Αυστηρώς προσωπικόν περί μουσικής

Από μικρός ήθελα να ασχολούμαι με τη μουσική. Προτιμούσα να γίνω μουσικοκριτικός, για να παίρνω πολλούς τζάμπα δίσκους, όπως λέει και ο ήρωας του High Fidelity. Δεν έγινα γιατί ούτε να γράφω ξέρω, ούτε κονέ έχω. Μουσικός παραλίγο να γίνω, υπήρξα τέλος πάντων για λίγα χρόνια. Ντιτζέη, δεν μου πάει, γιατί με αρέσει μετά από Ντεντ Κένεντιζ να ακούω Σωτηρία Μπέλλου, και δεν νομίζω πως υπάρχει τέτοιο μπαρ ή ραδιοφωνικός σταθμός. Κι έτσι παρέμεινα φανατικός ακροατής.

Όταν πρωτόφτιαξα το μπλογκ, πίστευα ότι θα ασχολιόμουν περισσότερο με τη μουσική. Ούτε αυτό συνέβη, άγνωστο γιατί. Τα τελευταία χρόνια περνάω μια κρίση ως ακροατής. Δύσκολα με ενθουσιάζει κάτι. Ανάλογη συζήτηση είχε γίνει προ καιρού στου Ινδικτου. Ανάλογη συζήτηση έκανα από το τηλέφωνο με τον συμπλογκερίτη και ακόμη περισσότερο απογοητευμένο από μένα Διάσελο. Διαπίστωσα ότι έχω κατεβάσει καμιά πενηνταριά καινούργιες κυκλοφορίες, τις οποίες δεν έχω ακούσει με την πρέπουσα σημασία. Οπότε, αποφάσισα να υποδυθώ το μουσικοκριτικό, ώστε να πιέσω τον εαυτό μου να κάτσει να ακούσει προσεχτικά τι παίζει μέχρι στιγμής στο 2007. Ιδού, μια πρώτη γεύση:


1. 1990 cookies: Η ιστορία λέει πως αυτοί οι τύποι ήταν κάποτε σε μια μπάντα με τον Καπράνος. Αυτός έφυγε κι έγινε διάσημος κι αυτοί μείνανε στον τάκο. Τώρα ο Καπράνος, επειδή δεν ξεχνά τους παλιούς του φίλους, αποφάσισε να τους βοηθήσει. Και δώστου τα βρετανικά έντυπα να μας προετοιμάζουν για κάτι ανάλογο, αν όχι και καλύτερο από τους Φέρντιναντ. Κι εγώ μια φορά μέθυσα σε ένα μπαρ στον Εύοσμο παρέα με τον Π. Παυλίδη, των Ξύλινων Σπαθιών. Κι εγώ κάποτε έπαιζα σε συγκρότημα. Αλλά δίσκο δεν έβγαλα γιατί κακά τα ψέματα δεν ήμασταν και πολύ καλοί. Οι 1990 όμως βγάλανε. Δυστυχώς. 5/10

2. !!! myth takes Συνεχίζουν τους χορευτικούς ρυθμούς των προηγούμενων δύο δίσκων τους. Το καλό όμως είναι ότι υιοθετούν πιο ορθόδοξες συνθετικές φόρμες. Για πρώτη φορά γράφουν ολοκληρωμένα [και περιπετειώδη] τραγούδια, και όχι χορευτικές ασκήσεις ύφους, πηγαίνοντας τον χαρακτηριστικό ελέκτρο πανκ/φανκ ήχο τους πολλά βήματα μπροστά. Η έξυπνη χρήση της ηλεκτρικής κιθάρας και ο αλλόφρων τραγουδιστής κλέβουν την παράσταση 8/10

3. Arctic monkeys favorite worst nightmare Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα τρεντζ, τα χάηπ, αρκεί να συνοδεύονται με το ανάλογο περιεχόμενο. Οι Αρκτικ Μάνκιζ παίζουν μουσική για 16χρονα που λέει και ο φίλος μου ο Σαλαχαντίν, για να με ψέξει για την αγάπη που τους έχω. Ο καινούργιος δίσκος είναι λιγότερο χυμαδιό από τον πρώτο, αλλά και πάλι είναι ό,τι καλύτερο για χορό πόγκο. Περισσότερα δεν λέω, απλά με κάνει να κοπανιέμαι στο σαλόνι όπως όταν ήμουν 16 χρονών. Στα μείον του δίσκου κάποιες στιγμές που προσπαθούν να παίξουν ατμοσφαιρικά, εγκεφαλικά, ώριμα, όπως θέλετε πείτε. Δεν τους πάει καθόλου! 8/10


