Απ' το πρωί φαίνεται

Μόλις ξύπνησα, συγκρούστηκα με τον τοίχο με συνέπεια ό,τι είχε απομείνει μες στην κούπα από τον χτεσινό καφέ -είχα σκοπό, σε μια κρίση ενοχικής νοικοκυροσύνης, να την παρατήσω άπλυτη, αλλά τουλάχιστον στη θέση της στον νεροχύτη της κουζίνας να κάνει παρέα στα άλλα άπλυτα πιάτα (αναρχοαπλυσία και στην κουζίνα ρε)- να πέσει πάνω στο τριχωτό μου μπούτι σχηματίζοντας καφετιά ρυάκια τα οποία αφενός με ακινητοποιήσαν αφετέρου κινητοποιήθηκαν αυτά τα ίδια κυλώντας ορμητικά προς το πάτωμα κάνοντας ζιγκ ζαγκ και παιδιά από την Πάτρα ανάμεσα στις τρίχες και σχηματίζοντας καφετιές λίμνες στο πάτωμα, τις οποίες, αφού σταμάτησε η ροή του καφέ, παράτησα εκεί να αποξηρανθούν με φυσικό, οικολογικό τρόπο χωρίς τη βίαιη παρέμβαση κάποιου χαρτιού κουζίνας ή σφουγγαρίστρας, στη συνέχεια έφτιαξα επιτέλους τον σημερινό, πρώτο πρωινό καφέ μου, χωρίς γάλα, ζάχαρη, κορομηλά και μενεγάκη, και βγήκα στο μπαλκόνι, κάθισα σε μια καρέκλα που κάποτε ήτανε κουζίνας και τώρα πειραματίζομαι καταγράφοντας τις αντιδράσεις της σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, αυτό του μπαλκονιού, και ήδη τα πρώτα αποτελέσματα είναι αποκαλυπτικά, η καρέκλα έχει χάσει το χρώμα της και φαίνεται να υποφέρει από τη σκόνη του κέντρου της πόλης, καθισα λοιπόν σε αυτήν τη σκονισμένη καρέκλα, που στέναξε όχι από ηδονή αλλά από το βάρος μου, απ' την άλλη ανακουφίστηκε κάπως καθώς η σκόνη θα κολλούσε στα τροφαντά κωλομέρια μου και στα χοντρά μου μπούτια, και πήρα να σκέφτομαι το ίδιο πράγμα που πολύ με απασχόλησε χτες βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, τη λέξη «ευρωτίαση», που τη διάβασα σ' ένα δελτίο Τύπου του ΕΦΕΤ, και αρχικά μού φάνηκε σαν ασθένεια, ίσως ψυχική, ευρωτίαση, κάποιου είδους σύνδρομο, κάποιου είδους ανθυγιεινή, θανάσιμη προσκόλληση με το ευρώ και την Ευρώπη, μπορεί και μεταδοτική, να ας πούμε ο Τσίπρας μολύνθηκε πρόσφατα από ευρωτίαση και όλη η χώρα πλέον υποφέρει, κι όμως κοιτώντας το λεξικό διαπίστωσα πως πρόκειται απλώς για εμφάνιση μούχλας, μούχλα η ευρωτίαση, και προβληματίστηκα περισσότερο, ανάμεσα στις γουλιές του πικρού, σκέτου καφέ, η μούχλα, η ευρωτίαση δηλαδή, είναι συνώνυμη περίπου της συντήρησης αλλά μας λένε πως η Ευρώπη είναι συνώνυμο της προόδου και ότι οι ιδέες ημών των αντιευρωπαϊστών είναι μουχλιασμένες, άραγε θα μπορούσα να γράψω μια εξυπνάδα στο φέησμπουκ επ' αυτού; και μετά διάβασα κάπου ότι ο Μπόρχες «ερωτηθείς για το αν διάβασε την επίμαχη τότε "Λολίτα απάντησε "δεν το έχω διαβάσει, οι διαστάσεις του μυθιστορηματικού είδους δεν ταιριάζουν ούτε με τη σκοτεινιά των ματιών μου ούτε με τη συντομία της ζωής"» και είπα πες τα ρε Μπόρχες γαμώ την τρέλα μου έτσι ακριβώς είναι γαμώ τους Πίντσον* όλου του κόσμου, και στήλωσα το βλέμμα στο απέναντι μπαλκόνι και τον είδα, αρχικά νόμιζα πως ήταν ο Μπόρχες ή έστω ο Πίντσον, αλλά όχι, ήταν απλώς ο ηλικιωμένος κύριος που μένει απέναντι και κυκλοφορεί μόνο με λευκό σώβρακο μινέρβα χειμώνα καλοκαίρι και είχε βγει να κάνει πρωινή γυμναστική, έκανε κάτι σαν κάμψεις, σαν επικύψεις (δεν ξέρω την εξειδικευμένη ορολογία της γυμναστικής, να με συμπαθάτε, τα βίντεο της Πετρουλάκη τα έβλεπα στο mute) στηριζόμενος στο κάγκελο του μπαλκονιού κι απόμεινα να τον θαυμάζω για την όρεξή του, το νεύρο του, το σφρίγος του, που το δικό του, παρότι γέρος, θα το έλεγες νεανικό, όχι σαν το δικό μου που, παρότι σχεδόν μεσήλιξ, θα το έλεγες... βασικά δεν θα το έλεγες τίποτε, κανένα σφρίγος, μόνο κοιλιά, και ξάφνου ο γέρος σταμάτησε να κάνει κάμψεις, επικύψεις ή τι σκατά και με πήρε χαμπάρι που τον κοιτούσα και με κοίταζε κι αυτός σε φάση τι έγινε ρε χοντρέ, γυρεύεις τσαμπουκά; αλλά, καθότι το μυαλό μου δεν στροφαρει με την πρώτη κούπα καφέ, δεν πήρα χαμπάρι και συνέχιζα να τον κοιτώ χωρίς να αντιλαμβάνομαι την ενόχλησή του και μετά αυτός μπήκε μέσα και σύντομα ξαναβγήκε στο μπαλκόνι με μια ξανθιά κυρία, δεν ξέρω ποια ήταν, τι του ήταν, μπόντιγκαρντ, προσωπική γυμνάστρια ή κάτι άλλο, η οποία με τα χέρια σταυρωμένα στάθηκε ανάμεσα σε μένα και στον γέρο (που συνέχισε τη γυμναστική του) και με κοιταζε σε φάση τι έγινε αγοράκι γυρεύεις φασαρία; και τότε κάπως φοβήθηκα και μπήκα μέσα και κρύφτηκα πίσω από την κουρτίνα του μπάνιου με την πόρτα κλειδωμένη και τα φώτα κλειστά και τώρα σκέφτομαι μήπως να πάω να τους χτυπήσω το κουδούνι να απολογηθώ, αλλά απ' την άλλη φοβάμαι μήπως ο γέρος και η ξανθιά κυρία με βάλουν να κάνω γυμναστική για τιμωρία.  

(στο βίδεο, νέο μουσικό κόλλημά μου)

* ναι, ξέρω, ο Ναμπόκοφ έγραψε τη λολίτα, αλλά εγώ τα έχω με τον Πίντσον και τους ογκόλιθους, σε μέγεθος, μυθιστορήματά του