Ενα πλυντήριο (πιάτων) οι αναμνήσεις

Επλενα μόλις πριν από λίγο τα πιάτα, προτού ετοιμάσω το απογεματινό μου τίλιο, που τώρα πίνω, έτριβα επιπόλαια και χόρευα ατσούμπαλα ακούγοντας Τσαμπαγουάμπα, που σύμφωνα με την καλύτερη τηλεοπτική σειρά όλων των εποχών, το Ιτς Ολγουεηζ Σανυ ιν Φιλαδέλφεια, είναι η μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών, κι άκουγα που λες το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, με τίτλο Άναρκυ, που το 'χα πρωτακούσει χάρη στην Κ, όταν ξάφνου άναψε ο γλόμπος πάνω απ' το κεφάλι μου, όλα συνδέονται, σκέφτηκα, ακόμη και τα πιο τυχαία πράγματα, κι αν καταφέρεις να βρεις τις συνδέσεις στις τυχαιότητες της ζωής σου, τότε μπορείς να γράψεις ολόκληρο βιβλίο, επιτέλους την πολύτομη πολύτιμη αυτοβιογραφία σου, και την ίδια στιγμή, σε μια παράλληλη χρονική διάσταση, που δεν ήταν 2016, αλλά 196φεύγα, ο Μπομπ ο Ντίλαν, που τόσο αρέσει στην Κ., κουρασμένος αλλά ικανοποιημένος μετά από ένα πετυχημένο κονσέρτο, στο οποίο δώσανε το παρών όλα τα σωστά άτομα, όλοι οι κουλ, το χιπ κοινό της εποχής, μπαίνει στη λιμουζίνα και λέει του σοφέρ οδήγα, κι ο κόσμος περικυκλώνει τη λιμουζίνα, κοντεύει να την ακινητοποιήσει, και κοπανάνε τα τζάμια οι πιστοί οι οπαδοί από αγάπη για το είδωλό τους όχι αυτό στο τζάμι αλλά για τον Μπομπ τον Ντίλαν, που μαυροντυμένος και με μαύρα γυαλιά, τους χαιρετάει καταδεκτικά κουνώντας το χέρι και ξαναλέει του σοφέρ οδήγα κι ο μάνατζέρ του ο Αλμπερτ, που Άλμπερτ συνήθως λένε τους μπατλερ, τού λέει σε αποκαλούνε αναρχικό τώρα, ποιος; θέλει να μάθει ο Ντίλαν, οι δημοσιογράφοι, απαντά ο Αλμπερτ ο μάνατζερ και όχι μπάτλερ του Μπομπ Ντίλαν (εκτός κι αν είν' το ίδιο τελικά), μόνο και μόνο γιατί δεν έχεις λύσεις, πλάκα με κάνεις; του λέει ο Ντίλαν, αναρχικός; εγώ; και βγάζει τα μαύρα του γυαλιά (που του τα κλέβει η Βίσση - σ.σ. σεφερλίδικο) ο παλιοτρακαδόρος και λέει στον μάνατζέρ του δώσε στον αναρχικό ένα τσιγάρο, ανάβει, φουμάρει, κοιτάζει έξω απ' το παράθυρο το πλήθος, πνίγεται από τον καπνό, βήχει γκουχ γκουχ και καγχάζει καγχ καγχ αναρχικός; μια προσωπικότητα σαν του λόγου μου; δεν είναι καθόλου κουλ να 'σαι αναρχικός, όλοι γελάνε με το χιουμοράκι του Μεγάλου, πέφτουν οι τίτλοι τέλους, και την ίδια στιγμή, είναι 1999 κι ακούω το Γκιβ δε άναρκιστ ε σιγκαρετ των Τσαμπαγουάμπα στο δωμάτιο της Κ και κοιτώ στους τοίχους τις φωτογραφίες του Ντίλαν απ' τα 60ς, τότε που ήτανε πολύ φωτογενής και πολύ ταλαντούχος ο καργιόλης. 

(το σκηνικό με τον Μπομπ Ντίλαν στη λιμουζίνα το βρήκα εδώ )