Στεκόμουν στο πεζοδρόμιο, αρτι αφιχθείς στην αχαϊκή πρωτεύουσα, με την κρεμάστρα στο χέρι, περιμένοντας τον Π. να παρκάρει. Στην κρεμάστρα, κρεμασμένα τα καλά ρούχα που θα φόραγα την επομένη, στη βάφτιση. Κρεμασμένα στην κρεμάστρα δείχνανε πολύ καλύτερα απ' ό,τι την επομένη, όταν τα φόρεσα.
Τον είδα που με προσπέρασε. Ενας ακόμη μετανάστης. Τον είδα που στάθηκε λίγο παραπέρα, πίσω από ένα τοιχάκι. Στο χέρι κρατούσε κάτι σαν λεμόνι, σαν νεράντζι. Στην αρχή νόμιζα πως με κοιτούσε. Ενιωσα να απειλούμαι, "λες να θέλει το κακό μου;" σκέφτηκα, καλός μαλακορατσιστάκος κι εγώ. Ομως δεν κοιτούσε εμένα, ούτε το αυτοκίνητο του Π. Κοιτούσε πέρα και πιο πίσω από εμάς, προς την παραλιακή. Το κατάλαβα όταν τρέχοντας και μισογελώντας είναι η αλήθεια με προσπέρασαν αλλοι δυο τρεις (Κούρδοι; Αφγανοί;) πρόσφυγες. Μετά κατάλαβα ότι άλφα είμαι ηλίθιος και ότι βήτα απλως έτρεχαν να κρυφτούν απ΄τον βλάκα μπάτσο που περιπολούσε και κοιταζε αριστερά δεξιά στα στενά να δει πού κρυφτήκανε οι παράνομοι. Είδε εμένα, είδε την κρεμάστρα και τα καλά μου ρούχα, ικανά πειστήρια ότι οι κακοί είχανε πάει κάπου αλλού και συνέχισε παρακάτω.
Την επομένη, αφού έβγαλα τα καλά μου ρούχα και τα ξανακρέμασα στην κρεμάστρα, με πόδια και βλέφαρα βαριά απ' το μεσημεριανό κρασί, κινήσαμε να πάμε για καφέ και κυριακάτικες εφημερίδες. Κάτι γινόταν στην παραλιακή. Ενα μπουλούκι, καμιά κατοστή πρόσφυγες, με καδρόνια στο χέρι. Τριγύρω ακούγονταν σειρήνες. Αφήσαμε τον καφέ να πάει στα πουρνάρια, και με την Εποχή παραμάσχαλα εγώ κι ο Σαλαχαντίν με τη φωτογραφική είπαμε να δούμε τι συμβαίνει.
Διότι πολλά έχουμε ακούσει και διαβάσει για το τι παίζει με τους πρόσφυγες στην Πάτρα. Αλλά και πάλι αυτό που βλέπαμε δεν μπορούσαμε να το εξηγήσουμε. Αυτοί περπατούσανε στην παραλιακή, σαν πορεία αριστεριστών, και ξωπίσω, διακριτικά αλλά και πεισματικά ακολουθούσανε μοτοσυκλετιστές της αστυνομίας. Ξάφνου οι μετανάστες πήραν να τρέχουν και να διασπώνται. Οι μισοί χωθήκανε στα στενά, άλλοι συνεχίσανε ευθεία, και κάποιοι ριχτήκανε και πηδήξανε τα κάγκελα του λιμανιού. Οι μισοί μπάτσοι συνεχίσανε ευθεία, οι άλλοι μισοί με τις σειρήνες να ουρλιάζουν τρέξανε στα στενά. Τι διάλο γίνεται εδώ; σκεφτήκαμε.
Συνεχίσαμε να ακολουθούμε απ' το απέναντι πεζοδρόμιο, εμείς και δυο τρεις ασφαλίτες, όσους είχανε πηδήξει τα κάγκελα του λιμανιού και μισοκρυμμένοι πίσω από κτίρια, αποθήκες, εμπορευματοκιβώτια προχωρούσανε παράλληλα με το δρόμο και τα καράβια. Κάποια στιγμή, απέναντι από ένα καράβι που φόρτωνε οχήματα, επιχείρησανε κάτι σαν ντου. Φυσικά στο διάβα τους βρήκανε ένστολους, οι οποίοι με γκλομπιές τους απωθήσανε. Τους είδα και πάλι, μισογελώντας ξανά, να πηδάνε τα κάγκελα και να χάνονται στα στενά. Η ώρα είχε περάσει κι η όρεξη για καφέ είχε χαθεί. Το τι κάναμε μετά δεν έχει σημασία (πήγαμε για αθλητική κυριακή και διπλά πιτόγυρα).
