Writers deathmatch

Έχω ένα (ψέματα, πολλά) κακό συνήθειο να διαβάζω δύο (ή παραπάνω) βιβλία ταυτόχρονα και δεν αποτελεί ένδειξη καμιάς ιδιαίτερης βιβλιοφιλίας, πολλώ δε μάλλον ευφυΐας, είναι απλώς ένδειξη βαρεμάρας να σηκωθώ να ανάψω το φως όταν πέφτει το σκοτάδι και αποφόρτισης της μπαταρίας του κινητού και του τάμπλετ, διαβάζω τωρα που λες ένα ενός αμερικανού, γραμμένο τη δεκαετία του '30, κι ένα άλλο μιανής, αμερικανίδας ή αγγλίδας ή άλλης εθνικότητας, δεν έχει σημασία, γραμμένο στα χρόνια μας, που στο πρώτο ένας κακομοίρης μετακομίζει από το Κολοράντο στο ΛΑ και ψωμολυσσά όλη μέρα μπας και γίνει συγγραφέας, τρώει κάτι σάπια πορτοκάλια και στο μπαρ που πηγαίνει έχει λεφτά μόνο για καφέ, ούτε καν για μια μπίρα, στο δε δεύτερο ένας τύπος, έλληνας, μεγαλώνει στα Λονδίνα και στα πλούτη αφού η οικογένειά του, εφοπλισταί, μετακομίζει συν γυναιξί και τέκνοις, μαζί κι οι θείες με την περμανάντ και το κοκκινάδι και οι θείοι με τα μουστάκια που τσιμπούν τα μάγουλα, στη γηραιά Αλβιόνα, και παντρεύεται κάποια στιγμή μιαν όμορφη που δεν ξέρει ότι η Βενεζουέλα είναι χώρα και μετά τη χωρίζει και στον χωρισμό είναι πολύ κύριος και γενναιόδωρος, πάρε το σκάφος, πάρε και το εξοχικό, πάρε και το αμάξι, πάρε και τους πίνακες, δεν τον νοιάζουν τα υλικά τα αγαθά, ξέρει ότι σύντομα μπορεί και πάλι να τα έχει όλα, το πρόβλημά του είναι ότι δεν ξέρει ακριβώς ποια είναι αυτά τα «όλα» που θέλει και αν θα τα θέλει πραγματικά, την ίδια στιγμή, αλλά και εβδομήντα-ογδόντα χρόνια πριν, στο άλλο βιβλίο, στο πρώτο, ο ψωμολυσσιάρης φέρελπις συγγραφεύς στρίβει τσιγάρα με το κωλόχαρτο και προβληματίζεται: να κλέψει τα γάλατα από τον γαλατά ή να μην τα κλέψει, μπας και ξεγελάσει την την πείνα του, και τελικά πάει και το κλεβει, αλλά του βγήκε ξινό, όχι γιατί τον πιάσανε, αλλά γιατί ήτανε σε φάση ξινόγαλο κι αυτουνού δεν του αρέσει καθόλου, άσε που δεν έχει και να πληρώσει το νοίκι, ενώ στο άλλο βιβλίο ο βρετανοθρεμμένος τύπος ταξιδεύει πίσω στην Ελλάδα, έχει ένα σπίτι στο Λονδίνο, ένα στο νησί, ένα στην Αθήνα, κάπου θα βρει να μείνει, και κάπου εκεί αναρωτιέμαι τι σκατά έχει πάθει η λογοτεχνία στις μέρες μας και δεν βλέπει τους φτωχούς, αντιθέτως βλέπει πολύ βαθιά στο υπαρξιακό κενό των μπουρζουάδων, και σκέφτομαι πόσο ενδιαφέρον θα ήταν, στα πρωτυπα του celebrity deathmatch, να φτιάξω ένα τέτοιο με λογοτέχνες και να ρίξω στο ρίνγκ ας πούμε τον Μπουκόφσκι και τον Φράνζεν, αν κι ο δικός μου -το 'χει βάλει και στα γραπτά του αυτό- ήταν καλός μόνο για να τρώει ξύλο και να τρεκλίζει, είτε από το ποτό είτε από τα μπουνίδια. Ακόμη και στα βιβλία, ρε γαμώτο, οι αστοί κερδίζουν.