The story of a song (2) - Το κάλεσμα του Λονδίνου

(το πρώτο Story of a song εδώ)

Ένα από τα λίγα πράγματα περί μουσικής για το οποίο συμφωνούμε με τον συμπλογκερίτη Σαλαχαντίν, οπαδό της μεταμοντέρνας μουσικής νεωτερικότητας, που επιβάλλει το μπιμπλικοειδές ανακάτεμα νταμπ, ρέγκε και φανκ ρυθμών, είναι ότι οι Clash είναι η μεγαλύτερη ροκ μπάντα έβερ. Βέβαια αυτός προτιμά τα νταμπ του “Sandinista!”, ενώ εγώ το πανκ του ντεμπούτου, αλλά, όπως και αν έχει, πρόκειται για την ίδια μπάντα.

Το London Calling δεν θυμάμαι πότε το πρωτάκουσα. Μάλλον, λόγω του κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερου αδερφού, αποτέλεσε το σάουντρακ της παιδικής μου ηλικίας στα 80'ς, μαζί με το Ace of Spades των Motorhead, το Holy Diver του Dio, το Careless Whispers των Wham, την Ταξιδιάρα Ψυχή και το Πάρτυ των Στρουμφ.

Συνεπώς έχω την εντύπωση πως τους Clash τους ακούω όλη μου τη ζωή. Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε άρχισα να τους ακούω συνειδητά. Για καιρό δεν είχα συναίσθηση του ειδικού βάρους τους στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Θυμάμαι μόνο στα 14 μου, σε μια συναυλία των Τρύπες, στη Μονή Λαζαριστών, να πίνουμε τις πρώτες μας μπίρες υπό τους ήχους του London Calling. Εμείς όμως ανυπομονούσαμε, και οι Τρύπες ως συνήθως μας είχαν στήσει (άσχετο, αλλά προσπαθώ να θυμηθώ γιατί μια κοπέλα, αργότερα στη συναυλία εκείνη, επέμενε να με κοπανά "χορεύοντας" με τον περασμένο σε γύψο χέρι της...). Ανίδεος και υπερόπτης ταυτόχρονα, ξεστόμισα τη βλασφημία "άντε να βγουν επιτέλους γιατί τους βαρέθηκα τους Clash (είχαμε ακούσει όλο το άλμπουμ δύο φορές). Ενας 30αρης, φουλάρι, σκουλαρίκια και περίεργο χτένισμα, γύρισε, με κοίταξε υποτιμητικά (ένα πιτσιρίκι clean cut με ακμή και ματομπούκαλα) και με έβαλε στη θέση μου: “Μικρέ, τους Clash δεν τους βαριέσαι ποτέ!”. Φυσικά λούφαξα.

Πριν από λίγους μήνες, ένας τρισάθλιος 40αρης με μαύρο λινό πουκάμισο, που έσταζε βρώμα και ιδρώτα, από αυτούς που επιμένουν να επιδεικνύουν πόσο άγρια νιάτα είναι, μου είχε σπάσει τα νεύρα στη συναυλία των Ojos De Brujo. Ενώ η Υδρόγειος ήταν ασφυκτικά γεμάτη, αυτός ήθελε ντε και καλά να επιτελεί ακροβατικές χορευτικές φιγούρες με την κατά 20ετία μικρότερη συνοδό του. Ουκ ολίγες φορές την έφερε σβούρες στον αέρα και την εκσφενδόνισε πάνω μου. Φυσικά δεν είπα τίποτε, όπως δυστυχώς δεν είπα και τίποτε, όταν τον άκουσα να κομπάζει ότι πέρυσι μετά από μια συναυλία ο Τζόε Στράμερ (ο οποίος πέθανε το 2002) τον κέρασε μπίρες... "Phony beatlemania has bitten the dust" indeed...

INFO:

Το London Calling, σύνθεση του Τζοε Στράμερ και του Μικ Τζόουνς, ήταν το εναρκτήριο τραγούδι του ομώνυμου άλμπουμ των Clash. Επίσης ήταν το μοναδικό σινγκλ του δίσκου στη Μ. Βρετανία. Εφτασε το Δεκέμβρη του 79 στο νο11 του βρετανικού τσαρτ.

Η φράση London Calling χρησιμοποιούταν στις αναμεταδόσεις του παγκοσμίου δικτύου του ΜπιΜπιΣι κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου.

Οι στίχοι του τραγουδιού, γραμμένοι από τον Στράμερ, ο οποίος ήταν ένα info junkie, έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα της εποχής, καθώς υπήρχε διάχυτο ένα κλίμα ότι επέρχεται η Αποκάλυψη. Στο κλίμα αυτό συνέβαλαν το ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο του Three Mile Island καθώς και η ανησυχία ότι ανέβαινε η στάθμη του Τάμεση και το Λονδίνο θα πλημμύριζε. Υπάρχουν πολλές εσχατολογικού τύπου αναφορές στους στίχους όπως "The ice age is coming/The sun's zooming in/Meltdown expected, the wheat is growing thin/Engines stop running"…

Για το Rolling Stone το τραγούδι είναι το 15ο καλύτερο όλων των εποχών (500 Greatest Songs of All Time). Ο ομώνυμος δίσκος στο ίδιο περιοδικό ψηφίστηκε ως ο καλύτερος των 80’ς παρότι κυκλοφόρησε Δεκέμβρη 79.

Πολλοί κατηγόρησαν τους Clash για ξεπούλημα, όταν το 2002 δέχθηκαν το τραγούδι να χρησιμοποιηθεί για μια διαφήμιση της Tζάγκουαρ.

Το Μάρτιο του 2006, στην Αγγλία, ένας ινδικής καταγωγής φαν των Clash βρήκε τον μπελά του, λόγω του κλίματος τρομοϋστερίας: Εβαλε στο ταξί που τον πήγαινε στο αεροδρόμιο να ακούσει το London Calling και το Immigrant Song των Led Zeppelin. Ο ταξιτζής, ακούγοντας το στίχο των Clash, “now war is declared and battle come down”, τον θεώρησε ύποπτο ως τρομοκράτη και τον κατήγγειλε στην αστυνομία, η οποία ανέκρινε το άτυχο Χαράι Μαν. Φυσικά αφέθηκε ελεύθερος, όμως την πτήση του την έχασε. (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=508782)

Πηγές: songfacts Rolling Stone athens.indymedia, wiki