Επειδή δεν ζω στην συγκεκριμένη πόλη, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος και να κρίνω επακριβώς τι είδα. Ο τρόπος με τον οποίο έγινε πάντως μου έδωσε την εντύπωση μιας ρουτίνας: Ντου προς τα καράβια προς Ιταλία κι όποιος μπει μπήκε. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Ουτως ή αλλως εγώ απλώς ήθελα να σας ποστάρω νέες φωτογραφίες απ' τις φθινοπωρινές μου διακοπές... (φωτό απ' τις γκλομπιές των ένστολων, ένεκα το κρασί, δεν στάθηκε δυνατό να βγάλουμε. Αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζονται φωτοντοκουμέντα για τις συνήθεις πρακτικές...)
Την επομένη, αφού έβγαλα τα καλά μου ρούχα και τα ξανακρέμασα στην κρεμάστρα, με πόδια και βλέφαρα βαριά απ' το μεσημεριανό κρασί, κινήσαμε να πάμε για καφέ και κυριακάτικες εφημερίδες. Κάτι γινόταν στην παραλιακή. Ενα μπουλούκι, καμιά κατοστή πρόσφυγες, με καδρόνια στο χέρι. Τριγύρω ακούγονταν σειρήνες. Αφήσαμε τον καφέ να πάει στα πουρνάρια, και με την Εποχή παραμάσχαλα εγώ κι ο Σαλαχαντίν με τη φωτογραφική είπαμε να δούμε τι συμβαίνει.
Διότι πολλά έχουμε ακούσει και διαβάσει για το τι παίζει με τους πρόσφυγες στην Πάτρα. Αλλά και πάλι αυτό που βλέπαμε δεν μπορούσαμε να το εξηγήσουμε. Αυτοί περπατούσανε στην παραλιακή, σαν πορεία αριστεριστών, και ξωπίσω, διακριτικά αλλά και πεισματικά ακολουθούσανε μοτοσυκλετιστές της αστυνομίας. Ξάφνου οι μετανάστες πήραν να τρέχουν και να διασπώνται. Οι μισοί χωθήκανε στα στενά, άλλοι συνεχίσανε ευθεία, και κάποιοι ριχτήκανε και πηδήξανε τα κάγκελα του λιμανιού. Οι μισοί μπάτσοι συνεχίσανε ευθεία, οι άλλοι μισοί με τις σειρήνες να ουρλιάζουν τρέξανε στα στενά. Τι διάλο γίνεται εδώ; σκεφτήκαμε.
Συνεχίσαμε να ακολουθούμε απ' το απέναντι πεζοδρόμιο, εμείς και δυο τρεις ασφαλίτες, όσους είχανε πηδήξει τα κάγκελα του λιμανιού και μισοκρυμμένοι πίσω από κτίρια, αποθήκες, εμπορευματοκιβώτια προχωρούσανε παράλληλα με το δρόμο και τα καράβια. Κάποια στιγμή, απέναντι από ένα καράβι που φόρτωνε οχήματα, επιχείρησανε κάτι σαν ντου. Φυσικά στο διάβα τους βρήκανε ένστολους, οι οποίοι με γκλομπιές τους απωθήσανε. Τους είδα και πάλι, μισογελώντας ξανά, να πηδάνε τα κάγκελα και να χάνονται στα στενά. Η ώρα είχε περάσει κι η όρεξη για καφέ είχε χαθεί. Το τι κάναμε μετά δεν έχει σημασία (πήγαμε για αθλητική κυριακή και διπλά πιτόγυρα).
Επειδή δεν ζω στην συγκεκριμένη πόλη, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος και να κρίνω επακριβώς τι είδα. Ο τρόπος με τον οποίο έγινε πάντως μου έδωσε την εντύπωση μιας ρουτίνας: Ντου προς τα καράβια προς Ιταλία κι όποιος μπει μπήκε. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Ουτως ή αλλως εγώ απλώς ήθελα να σας ποστάρω νέες φωτογραφίες απ' τις φθινοπωρινές μου διακοπές... (φωτό απ' τις γκλομπιές των ένστολων, ένεκα το κρασί, δεν στάθηκε δυνατό να βγάλουμε. Αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζονται φωτοντοκουμέντα για τις συνήθεις πρακτικές...)
13 σχόλια:
Αν γίνεται αυτό που λες (ντου στα καράβια κι όπως πρόλαβε) τότε μιλάμε για μια εκπληκτική ταινία. Δεν κάνω πλάκα, είναι απίστευτο αν συμβαίνει αυτό.
Καλωςήρθες ρε αξά
Τελευταία φορά που ταξίδεψα με καράβι από την Πάτρα πρίν 2 χρόνια.
