Η περιπέτεια του παιδικού

Πολυαγαπημένε μου Μετεωρίτα

Σε γράφω αυτό το γράμμα, και ενώ το παιχνίδι του Παναθηναϊκού έληξε μόλις 1-3 κάτι που μάλλον σε χαροποιεί, για να σε δώσω τις λεπτομέρειες που με ζήτησες σχετικά με τους παιδικούς σταθμούς.

Το λοιπόν. Αρχικά να τονίσω ότι όσα αναγράφονται εδώ έχουν να κάνουν καθαρά με τη δική μου προσωπική εμπειρία και δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση οδηγό για τον οποιονδήποτε.
Πάμε λοιπόν.

Να ξεκινήσω λοιπόν φίλε Μετεωρίτα από το πρώτο που έθιξες.

Ποια είναι λοιπόν η κατάλληλη ηλικία για να πάει ένα παιδί στον παιδικό σταθμό;

Τείνω σε αυτό να συμφωνήσω με τον άντρα σου. Αν δεν πας τώρα τα παιδιά θα πρέπει να περιμένεις μέχρι του χρόνου. Αν κρίνω σωστά τα παιδιά σου είναι τώρα ενός άρα με απλά μαθηματικά την επόμενη χρονιά θα είναι 2 ετών. Με αυτό το σκεπτικό καλά θα ήταν να πάνε τώρα. Βέβαια θα έχεις τα προβλήματα με τις ιώσεις (σε αυτά θα αναφερθώ πιο κάτω) και επίσης τα παιδιά που δεν έχουν μάθει ακόμα να περπατούν δεν περνούν το ίδιο καλά με τα άλλα γιατί πολύ απλά δε μπορούν να συμμετάσχουν σε όλες τις δραστηριότητες.

Γενικότερα εμείς αυτό που κάνουμε είναι να στέλνουμε τα παιδιά στον παιδικό όταν δε μπορούμε να τα κρατήσουμε άλλο στο σπίτι για διάφορους λόγους: Η άδεια τελειώνει και πρέπει να επιστρέψει η μαμά στη δουλειά ή η γιαγιά δε μπορεί άλλο να το κρατάει. Αν η γιαγιά πάντως επιμένει καλό θα ήταν να μην την ακούσετε. Αν επίσης πιστεύετε ότι το παιδί δε θα είναι το ίδιο καλά αν πηγαίνει στον παιδικό πάλι καλό θα ήταν να το ξανασκεφτείτε. Το παιδί αποκτά καλύτερη επικοινωνία με όλους, γίνεται πιο κινητικό και αποκτά σπιρτάδα στον παιδικό. Ο μικρός παίκτης πάει στον παιδικό λιγότερο από μήνα και η διαφορά είναι ήδη εμφανής. Άλλο να κάθεται όλη μέρα στο σπίτι και άλλο τη μισή μέρα να δραστηριοποιείται σε διάφορα πράγματα.

Ο γενικότερος κανόνας μάλλον είναι όσο μικρότερα τόσο καλύτερα. Ναι αλλά πόσο μικρά; Σε εμάς για παράδειγμα βόλεψε γιατί η συμμετοχή του στον παιδικό συνέπεσε σε μια ηλικία που και περπατάει και συνεννοείται. Γεννήθηκε Φλεβάρη και ο Σεπτέμβρης έκατσε καλά. Αυτό έκανε τη προσαρμογή του πιο δύσκολη αλλά πιο γρήγορη. Καλύτερα δηλαδή είναι να περπατάει ένα παιδί και να έχει πει τις δυο τρεις πρώτες λεξούλες του. (Καλά ο δικός μου βέβαια έχει ξεπεράσει τον εαυτό του. Περπατάει από 10 μηνών και αν τον ρωτήσεις τώρα τι πουλάει ο παλιατζής σου λέει με άνεση "παλιά"). Επειδή λοιπόν Μετεωρίτα αν το παιδί είναι 2 ετών θα έχεις πρόβλημα μεγάλο στη προσαρμογή του καλύτερα τώρα πάρα μετά (και μη πάρεις τηλέφωνο το κερατά όπως λέει και το άσμα. Καμία σχέση με τα όσα λέμε αλλά το θυμήθηκα).
Όταν αποφασίσεις την ηλικία που θα τον στείλεις στον παιδικό έρχεται το άλλο ερώτημα:

Σε ποιον παιδικό να τον στείλω;

