώλος, ο χιλιπόγιας, ο Κολόμβος, μας μάζεψε, απογοητευμένους απ' την αποτυχία μας να βρούμε τις Ινδίες, ή οποιαδήποτε άλλη στεριά, καταλαβαίνετε την ψυχολογία του ναύτη, κύριε Κάλχα μου, είχαμε ένα μήνα να γαμήσουμε, και ήδη το πλήρωμα είχε αρχίσει να γίνεται -πώς να το θέσω κοσμίως;- μαλθακό (παρότι παρουσιάζαμε συμπτώματα πριαπισμού), να αδερφίζει, για να το πω λαϊκά. Ηταν επείγουσα η ανάγκη να βρούμε μια στεριά, ένα φιλόξενο λιμάνι, να γαμήσουμε. Και ο Κώλος ο Μβος υποσχέθηκε αμοιβή πολύ μεγάλη, σε όποιον έβλεπε πρώτος στεριά.
Κι έτσι με το ηθικό αναφτερωμένο συνεχίζαμε το ταξίδι μας.
Τη νύχτα εκείνη, ήταν θυμάμαι 12 του Οχτώβρη, κατά τις 2 το πρωί, τ' αρχίδι ο επιλοχίας με είχε βάλει σκοπιά στο παρατηρητήριο, γερμανικό νούμερο. Ηθελα τόσο πολύ την αμοιβή, για τη φαμίλια μου, κυρ Σάχλα μου, για τη σενιορίτα και τα νίνιοζ που δεν είχα να με περιμένουν πίσω, που προσπαθούσα με μανία να διαπεράσω το σκοτάδι και να δω στεριά. Μέχρι που ξαφνικά, μέσα στο σκοτάδι, κάτι γυάλισε, κάτι άστραψε, σαν πικνίκ μες στο δασάκι, μια μικρή φωτιά, στην καρδιά έβαλα πατίνια και δυο ρουλεμάν και ανέκραξα "Τέρα! Τέρα! Τέρα!".
“Πάει του 'στριψε του μαλακοκάβλη του Ροντρίγκο”, σκεφτήκαν οι αγουροξυπνήμενοι συνταξιδιώτες μου, "και βλέπει πορνοράματα με την Τέρα Πάτρικ". Οχι βρε γίδια, επέμεινα, στεριά, πέρα μακριά, ευθεία μπροστά, βλέπω στεριά! Κραυγές ενθουσιασμού ακολούθησαν και επιβραβευτικά χτυπήματα στην πλάτη, που να 'ξερα ο δόλιος, ότι κάποιος ετοιμαζόταν να με μαχαιρώσει πισώπλατα; Το ίδιο πρωί, αυτό το κόνιο, αυτός ο πούτα μάδρε, ο Κολόμβος, με συνεχάρη. Αλλά ανακοίνωσε ότι πρώτος αυτός, κατά τις 10 το προηγούμενο βράδυ, είχε δει στεριά, αλλά δεν το είχε πει σε κανένα, γιατί ήθελε να σιγουρευτεί προτού μας ξεσηκώσει χωρίς λόγο. Αρα λοιπόν την αμοιβή, την ισόβια σύνταξη των 10.000 μαραβεδίων, την οποία δικαιούμουν, που θα μου παρείχε μια ασφάλεια στον καιρό της επισφάλειας και της αμφισβήτησης των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, θα την έπαιρνει ο ίδιος ο Assmvos, αυτός ο βρωμερός ασβός με τη μούρη του ποντικού, και όποιος είχε αντίρρηση μπορούσε να προσέλθει σε διάλογο με την μπιστόλα του.
Καταρρακώθηκα. Αρχισα να χάνω κιλά. Το δέρμα μου κιτρίνισε. Δεν είχα όρεξη για τίποτε. Ούτε να γαμήσω ούτε να σκοτώσω Ινδιάνους ήθελα. Μέσα μου άλλωστε είχε ήδη ξυπνήσει το κάλεσμα της μάμα Αφρικα. Τα βρόντηξα όλα. Πήρα το πρώτο αεροπλάνο για Αφρική. Εκεί ασπάστηκα τον ισλαμισμό και άρχισα να καταστρώνω το σχέδιο επανάκτησης όλων όσων αυτός ο σατανικός Χριστόφορος Κολόμβος μου είχε στερήσει: αλλά δεν θα αρκούμουν μόνο στα μαραβέδια. Θα του έπαιρνα ό,τι είχε και δεν είχε. Θα τον κατέστρεφα. Κι έτσι οργάνωσα ένα χτύπημα, το οποίο πραγματοποιήθηκε περίπου πεντακόσια χρόνια αργότερα, σε αυτό που οι διάδοχοι του Κολόμβου είχαν ονομάσει Δίδυμοι Πύργοι.

(προς τα ζαγάρια της υπηρεσίας που παρακολουθεί το ηλεχτρονικό έγκλημα και γενικότερα τη δραστηριότητα των πολιτών στο διαδίκτυο -δεν υπάρχει πλέον λόγος να τ' αρνούνται, το έχουν άθελά τους ομολογήσει, μετά τις πρόσφατες συλλήψεις: αυτό το κείμενο είναι της πλάκας και για πλάκα, και δεν εμπεριέχει ίχνος αλήθειας, πλην κάποιων ιστορικών στοιχείων)