Εκ μαλακών ονύχων

Η κρεβατοκάμαρα βρομούσε, γεμάτη τζογαδόρους παπάδες που στήνονταν στις πλατείες και στα στενά και έθεταν υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου «εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;» ψάλλοντας σε ήχο πλάγιο δεύτερο τη στρατιωτική παραλλαγή της επιτυχίας των Onirama «Το ξέρω, θα ‘ρθεις, δεκανέα αλλαγής», αυτή η αδύνατη, χτικιάρα Συνείδησή μου έφταιγε, που ήρθε για να με ξυπνήσει, που θεώρησε καλό να αρχίσει να μου αραδιάζει –όπως τα αμερικανάκια αραδιάζουν τους προέδρους των ΗΠΑ- όλους τους αρχιεπισκόπους από καταβολής του ελληνικού κράτους, κι όταν είδε πώς με είχε εκνευρίσει αρκετά, άρχισε να μου λέει ότι αυτή δεν ήθελε το σημερινό αρχιεπίσκοπο, αλλά προτιμούσε τον Ανθιμο, γιατί τα νύχια του είναι μαλακά και προσέχει να κλωτσάει με το καλό του πόδι τα κωλομέρια των απίστων, κι εγώ για να την εκδικηθώ δεν έβαψα τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε αλλά της είπα «εφόσον τα νύχια του είναι μαλακά, να πας να του τα κόψεις», «εγώ είμαι εργαζόμενο κορίτσι, μέλος του ΠΑΜΕ, και τέτοιες προσβολές απ’ τα αφεντικά δεν τις σηκώνω», μου είπε φουρκισμένη και αποχώρησε με την κουστωδία των παπάδων, που είχαν αλλάξει ρεπερτόριο και δόξαζαν την Παναγία ψάλλοντας «Παπά don’t preach»...

Later...

Ξεχειλωμένη η Συνείδησή μου μπήκε στο ταξί παρατώντας σύξυλη την ιερή κουστωδία της, που είχε αλλάξει τροπάρι ψέλνοντας πλέον το «Χάρε, Ξύστα». Καθώς το ταξί απομακρυνόταν η Συνείδησή μου, επαναστατημένη πλέον, πρόλαβε ικανοποιημένη να δει απ’ το παράθυρο τη συνέχεια: Έχοντας επιτέλους βρει τον παπά, και μάλιστα παραπάνω από έναν, χιλιάδες λαϊκοί όρμησαν να τους λυντσάρουν.

«Πού πάτε;» ρώτησε ο οδηγός. «Σταυρούπολη, στο ψυχιατρείο». «Μέσα ή έξω;» αστειεύτηκε ηλιθιωδώς ο οδηγός σαφώς επηρεασμένος απ’ το αντίστοιχο περί τον Κορυδαλλόν του επινείου της Αθήνας αστειάκιον. «Θα φανεί», του απήντησε σιβυλλικά η Συνείδησή μου, την ίδια στιγμή που η Σίβυλλα τον έβριζε υποσυνείδητα...

Μπήκε και ένα ηλικιωμένο ζευγάρι παρακάτω. «Πού πάτε;» ρώτησε ο οδηγός. «Σταυρούπολη, στον Άγιο Ελευθέριο». «Μέσα ή έξω;» τους ρώτησε ηλιθιωδώς η Συνείδησή μου, σαφώς επηρεασμένη απ’ το προηγηθέν αστειάκιον του οδηγού, και τα φρένα του οχήματος στριγκλίσανε απότομα. Με ένα γδούπο ένας ευτραφής τριαντάρης blogger προσγειώθηκε στο καπό. «Χριστέ μου, ΠανωΚ», σε ακούω να φωνάζεις, «τι σου συνέβη; Είσαι καλά;». Να σου εξηγήσω λοιπόν:

Απορροφημένος όπως ήμουν, δεν το είχα δει το ταξί, γιατί μέσα στο μυαλό μου είχα εξισώσεις: Για την έκδοση του πιστοποιητικού Χ χρειάζεσαι το πιστοποιητικό Α, το πιστοποιητικό Β, το Γ, το Δ. Ευτυχώς τα έχω όλα, εκτός από το Δ, για την έκδοση του οποίου χρειάζονται τα πιστοποιητικά Α, Β, Γ και Ε, το τελευταίο εκ των οποίων δυστυχώς δεν διαθέτω και για την έκδοση του οποίου χρειάζονται τα πιστοποιητικά Α, Β, Γ, Ζ, το οποίο επίσης δεν έχω και για την έκδοση του οποίου… γδουπ, ω μα τι ωραίο καπό!

Ξαπλωμένος στο καπό, κοίταξα κατάματα τη Συνείδησή μου. Στα μάτια της είδα τη λύση όλων των εξισώσεων. Σηκώθηκα, άνοιξα την πόρτα, έκατσα δίπλα στη Συνείδησή μου και είπα στον ταξιτζή: «Σταυρούπολη, στο ψυχιατρείο, και γρήγορα!».

«Μέσα ή έξω;» με ρώτησε ηλιθιωδώς το ηλικιωμένο ζευγάρι που πήγαινε στον Άγιο Ελευθέριο. «Μέσα, μέσα!» είπα αποφασιστικά έχοντας κάνει επιτέλους ειρήνη με τη Συνείδησή μου.