Γενικότερα αυτά που πρέπει να προσέξεις είναι εδώ δες εκεί που λέει για την ενημέρωση των γονέων. Ακολούθησε τα κατά γράμμα ανεξάρτητα από το αν είναι δημόσιος ή ιδιωτικός ο παιδικός σταθμός. Πήγαινε συζήτησε και παρατήρησε. Αν είναι καθαρά αν φέρονται καλά στα παιδιά, όλα. Οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί έχουν το αρνητικό ότι στη πλειοψηφία τους πρέπει να έχεις μπάρμπα εις την Κορώνη για ευνόητους λόγους. Επίσης τουλάχιστο στη Θεσσαλονίκη πρέπει το παιδί να φύγει από τον παιδικό τουλάχιστο στις 3.30. Ποιος βρε κουτορνίθια εκτός από τους δημόσιους υπάλληλους δουλεύει σήμερα μέχρι εκείνη την ώρα; Άρα θα πρέπει να έχεις κάποιον να πάρει το παιδί. Στους ιδιωτικούς πληρώνεις παραπάνω (γιατί και στους δημόσιους πληρώνεις μη νομίζεις απλά είναι λιγότερα) αλλά έχεις άλλα κομφόρ. Έρχεται το πρωί το λεωφορείο παίρνει τα παιδιά και στα φέρνει πάλι πίσω το μεσημέρι. Αλλά το βαλάντιο είναι αρκετά μεγάλο. Στη Θεσσαλονίκη (με το λεωφορείο) θέλουν περίπου 300-350 ευρώ. Και εσύ αγαπητέ Μετεωρίτα έχεις δυο παιδάκια. Άρα το λιγότερο που θα χρειάζεσαι θα είναι κάνα 550- 600 ευρώ. Κάνουν από ότι έμαθα ειδικές τιμές αν έχεις δυο παιδιά. Να προσθέσω κάτι σημαντικό για το κόστος. Αφορά τους δημόσιους παιδικούς σταθμούς και έχει να κάνει με την ασφάλεια σου. Εφόσον έχεις ΙΚΑ πας το Μάρτιο κάνεις μια αίτηση και σου δίνουν το λεγόμενο κουπόνι. Το κουπόνι ανάλογα με το εισόδημα και τα ένσημα σου σε πριμοδοτεί για ένα σημαντικό ποσό που καλύπτει ακόμα και όλο το κόστος του παιδικού, αρκεί να είναι δημόσιος. Καλύψαμε το τι πρέπει να δεις καλύψαμε και θέματα κόστους. Πάμε τώρα παρακάτω; Πάμε.

Ποια η στάση μου απέναντι στις αντιδράσεις του παιδιού;

Γενικότερα η στάση σου πρέπει να είναι όπως πάντα.
Να μη κολώσεις.
Τι εννοώ. Χωρίς φωνές και χωρίς να δείχνεις τη στεναχώρια σου που το παιδί ταλαιπωρείται, χωρίς ακραίες αντιδράσεις. Το παιδί (έχεις καταλάβει πολύ καλά) ότι κάνει ότι βλέπει. Πολλές φορές λοιπόν ακόμα και χωρίς να του δίνεις και σημασία όταν κλαίει. Το πας στο παιδικό. Του δίνεις να καταλάβει ότι πρέπει να το πάρει απόφαση. Του χαμογελάς συνεχώς, το παροτρύνεις και του λες συνέχεια τι ωραία που θα περάσει. Καταπνίγεις το δικό σου συναίσθημα. Βλέπεις το παιδί να σου φωνάζει μπαμπά και να σου απλώνει το χέρι και το στομάχι σου σφίγγεται. Καταπνίγεις το συναίσθημα και το πας το παιδί στον παιδικό. Δε το παίρνεις πίσω ποτέ. Αν φύγει μια φορά πίσω την έβαψες. Θα κάνεις μετά διπλάσιο χρόνο να καλύψεις το έδαφος.

Θα σου πω την προσωπική μου εμπειρία για να καταλάβεις.

