Εκλογές στο χωριό

Τραπέζι Κυριακής στο χωριό. Όλη η οικογένεια μαζεμένη - μόνο σε γιορτές γίνεται πλέον αυτό. Α! συν τους κουμπάρους του αδερφού μου. Αλλά αυτή η Κυριακή δεν είναι τυχαία, είναι η Κυριακή των εθνικών εκλογών.

Κοιτάξτε βέβαια, καμιά φανατισμένη οικογένεια δεν είμαστε. Πολιτικά ποτέ δε συζητάμε σπίτι μας. Και πως θα γινόταν εξάλλου τέτοιο σκορποχώρι (ή ακριβώς γι'αυτό και είμαστε σκορποχώρι).

Που λέτε, το τραπέζι αυτό τα είχε όλα: η οικογένεια του θείου ΠΑΣΟΚοι (όλοι, αυτοί είναι one big happy family, βρήκαν και νύφη ανάλογη). Η δική μου πάλι οικογένεια... αφήστε τα.

Ο μπαμπάς ανέκαθεν ΚΚΕς. Του'μεινε από τότε που ήταν εργάτης, κι όταν πλέον έγινε επιχειρηματίας, δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τη συνήθεια, μόνο που μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του που και που για το ΙΚΑ που τον χαρατσώνει, ειδικά όταν (φυσικά) οι υπάλληλοι δεν έχουν τη δική του (παρά τα 60 του χρόνια, "υπεράνθρωπη") έγνοια για τη δουλειά. Πέραν του ότι ο άνθρωπος απλά δεν μπορεί να καθίσει ούτε 10 λεπτά.

Η μαμά δε, μέγας λάτρης του Κωνσταντόπουλου ("ωραίος άντρας!"). Έτσι του την έκανε του συντρόφου της το '93 και αλλαξοπίστησε. Όπως φυσικά την είχε κάνει και στο μπαμπά της όταν παντρεύτηκε. Και ευτυχώς εδώ που τα λέμε, μη το συζητάτε, σ' εκείνο το σόι να δείτε τι γίνεται... όλοι μπλε και βάλε - η γιαγιά μπλε ρουά, μεγάλη φαν του Παπαδόπουλου "τάξις και ηθική!". Ακόμη τη θυμάμαι να στέκει στο χώρισμα της πόρτας με το κομπινεζόν μέσα στα μεσάνυχτα... και φααααπ ένα χαστούκι μεγαλειώδες, όταν έφηβη πια, καλοκαίρι στο χωριό, είπα να πάω μια βόλτα με τα υπόλοιπα παιδιά - αφού βέβαια είχα πάρει την άδεια του θείου μου... Και παρόλες τις διαβεβαιώσεις της μάνας μου ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, με έστειλε πακέτο πίσω στο σπίτι όπου με περίμενε κι ο παππούς για να εισπράξω κι εκεί ένα ωραιότατο φτύσιμο και τη μάνα μου να μη μπορεί να κρατήσει τα γέλια.

Αδερφή και αδερφός συνασπισμένοι κι αυτοί (κι εγώ το '93 να σας πω τη μαύρη αλήθεια...). Έλα μου όμως που στα ζευγάρια υπάρχει διχασμός. Πασόκος μέγας ο γαμπρός μου, δεξιά η νύφη... Αφήστε τα. Μη πω για τον κουμπάρο...
Ρέστα βέβαια έδωσε η πεντάχρονή (παρά κάτι μήνες) ανιψιά. Με ύφος απορίας και αηδίας προς τον κουμπάρο: "μα πας καλά παιδάκι μου; το χοντρό;".

Και κατόπιν, παίρνοντας δύο από τα ψηφοδέλτια που επιστρέψαν σπίτι, φυσικά μη ξέροντας να διαβάζει, αλλά έχοντας απίστευτη φωτογραφική μνήμη:
"Μα καλά, δύο ίδια ΚΚΕ;" κρατώντας το Μ-Λ ΚΚΕ από τη μία και το ΚΚΕ Μ-Λ από την άλλη. Άντε να εξηγήσεις τώρα στο παιδί αυτά που δεν μπορείς να καταλάβεις εσύ ο ίδιος ακριβώς... (δηλαδή κάτι καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να σας το εξηγήσω ούτε εσάς επακριβώς).

Εγώ πάλι, μόνη κι έρημη, όχι μόνο στην οικογένεια, αλλά και σε ολόκληρο το χωριό. Αλλά πλέον δεν ασχολούνται μαζί μου, μόνο την πρώτη φορά, πριν χρόνια είχαν απορήσει για τον τρελό του χωριού, αλλά το ενδιαφέρον τους δεν κράτησε πάνω από δυο δευτερόλεπτα, ούτε καν το γουαρχολικό μου πεντάλεπτο δε μου παραχώρησαν, με σκίασε ο άτιμος ο Σημίτης...