ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Μέρες που είναι, μιας και δεν δύναμαι ν' αναρωτηθώ για τα άγια πάθη του κυρίου, ούτε γνωρίζω ακριβείς ημερομηνίες για την έλευση της Αποκαλύψεως, ούτε εκστασιάζομαι με την playback κατανυκτική ερμηνεία του ιδαλγού πιτσιρικά στον Χαρδαβέλα, ασχολούμαι με κοσμικά ερωτήματα. Ενοχικός όντας, βάλθηκα χθες να συνδυάσω την λέξη πάθη με κάτι που με αφορά. Έτσι κατέληξα ν' αναρωτιέμαι για τα άγια πάθη του κινήματος, και συγκεκριμένα με τις συνέπειες που η καθολική ψηφοφορία επέφερε στις επαναστατικές διαδικασίες. Αυτο-ερωτήθηκα λοιπόν και αυτομαστιγώθηκα-ωσότου μολυνθούν οι πληγές μου και γίνω μάρτυρας φρικιαστικών, για τη παγκόσμια τάξη, οραμάτων- μέχρι να φτάσω στο συμπέρασμα ότι η επικράτηση του φιλελευθερισμού στην Ευρώπη τον 18ο και 19ο αιώνα αποτέλεσε το εφαλτήριο για την ταυτόχρονη και συνεπαγόμενη θέσπιση της καθολικής ψηφοφορίας. Η αστική τάξη αποκτούσε πλεόν, πέραν της οικονομικής, και πολιτικο-νομική υπόσταση, ενώ με την πάροδο των ετών, λαός και φτωχοδιάβολοι ένιωσαν ωσάν άλλοι αρχαίοι Αθηναίοι, μιας και με την ψήφο αποκτούσαν το δικαίωμα της διαμόρφωσης, διαπραγμάτευσης κι ελέγχου της πολιτικής ζωής(για τους δούλους, όπως και τότε, ούτε κουβέντα. Ας όψεται η φύση, ο ορθολογισμός του Αριστοτέλη, και οι διαστροφές του Δαρβίνου). Και η επανάσταση; Τί απέγινε η επανάσταση; Μάλλον παρέμεινε μια ουτοπική ιδεοληψία, ένας μεταφυσικός οραματισμός, η στιγμιαία ταχυπαλμία του αστού που ξυπνάει απότομα-απ' τον κατά τ' άλλα μακάριο λήθαργο-και πάει για κατούρημα.

Υ.Γ.: Θα μου πείτε, δικαιολογημένα, ότι τώρα πλέον ψηφίζουν και οι δούλοι. Ναι, έχετε δίκιο, όντως ψηφίζουν. Ψηφίζουν τις τηλεοράσεις, τα ρούχα, το κομμωτήριο, το κινητό, το μιας πεντάρας πήδημα, την θέση στο δημόσιο, το νταβατζηλίκι και την προστασία. Κάπως έτσι αποκτάει αυτοδυναμία ο μικροαστισμός.

Υ.Γ.(2): Κι αφού ξερίζωσα και τις βλεφαρίδες μου, αποφάσισα ν' ασχοληθώ με το επίμαχο ζήτημα των αμνοεριφίων...