ο ενασανθρωποσπου

Ήταν ένας άνθρωπος που έγραφε παρατατικά κάτι αοριστίες, απερίγραπτες παρελθοντολογίες, που ξεκινούσαν συχνά με τη φράση «ήταν ένας άνθρωπος που», χωρίς καμία άλλη περιγραφή, γενικώς απέφευγε τις περιγραφές (τις μεταγραφές, τι προγραφές, τις απογραφές, τις γραφές, αγίες και αμαρτωλές) γιατί δεν ήξερε πώς να τις κάνει, ήταν ο χειρότερος στις περιγραφές, σαν σπίκερ ποδοσφαίρου που περιγράφει καλλιτεχνικό πατινάζ, το οποίο σημαίνει ότι ο άνθρωπος που έγραφε δεν ήξερε καθόλου τους άλλους ανθρώπους, παρά μόνον τον εαυτό του, δηλαδή ούτε κι αυτόν, είχε μείνει πολύ πίσω μεταξεταστέος στην πρώτη δημοτικού στο μάθημα της αυτογνωσίας, που είναι η μοναδική πραγματική πατριδογνωσία, διότι πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια, έτσι του είπαν κάποτε κι εντυπωσιάστηκε, αν και τα δικά του δεν θα καλοθυμόταν, για αυτό και δεν μπορούσε να τα περιγράψει, και κάπως έτσι, σαν τραύμα της παιδικής ηλικίας προέκυψε η αδυναμία του στις περιγραφές, εξ ανάγκης λοιπόν έγραφε γενικώς και αορίστως για «έναν άνθρωπο που», μέχρι που σκέφτηκε ότι έτσι υποσυνείδητα αποσκοπεί στο να ταυτιστεί ο κάθε αναγνώστης με τον «ενασανθρωσπου», δηλαδή με τον περιαυτολόγο, περιττολόγο, περιτωμματολόγο συγγραφέα, διότι χάριν της αοριστίας θα νιώσει πως αυτός ο ίδιος είναι ο «ενασανθρωσπου» και κατά συνέπεια έτσι, αν διαβαστούν αυτές οι αοριστολογίες απ’ όλον τον κόσμο, όλος ο κόσμος θα είναι ο ένασανθρωπουσπου, και άρα ο συγγραφέας, ο οποίος, όπως κάθε καλλιτέχνης μόνο με τον εαυτό του ασχολείται, δεν είναι και τόσο εγωκεντρικός εντέλει.