4. Air pocket symphony Μία από τα ίδια. Ατμοσφαιρικές ηλεκτρονικές συνθέσεις οι οποίες αδυνατούν να διαμορφώσουν τη διάθεσή σου. Υπό τις κατάλληλες συνθήκες όμως ο συγκεκριμένος δίσκος μπορεί να σε ταξιδέψει πολύ μακριά… 7/10


5. Arcade Fire neon bible Ίσως ο πιο πολυαναμενόμενος δίσκος του 2007. Μετά το πολύ καλό αλλά όχι και αριστούργημα όπως μας το παρουσίασε ο μουσικός τύπος, Funeral, γράφουν ένα πιο γεμάτο ηχητικά δίσκο, ευτυχώς με λιγότερες ακουστικοκάντρι αναφορές, σκοτεινό και εξυψωτικό ταυτόχρονα, αλλά δυστυχώς τραγικά άνισο. Η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στα τραγούδια του δίσκου είναι χαώδης. Το πρώτο μισό είναι από μέτριο έως τραγικά κακό, ενώ στο δεύτερο μισό αφήνουν τον ακροατή με το στόμα ανοιχτό με τραγούδια ασύλληπτης ομορφιάς. 6/10


6. Black rebel motorcycle club baby 81 Αυτοί κάποτε δεν είχαν τραγουδήσει What ever happened to my rock n roll; Ε αυτό ακριβώς. Δεν είναι καθόλου κακός δίσκος, απλώς είναι βαρετός, πράγμα χειρότερο. Είχα να βαρεθώ τόσο πολύ στη ζωή μου από τότε που αναγκάστηκα να κάνω μια εργασία στα Μεσαιωνικά Λατινικά στο πανεπιστήμιο. Αγαρμπο και ντεμέκ πολύ ρόουκ εντ ρόουλ. Βρε ουστ! Τίποτε/10


7. Bloc Party a weekend in the city Είχανε σκάσει μύτη λίγο μετά τους Franz Ferdinand και μπροστά τους ο Καπράνος έμοιαζε λίγος, πολύ λίγος. Το ντεμπούτο των μπλοκ πάρτι παραμένει από τους αγαπημένους μου δίσκους των τελευταίων χρόνων, και τον δεύτερό τους δίσκο τον περίμενα πώς και πώς... Η αλήθεια είναι ότι με αρχικά απογοητεύτηκα. Μπερδεμένος ήχος, δύστροπες συνθέσεις που απαιτούσαν ολοκληρωτικά την προσοχή μου, κάτι περίεργοι drum n bass ρυθμοί (πού τους θυμήθηκαν;), μια ελαφριά επιδειξιομανία στα φωνητικά, επικά ξεσπάσματα, κοφτερές κιθάρες, εντέλει κατάφεραν να με κερδίσουν αν και θα προτιμούσα κάτι αμεσότερο και απλούστερο ηχητικά. 8/10


8. Blonde Redhead 23 Λατρεμένη μπάντα. Το προηγούμενο άλμπουμ Misery is Butterfly είναι διαμάντι. Και αυτό επίσης. Εχουν αφήσει προ πολλού πίσω τους τις επιρροές από Σονικ Γιουθ, η σχιστομάτα τραγουδίστρια σταμάτησε να στριγγλίζει σα ποντίκι, οι κιθάρες σταμάτησαν να στριγγλίζουν σαν τη σχιστομάτα τραγουδίστρια που στρίγγλιζε σαν ποντίκι και όλοι μαζί επιδίδονται σε ένα απολαυστικό shoegaze ταξίδι, αντάξιο της ιστορίας της δισκογραφικής τους εταιρείας 4AD. 9/10


9. Brett Anderson Brett Anderson Πώς μπορείς να γυρίσεις να πεις σε έναν παλιό αγαπημένο σου φίλο, που τόσα περάσατε μαζί, ότι τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει παντελώς μαλάκας; Το αυτό ισχύει εδώ. Οι suede κυκλοφόρησαν τρεις φανταστικούς δίσκους. Μετά... η άβυσσος. Τώρα, η φωνή τους κυκλοφορεί σόλο. Χεστήκαμαν. Πουθενά ο ηλεκτρισμός, πουθενά ο ηδονισμός, πουθενά το γκλαμ. Μόνο μια ωριμότητα "τραγουδοποιού", ακουστικές κιθάρες, κατήφεια, ορχήστρα τάχαμου στο βάθος, ωριμότητα το λένε αυτό ή μήπως μουσική κλιμακτήριο; Ενα βιάγκρα στον Μπρετ και γρήγορα! 4/10

