Pure being and pure nothing are the same

Το κείμενο που ακολουθεί είναι φανταστικό (υπό την έννοια ότι είναι αποκύημα της φαντασίας, όχι υπό την έννοια της ποιότητας). Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι παντελώς συμπτωματική και στην τελική όποιος έχει τη μύγα παρακαλείται να τη φέρει πίσω, γιατί μου λείπει τρομερά και συνειδητοποιώ πλέον ότι ο καθημερινός βίος είναι αβίωτος χωρίς αυτήν...

Καυτός σαν τις αποκαλύψεις που θα ακολουθήσουν έκαιγε ο ήλιος στη ΓΑΔΑ, βλοσυρός σαν την Αποκάλυψη, που θα ‘ρθει - δεν θα ‘ρθει, στεκόταν απέξω, καθισμένος στο πεζοδρόμιο, μονάχος ο Εφέμ. «Ευλογημένη ημέρα, ευφραίνονται τα γαϊδούρια και η σούστα φτερουγίζει», μονολόγησε. Τον είχαν καλέσει για μία «φιλική συζήτηση», κι αυτός είχε κάνει τον κόπο να έρθει μέχρι εδώ, αλλά τώρα σκεφτόταν να τους ρίξει άκυρο.

Κοίταξε τους φρουρούς: στο ένα χέρι το μπεγλέρι, στ’ άλλο χέρι το καρότο, παίζανε τάβλι. Κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ. Μπάτσοι και ασφαλίτες μπαινοβγαίνανε, όλοι με ένα καρότο στο χέρι. Τι κουτοί, σκέφτηκε, τρώνε και το χόρτο που φυτρώνει από πάνω. Έπεσε το μάτι του σε μια αφίσα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων: «Καμπάνια κατά των στερεοτύπων για την ΕΛΑΣ. Συνάδελφε, άσε στην άκρη τα ντόνατς, άσε στην άκρη το γκλομπ, άσε στην άκρη το περίστροφο που τυχαία εκπυρσοκροτεί και πιάσε ένα καρότο. Απόδειξε στον κόσμο ότι ο έλληνας αστυνομικός δεν τρώει κουτόχορτο!». Κάποιος εξυπνάκιας είχε σβήσει με μαρκαδόρο τη λέξη "δεν" πριν από το "τρώει"...

Αβατον για μένα η ΓΑΔΑ, κατέληξε ο Εφέμ και, όντας εξπέρ στις μεταμφιέσεις πήρε τη μορφή καπνού και εξαφανίστηκε. «Ρε μαλάκα, σου μυρίζει καπνός;», ρώτησε ένας μπάτσος το συνάδελφό του. «Λες να πιάσαμε φωτιά πουθενά;» «Εξάρες, φωτιά στα μπατζάκια σου, μαλακογκάβλη», του είπε ο άλλος και δάγκωσε το καρότο. «Γαμημένη καμπάνια», πρόσθεσε και έφτυσε.

Πίσω στο δικό του άβατο ο Εφέμ είχε μεταμορφωθεί σε σούστα φτερουγίζουσα, ελατήριο ελαστικό, για να αποκρούει όλες τις κατηγορίες. «Θόδωρε», σήκωσε το καροτί τηλέφωνο και μίλησε με τα κεντρικά της Αθήνας, «δίψασα, φέρε μου νερό». «Αμέσως», του είπε η φωνή. «Ξέρετε σεβασμιότατε, ο Κώστας θέλει να σας συναντήσει», πρόσθεσε διστακτικά.

Ο Εφέμ ξεφύσηξε. «Καλά, να του πεις να έρθει στο γνωστό σημείο, και να έρθει μόνος του, χωρίς τη Σάρα και τη Μάρα». «Η Μάρα η κακομοίρα τι σας έφταιξε τώρα;» κλαψούρισε η φωνή στο τηλέφωνο». «Τίποτε η κοπέλα. Ατύχησε απλώς που συνάντησε στο δρόμο της εσένα» είπε περιφρονητικά ο Εφέμ και έκλεισε το τηλέφωνο.

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν έφτασε στην πυραμίδα του Πλάτωνα. Ο γερό-φιλόσοφος κοίταξε τον Εφέμ που πάρει τη μορφή του γνωστού πολιτειολόγου - φιλοσόφου Ζουρανναρά: «Πάλι εσύ εδώ; Απάνω είναι ο χοντρός, σε περιμένει. Αλλά μη μου τα κάνατε γης μαδιάμ. Από τότε που η πυραμίδα μου έπεσε στα δικά σας χέρια, την έχετε κάνει μπουρδέλο». «Σκασμός παππούλη» του είπε ο Εφέμ-Ζουρανναράς, «η πυραμίδα είναι νόμιμη ιδιοκτησία της μονής και…». «Γαμώ το μονί σου», τον διέκοψε ο Πλάτων, «μη βλασφημείς παλιοαρχαίε», τσατίστηκε ο Εφέμ και τον κοπάνησε με το χρυσόβουλο στο κεφάλι. «Πούτσα, πούτσα, ξύλο, ξύλο» ακούστηκαν κάτι φωνές στο σκοτάδι και η πυραμίδα του Πλάτωνα γέμισε μπάτσους, ΜΑΤ και ΜΕΑ που δείρανε παρέα τον κακομοίρη τον Πλάτωνα, να μάθει να λέει άλλη φορά μαλακίες για φύλακες και ιδανικές πολιτείες. Ο δε Εφέμ έγινε ξανά ελατήριο και, ζμπόιγκ!, προσγειώθηκε στην κορυφή της πυραμίδας.

«Γεια σου Κώστα», είπε στον χοντρό που καθόταν τόση ώρα ατάραχος στην κορφή αγνοώντας το χαμό που γινόταν από κάτω του. «Γειααα», είπε βαριεστημένα αυτός. «Εφερες αυτό που σου ζήτησα την προηγούμενη φορά;», ρώτησε γεμάτος αγωνία ο Εφέμ. «Βέβαια, και μάλιστα τελευταίας τεχνολογίας, ασύρματο, made in China» είπε ο Κώστας και του έδωσε το joystick για το PS3. «Λοιπόν, τι να παίξουμε;».