Ιεροτελεστίες

Οταν ανοίγεις χαρτοκιβώτια με τα βιβλία που διάβαζες στα φοιτητικά σου χρόνια (αρχές του '98, αν θυμάμαι καλά), ενδέχεται να βρεις κάτι τόσο μαύρο όσο και αυτό...

Κάθε μελλοντικό σχέδιό μου συνοδεύεται από το ερώτημα: “Προς τι αυτή η ανοησία;”. Κι αυτό το ερώτημα απειλεί γενικότερα να κατακυριεύσει την ύπαρξή μου.
Theodore Fontane

Αν είχε κάποια φιλοδοξία δεν θα δίσταζε να χαρακτηρίσει τον εαυτό του αποτυχημένο αλλά φιλοδοξίες δεν είχε. Τη ζωή τη θεωρούσε σαν μια αλλόκοτη λέσχη της οποίας είχε γίνει μέλος κατά τύχη από την οποία θα μπορούσαν να τον αποβάλλουν χωρίς να τον ενημερώσουν για τους λόγους. Ετσι κι αλλιώς είχε ήδη αποφασίσει να παραιτηθεί από μόνος του αν οι συγκεντρώσεις παραγίνονταν βαρετές.

Ο Θεός δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση των ανθρώπων, αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνει ο καθένας αργά ή γρήγορα, εκτός από εκείνους που δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα. Όμως εγώ απεχθάνομαι τους ανθρώπους συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου βεβαίως. Ναι απεχθάνομαι τον εαυτό μου. Οσο όμως κι αν μου αρέσουν τα σκυλιά και τα βουνά δεν μπορώ να φανταστώ το θεό σαν σκύλο ή βουνοκορφή. Κι έτσι η ιδέα του θεού εξαφανίστηκε άπό τη ζωή μου σαν χιονόδρομος που κατηφορίζει την πλαγιά και χάνεται στην κοιλάδα. Ιδωμένη από μακριά η μικρή ανθρώπινη μορφή φαίνεται μαύρη. Χαράζεται σαν καλλιγραφικό ιδεόγραμμα στην άσπρη οθόνη του χιονιού. Μια παρατεταμένη, χαριτωμένη κίνηση, ένα μυστηριώδες, δυσανάγνωστο γράμμα, κάτι που τη μια στιγμή υπάρχει και μετά όχι. Το χάνεις από τα μάτια σου. Χαράζεται και δεν αφήνει τίποτε πίσω του. Για πρώτη φορά βρισκόμουν μόνος στον κόσμο και ο θεός δεν μου έλειπε. Η λέξη θεός μοιάζει με απάντηση, ενώ το όνομά του θα έπρεπε να μοιάζει με ερώτηση.

Κέες Νοοτεμπόομ, "Ιεροτελεστίες", εκδόσεις Μέδουσα