10. The besnard lakes are the dark horse Νεοψυχεδελικό φρηκ άουτ τρέχα γύρευε ποστ ροκ, παλιατζουρίζει και μοντερνίζει ταυτόχρονα. Εγκεφαλικό και λίγο δύσπεπτο ίσως την αρχή, αυτό το δισκάκι μέρα με τη μέρα με αρέσει περισσότερο, κυρίως γιατί κάθε τραγούδι κρύβει και από μια έκπληξη ανά κάθε λεπτό. 8/10.



11. Cinematics a strange education Και ενώ με τους βλαμμένους Kaiser chiefs γίνεται ο τρελός χαμός, στη βρετανία διάφορα απίθανα γκρουπάκια, όπως οι Cinematics, πατώντας γερά στην ιστορία της βρετανικής ποπ, και ειδικά στους Smiths, βγάζουν πολύ καλύτερους δίσκους που περνούν απαρατήρητοι. Μελωδίες, έξυπνες κιθάρες, που κάπου βέβαια τις έχουμε ξανακούσει, φωνητικά άλα Μόρισεϊ, μια χαρά δίσκος λοιπόν για τους φαν του είδους. 7/10

12. Crippled black phoenix a love of shared disasters Διόλου τυχαίο ότι την παραγωγή την έχει αναλάβει ο Τζεφ Μπάροου των Πορτισχεντ. Υποτονικοί ρυθμοί, κελαρυστές κιθάρες, νουάρ ατμόσφαιρα, ακόμη και στις πιο upbeat στιγμές ο δίσκος μοιάζει τόσο εύθραυστος… Εμβόλιμα βιολιά, πιάνα ακορντεόν, ποστ ροκ περάσματα. Σπάνιας ομορφιάς δίσκος. ΄9/10

13. Closer closer Χρόνια τώρα οι Πλασίμπο και άλλοι "ίντι θεοί" παλεύουν να γράψουν ένα τραγούδι σαν το singles και οι Closer το γράψανε για την πλάκα τους, για μια τηλεοπτική σειρά. Κατάρα να παίζεις ροκ στην Ελλάδα. Οι closer είναι καλύτεροι από τους λογής λογής Interpol και όμως πασχίζουν να επιβιώσουν ως συγκρότημα. Στιβαρός, πλούσιος δίσκος, περισσότερο περιπετειώδης αλλά λιγότερο χιτάτος από τον προηγούμενο και λιγότερο εκρηκτικός από τον πρώτο. Ακούγεται απνευστί από την αρχή ως το τέλος. 9/10.


14. Clap your hands say yeah some loud thunder Δεύτερος δίσκος και ακόμη δεν έχω καταλάβει τι ρόλο βαράνε αυτά τα παιδιά. Αμφιβάλλω ακόμη και για το αν αυτό που παίζουν είναι μουσική. Ο τραγουδιστής τραγουδάει λες και κάποιος του έχει κλείσει τη μύτη, αυτός που παίζει κιθάρα είναι χειρότερος και από αυτούς στο Ποσείδι που γρατζουνάνε τα καλοκαίρια γύρω από τη φωτιά, ο ντράμερ μάλλον φοβάται ότι τα ντραμς του είναι από γυαλί και δεν θέλει να τα σπάσει. Από τα τραγούδια τους το μόνο που μου μένει κάθε φορά είναι ένα κράκα κρούκου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μπάντας που -άγνωστο γιατί- αναδείχθηκε μέσα από τα μουσικά μπλογκζ. 1/10


15. Deerhunter cryptograms Αχ, αυτή την μουσική, την σοβαρή, την πειραματική, την φρηστάηλ αβαντ γκαρντ, που ανατρέπει τις ορθόδοξες συνθετικές φόρμες, πολύ θέλω να την καταλάβω. Και μου είπαν ότι οι Deerhunter είναι ένα από τα «εύκολα δύσκολα» ακούσματα πειραματικής ιντι/φολκ/ποπ/ελεκτρο/χαμενης στο σύμπαν μουσικής. Φωνητικά μαστουρωμένα, ωραίες ατμόσφαιρες, αλλά άβολο άκουσμα βρε παιδάκι μου, απαιτητικό. Μπορεί και να είναι αριστούργημα, δεν ξέρω. Για μένα, με την επισήμανση ότι είναι όντως πολύ ενδιαφέρον άκουσμα, δεν μπορεί να πάρει πάνω από 6/10.