Χαλαρά χαλαρά άφοβα (αφου σας συμπονάω βρε )και ωραία, πήγα η καλή σου σέρνοντας το καρουλένιο βαλιτσάκι, και σκεφτόμενη την αβ καμπίνα που θα άραζα ..και ξαφνικά διαπιστώνω πως με τις σκέψεις έχω μπει η ατρόμητη στα σκοτάδια και υπάρχουν και κάτι τύποι που σχεδόν με σμπρώχνουνε ,με τραβολογάνε, οπου ξαφνικά γίνομαι το τρεχάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος.
Μετά δεν θυμάμαι τίποτα.
Αλλα σε καράβι από την Πάτρα δεν ξαναμπαίνω.
Ποιός φταίει γιά το θρίλερ;
Δεν ξέρω.
Εγώ πάντως δεν φταίω.
δ
Κώστα, καλώς σας βρήκα (αν και η επάνοδος προβλέπεται και αργή και επώδυνη). Σαν ταινία ένιωσα κι εγώ, που λες. Προσπαθούσα να καταλάβω τι παίζει, ενώ το σκηνικό μου φαινόταν σαν το "Μια αιωνιότητα και μία μέρα" του Αγγελόπουλου, στη σκηνή που δείχνει μια πορεία στην Τσιμισκή...
Αγαπητή Δήμητρα, να σας ρωτήσω κάτι: Αν μια φορά πάθετε τροφική δηλητηρίαση από χαλασμένη τροφή, θα σταματήσετε να τρώτε; Οσο για το ποιος φταίει, η πιο εύκολη και για αυτό η πιο λανθασμένη απάντηση είναι: "Φταίνε οι άλλοι, όχι εγώ!".
Αυτά.
αγαπητέ πάνως
Αυτά τα απλοποιημένα παραδείγματα της δηλητηρίασης, (που τάχουμε φάει στη μάπα πριν πολλά χρόνια γιά να μαθουμε εμεις οι μικρόνοες γιατί άνευ παράδειγμα δεν δυνάμεθα),είναι το μόνο λάθος.
Εν πάσι περιπτώσει, επιμένω πως δεν γουστάρω να μοιραστώ με κανέναν τις λανθασμένες πολιτικές τακτικές του.
Μου φτάνουν τα δικά μου λάθη γιά τα οποία και είμαι υπεύθυνη.
Αγαπητή Δήμητρα, επειδή για παρόμοια ζητήματα έχουμε μαλώσει και στο παρελθόν, κι επειδή δεν φημιζόμαστε για τη διαλλακτικότητά μας αμφότεροι, δεν τα αφήνουμε να μαλλιοτραβηχτούμε ιδιωτικά σε κάνα msn messenger καλύτερα κι όχι δημοσίως ενώπιον εκατομμυρίων επισκεπτών αυτού του μπλογκ;
(και ναι, αυτό μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν έχω επιχειρηματα...)
αγαπητέ πάνως
πολύ ευχαρίστως.
δ
Θέλω να πω και γω κάτι που την κατάσταση τη βιώνω καθημερινά μπροστά στα μάτια μου, και ναι, ο τύπος με το νεράντζι, ή κάποιος που του μοιάζει τελωσπάντων - ποτέ δεν κάθησα περισσότερο να τον προσέξω, όχι από φόβο, αυτό ομολογώ ποτέ δεν το ένιωσα με τους μετανάστες, κι ας λένε, κι ας έχω τύχει σε μπουλούκι που τρέχει προς το μέρος μου, αλλά μάλλον από διακριτικότητα - είναι εκεί κάθε μέρα σχεδόν.
Από το μπαλκόνι μου (ναι, ναι, αυτό με την εκπληκτική θέα...) βλέπω το κυνήγι και το κρυφτούλι στο λιμάνι. Την πρώτη φορά μάλιστα που είδα να χάνονται άνθρωποι πίσω από τις νταλίκες, απόρησα που γινόταν τόσο απροκάλυπτα και φυσικά εφόσον το παρατηρούσα εγώ που ήμουν εντελώς άσχετη, δε γίνεται ολόκληρη Ελληνική Αστυνομία να μην παίρνει χαμπάρι. Και μη νομίζετε πως όλοι οι μπάτσοι είναι σαν του L.A.P.D. (ή κάπως έτσι που είναι η σειρά βρε).
Εντάξει, και οι φτωχοδιάβολοι αφγανοί μετανάστες δεν είναι ο Σορίν Ματέι δα.
Κανείς απλά δεν ξέρει πως να χειριστεί μια κατάσταση που μοιάζει τραγελαφική καταρχήν.
Και ναι ΠάνωΚ., μονίμως χαμογελαστοί τρέχουν και χαβαλεδιάζουν (τουλάχιστον το ύφος τους είναι τέτοιο, δεν έχουν φτάσει μέχρι εκεί οι γλωσσικές μου ικανότητες). Ήδη βρίσκονται εξάλλου στην ελευθερία, κι ας είναι άθλιες οι συνθήκες διαβίωσής τους, κι ας έχουν μόνο ένα σκοπό που μοιάζει σαν βιντεοπαιχνίδι.
Μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο φρικτή είναι η ζωή στις πατρίδες τους για να αναζητούν έστω και αυτή τη εξαθλιωμένη ελευθερία;
Θέλω να πω και γω κάτι που την κατάσταση τη βιώνω καθημερινά μπροστά στα μάτια μου, και ναι, ο τύπος με το νεράντζι, ή κάποιος που του μοιάζει τελωσπάντων - ποτέ δεν κάθησα περισσότερο να τον προσέξω, όχι από φόβο, αυτό ομολογώ ποτέ δεν το ένιωσα με τους μετανάστες, κι ας λένε, κι ας έχω τύχει σε μπουλούκι που τρέχει προς το μέρος μου, αλλά μάλλον από διακριτικότητα - είναι εκεί κάθε μέρα σχεδόν.
Από το μπαλκόνι μου (ναι, ναι, αυτό με την εκπληκτική θέα...) βλέπω το κυνήγι και το κρυφτούλι στο λιμάνι. Την πρώτη φορά μάλιστα που είδα να χάνονται άνθρωποι πίσω από τις νταλίκες, απόρησα που γινόταν τόσο απροκάλυπτα και φυσικά εφόσον το παρατηρούσα εγώ που ήμουν εντελώς άσχετη, δε γίνεται ολόκληρη Ελληνική Αστυνομία να μην παίρνει χαμπάρι. Και μη νομίζετε πως όλοι οι μπάτσοι είναι σαν του L.A.P.D. (ή κάπως έτσι που είναι η σειρά βρε).
Εντάξει, και οι φτωχοδιάβολοι αφγανοί μετανάστες δεν είναι ο Σορίν Ματέι δα.
Κανείς απλά δεν ξέρει πως να χειριστεί μια κατάσταση που μοιάζει τραγελαφική καταρχήν.
Και ναι ΠάνωΚ., μονίμως χαμογελαστοί τρέχουν και χαβαλεδιάζουν (τουλάχιστον το ύφος τους είναι τέτοιο, δεν έχουν φτάσει μέχρι εκεί οι γλωσσικές μου ικανότητες). Ήδη βρίσκονται εξάλλου στην ελευθερία, κι ας είναι άθλιες οι συνθήκες διαβίωσής τους, κι ας έχουν μόνο ένα σκοπό που μοιάζει σαν βιντεοπαιχνίδι.
Μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο φρικτή είναι η ζωή στις πατρίδες τους για να αναζητούν έστω και αυτή τη εξαθλιωμένη ελευθερία;
Με την ίδια σοβαρότητα που αντικρίζεις εσύ το θέμα, ανάμεσα στην αθλητική Κυριακή και τα διπλα πιτόγυρά σου, το αντιμετωπίζει και η Πολιτεία αυτό το τόσο σοβαρό θέμα.
υ.γ.κρίμα που δεν είχες ντοκουμέντα ...
Go-Go, εσύ φταις για όλα, που μας έστειλες στο καφέ που είναι "διακόσια μέτρα παρακάτω" (για την ακρίβεια, τρία χιλιόμετρα...)
Ανωνυμε, ναι ρε συ, τι να κάνω; Αφού εγώ είμαι αντικατοπτρισμός της σημερινής πολιτείας (ή το αντίθετο): μικροαστός, ανεύθυνος και ρεφορμιστής του καναπέ. Ευτυχώς υπάρχεις εσύ, που αφυπνίζεις το εξεγερτικό ένστικτο των απανταχού μικροαστών ιστολογών. Αλήθεια, ξέρεις, όχι από βέσπα, αλλά από ειρωνεία;
ΥΓ. Αλήθεια, γιατί κρίμα που δεν έχω ντοκουμέντα; Τι θα έκανες με αυτά; Ή απλά τη βρίσκεις με τη βία;
έχουν εξεγερτικό (τι ωραία λέξη, btw, Πάνωςκ) ένστιχτο οι ιστολόγοι? Έχει γίνει δημοσκόπηση περί της πιστοποιήσεώς του? έχουν συλλεχθεί υπογραφές για τη νομιμοποίησή του? έχει γίνει μάζωξη στο Σύνταγμα με μαύρα μπλουζάκια περί της προστασίας του?
ΌΟΟΟΟΧΙ??? Ε, τότε τι σαχλά ΜΕ λέτε και με κάνετε να αισθάνομαι εκτός κλίματος??????
Σιγά μη γίνει εξέγερση απ' τα ιστολόγια Μενιέκ! Ουτε καν μια σεξουαλική διέγερση δεν μπορούν να πετύχουν...
Δημοσίευση σχολίου