Η επιλογή της ηλικίας σου είπα πως ήρθε, να μη τα ξαναλέμε. Η επιλογή του παιδικού έγινε με κριτήρια
α) ποιος κρατάει το παιδί μετά τις 3.30
β) αν είναι δημόσιος ή έστω μη κερδοσκοπικός οργανισμός ακόμα και αν συνησφέρουμε κάτι γιατί το βαλάντιο του ιδιωτικού είναι μεγάλο για εμάς
γ) πόσο εύκολη είναι η πρόσβαση σε αυτόν.
Αφού καταλήξαμε και κάναμε όσα σου ανέφερα επίσης πιο πάνω (είδα ακόμα και αν έχουν ζεστό νερό στους νιπτήρες για να καταλάβεις) ξεκινήσαμε ένα ωραίο πρωί να τον πάμε στον παιδικό.
Να σου πω επίσης κάτι άλλο σημαντικό. Τα παιδιά σοκάρονται πολύ όταν αποχωρίζονται το περιβάλλον τους πρώτη φορά. Σε πολλούς ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς σου λένε να πηγαίνεις μαζί με το παιδί σου εκεί τις πρώτες δυο εβδομάδες και να αυξάνεις συνεχώς τις ώρες που θα κάθεσαι εκεί. Πρώτα μια ώρα μετά δυο και πάει λέγοντας.
Μη το κάνεις
Πάλι την ημέρα που θα το αφήσεις μόνο του τα ίδια θα έχεις. Αυτό το κάνουν για να μην περνάει σε άλλους γονείς η εικόνα παιδιών που κλαίνε συνέχεια τις πρώτες ημέρες. Δε μπορεί ο άλλος που ψάχνει για παιδικό να μπαίνει μέσα και να βλέπει 10 μωρά να κλαίν. Το πιάνεις; Μετά που θα έχεις κάνει τη συμφωνία και θα έχεις πληρώσει κιόλας και δε θα μπορείς να φύγεις θα έχεις τα ίδια και χειρότερα.
Στον παιδικό που επιλέξαμε μας είπαν για παράδειγμα ότι δε το επιτρέπουν με τίποτα να κάτσεις έστω και δυο λεπτά μαζί του εκεί. Επίσης δε μπορείς να το πάρεις πριν τις 12:00 και μετά τις 12:30 γιατί την πέφτουν για ύπνο. Αποφασίσαμε να τον αφήσουμε μέχρι τις 12:00 τις πρώτες ημέρες για να δουμε πως θα πάει.
Την πρώτη ημέρα που τον πήγα το κλάμα δε φάνηκε. Πολύ απλά δε κατάλαβε τίποτε όταν τον πήγα. Και δε με πήρε χαμπάρι όταν έφυγα. Έκλαψε τόσο πολύ που στο τέλος την έπεσε κάπου και τον πήρε ο ύπνος. Την άλλη μέρα άρχισε να κλαίει από το αυτοκίνητο. Μπλάνταξε στο κλάμα όταν τον άφησα. Είχε την ίδια συμπεριφορά. Το βράδυ δεν ήθελε να κοιμηθεί χωρίς τη μάνα του και ήθελε φως ανοιχτό.
Τα μούτρα που μου κράτησε δεν έχουν προηγούμενο. Ενώ όλες τις ημέρες με το που μπήκα στο σπίτι έτρεξε να με προϋπαντήσει εκείνες τις ημέρες έκλαιγε με το που έμπαινα στο σπίτι. Με συνδύασε με την εγκατάλειψη ενώ η μάνα του ήταν εκείνη που τον έσωζε. Η Άφρο γλυκιά σύζηγος όπως πάντα είπε μήπως να τον πάει και αυτή μια μέρα εκεί μήπως και αλλάξει η συμπεριφορά του. Της είπα όμως ότι αν συνδυάσει και αυτήν με το ίδιο συναίσθημα ζήτω που καήκαμε. Το ξεπέρασε αυτό. Τον έβγαλα δυο βόλτες το απόγευμα. Δεν ήθελε με τίποτα να μείνει μαζί μου αλλά μετά είδε ότι μόνο το πρωί τον αφήνω κάπου που στο κάτω κάτω δε περνάει άσχημα. Σε πληροφορώ ότι δεν ήταν μόνο μια η στιγμή που ήμουν έτοιμος να τον πάρω και να φύγω. Αλλά δεν το έκανα. Και έτσι ο μικρός το πήρε απόφαση. Ενώ μια εβδομάδα δεν έτρωγε στον παιδικό μια χάρα άρχισε να τρώει και να περνάει καλά. Το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν με τον εμετό.
Κάθε πρωί λόγω της ψυχολογικής πίεσης που ένοιωθε έκανε εμετό.
Κάθε πρωί.
Μια φορά έκανε πάνω μου.
Εκεί μου είπαν να μη του δίνω γάλα το πρωί. Εγώ όμως επειδή το παιδί μου το ξέρω (λες και ακούω τη μάνα μου τώρα) ήξερα επίσης ότι είναι καθαρά ψυχολογικό. Δε μπορούσα να τον αφήσω νυστικό όλες αυτές τις ώρες. Γιατί εκεί δεν έτρωγε. Και το γάλα συνεχίσαμε να του δίνουμε και ας το έκανε εμετό και δε σταματήσαμε να τον πηγαίνουμε κάθε πρωί. Με το πολλά ο μικρός συνίθησε μέχρι τις 12:00. Και καλά πέρασε και το φαί του έφαγε και όλα καλά. Μετά είπαμε να τον αφήσουμε μέχρι τις 15:45.
Εδώ το πρόβλημα είναι ο ύπνος. Πρέπει να τον βάλει κάποιος άλλος για ύπνο. Αν έχει μάθει να κοιμάται μόνος του καλώς. Αν όχι την έκατσαν στον παιδικό. Ο δικός μου (εξ ου και το Ταρζάν) αντί να κοιμηθεί ποδοπατούσε όλα τα άλλα παιδάκια για να τα ξυπνήσει. Δε κοιμήθηκε και μετά περιφερόταν σαν το ζόμπι μέσα στο σπίτι όλη την υπόλοιπη ημέρα. Την δεύτερη μέρα όμως κοιμήθηκε μισή ώρα. Και τώρα κοιμάται τόσο που τσατίζεται επειδη τον ξυπνούν.