16. Dinosaur Jr beyond Εχοντας γίνει πλέον θρύλοι, επανασυνδέθηκαν με την αρχική τους σύνθεση. Τα συστατικά είναι γνωστά. Fuzz, πολύ καλές κιθάρες, μουρμουρητό αντί φωνητικών, όλα ατάκτως εριμμένα. Διακρίνεται μια κούραση στο στιλ τους, ανάλογη της ηλικίας τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο δίσκος τους είναι κακός ή ανάξιος της ιστορίας τους. Καθε άλλο. Απλά είναι άδικο να "πουλάνε" τώρα και όχι πριν από εικοσι χρόνια όταν γαμούσαν και έδερναν. 7/10


17. Dolores O Riordan are you listening Αυτήν την σπασαρχίδω που μας τα είχε ζαλίσει με τους Κρανμπέριζ «ζόμπι, ζόμπι» και φτου και ξαναμάνα "ζόμπι, ζόμπι» δεν την πολυπήγαινα. Θυμήθηκε να βγάλει και σόλο δίσκο, ο οποίος, ω, τι έκπληξη είναι μια χαρά! Ουτε στιγμή βεβαια δεν ξεφεύγει από το γνωστό ύφος των Κρανμπεριζ, πέρα από τον εμπλουτισμό των συνθέσεων με έγχορδα και πιανιστικά μέρη, ωστόσο είναι τόσο όμορφα, είτε δυναμικά, είτε μελωδικά, όλα τα τραγούδια του δίσκου, που για μένα πρόκειται για την ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς. 8/10


18. Earlies the enemy chorus Πρόκειται για τελείως γεια σας δίσκο. Αλλού για αλλού. Σινθια βγαλμένα από τα 80'ς, ορχηστρικά ψυχεδελικά χασίματα, σαλονάτοι τζάζ ρυθμοί αλά Στίλι Νταν, επιτηδευμένα άχρωμα, απρόσωπα φωνητικά, αργόσυρτα δομημένες συνθέσεις που αναπτύσσονται σταδιακά, καταφέρνουν να είναι εξίσου ελκυστικοί όσο και αποκρουστικοί. Ο δίσκος όταν είναι καλός είναι πολύ καλός, όταν είναι κακός είναι πολύ χάλια! 5/10

19. Electrelane no shouts no calls Εντάξει, αυτές οι κοπέλες με τα υποχθόνια ψευτογκαραζέ πονήματά τους, παίζουν το γνωστό παιχνίδι σιγανά δυνατά, αργά γρήγορα, γρήγορα ακόμα πιο γρήγορα, πιο γρήγορα τρέχα να μας πιάσεις. Όπως και με όλες τις προηγούμενες δουλειές τους, παίρνουν τα μυαλά και τα σώβρακα του ακροατή. Θα προτιμούσα να παίζανε μόνο ινστρουμένταλ, αν και τραγουδιστικά δεν τα πάνε καθόλου άσχημα, απλώς θυμίζουν πολύ Στέρεολαμπ, αν και φυσικά αυτό δεν είναι κακό. 8/10

20. Grinderman GRinderman Ιδέα δεν έχω τη μύγα τον βάρεσε τον Νικο το Σπηλιά, να πάρει τους μισούς κακόσπορους και να γίνουν όλοι μαζί κακομούτσουνοι τύποι με καουμπόηκα μουστάκια υπό το όνομα Γκρίντερμαν. Ο δίσκος δεν «βαράει» και πολύ περισσότερο από άλλες δουλειές του Κέηβ, όπως λέγεται, άλλωστε έχει και ουκ ολίγες από τις γνωστές μπαλαντούλες που προφανώς γράφει αντί να παίζει το πουλάκι του κάθε πρωί. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο δίσκος είναι γυμνός και ωμός παραπέμοντας στο κλίμα των πρώτων πρώτων δίσκων του. Ένα ακόμη τέτοιο δίσκο να βγάλει ο μάγκας, και θα τον συγχωρέσω και το Μπόουτμανζ κολ. Οσοι πιστοί κι εγώ μαζί προσέλθετε. 8/10