Οι ιωσεις

Αυτά δε θα τα αποφύγεις. Ειδικά τις πρώτες ημέρες θα είναι συνέχεια κρυωμένος. Ο μικρός παίκτης μια φορά (και λόγω της ψυχολογικής πίεσης) ανέβασε πυρετό 37 και κάτι. Δεν τον πήγαμε την επόμενη μέρα. Άλλη μια φορά αυτή την εβδομάδα δεν τον πήγαμε γιατί τα μάτια του είχαν ξεδακρυώσει και η μύτη του έτρεχε. Μια μέρα στο σπίτι και έγινε καλά. Απλώς έχεις πρόβλημα γιατί σε τέτοια περίπτωση πρέπει να πάρεις άδεια από τη δουλειά και μαλακίες. σιγά σιγά τα ξεπερνάει και αυτά.

Συμπέρασμα
Αλλάζω απορρυπαντικό που λέει και μια διαφήμιση; Όχι. Το σημαντικότερο είναι ότι ο μικρός μπήκε σε ένα πρόγραμμα καθημερινό που σε βοηθάει και εσένα πολύ. Κοιμάται με τη μια γιατί είναι κουρασμένος και περνάει καλά. Μαθαίνει επίσης ότι πρέπει να ακολουθεί κάποιους κανόνες που ισχύουν σε ένα χώρο. Δεν λέμε να κάνεις το παιδί στρατιωτάκι καταλαβαίνεις τι εννοώ. Όλα αυτά βέβαια δε σημαίνουν ότι το παιδί σου θα το μεγαλώνουν εκεί. Φυσικά όχι. Όλη τη δουλειά έσυ πάλι θα την κάνεις. Και κάτι τελευταίο. Κανείς δε ξέρει το παιδί σου καλύτερα από εσένα. Να συνεργαστείς με τις κοπέλες του παιδικού αλλά μη πέρνεις τοις μετρητοίς πάντα ότι σου λένε. Εμείς για παράδειγμα δεν κάναμε ότι μας έλεγαν με το γάλα, αλλά ένα στρωματάκι στο σαλόνι το στρώσαμε για να σηνυθίσει να κοιμάται έτσι. Και αυτό το τελευταίο δεν μας το είπε κανείς. Μόνοι μας το κάναμε. Γιατί ξέρουμε ότι βοηθόντας τον να προσαρμοστεί γρηγορότερα αυτός θα περνάει καλά.

Ουφ!Το θέμα είναι ότι πήγε 11:07 και έχω νυστάξει τρελά. Άλλη μια παραμετρος του παιδικού είναι ότι ξεκινάς πιο νωρίς το πρωί τρέχεις πολύ για να είναι όλα εντάξει και 10:00 έχεις νυστάξει απίστευτα.
Γι αυτό και χάθηκα τελευταία, γι' αυτό και θα συγχωρήσετε όσοι μπήκατε στο κόπο να διαβάσετε μέχρι εδώ αυτό το σεντόνι (ειδικά εσύ Μετεωρίτα) τα όσα λάθη και τις όποιες παραλείψεις.
Αυτή λοιπόν είναι η δική μου εμπειρία. Περιμένω τη δική σου φίλε μου Μετεωρ.
Και πάνω απ' όλα θα τα πούμε την Κυριακή 9:15.