(ένα βαθιά συντηρητικό κείμενο)
Το ταξίδι στον χώρο δεν είναι λύση. Το ταξίδι στον χρόνο όμως μπορεί και να είναι. Ίσως η μοναδική λύση, που θα λύσει αυτομάτως τα προβλήματα. Ολα τα προβλήματα. Ολων. Από την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, μέχρι την ερωτική απογοήτευση, την πίκρα αποκλεισμού από το γιούρο 2016, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, τον πόλεμο για το νερό, την ανισομερή κατανομή του πλούτου, το ενεργειακό πρόβλημα του πλανήτη, την κακή τηλεόραση, τη φτωχή ποιοτικά λογοτεχνική παραγωγή. Ακόμη κι ο υπερπληθυσμός μπορεί να αντιμετωπιστεί, χωρίς καν να χρειαστεί να καταφύγουμε πάλι σε κάναν παγκόσμιο πόλεμο, αρκεί να σηκωθούμε να φύγουμε, όχι απ' εδώ αλλά από το τώρα, όχι απαραίτητα όλοι, αλλά αρκετοί, όσοι δεν γουστάρουμε, βρε αδερφέ, όσοι μπουχτήσαμε, όσοι έστω και μια φορά έχουμε κάνει στάτους ή τουίτ το γνωστό «σταματήστε τον πλανήτη για να κατέβω», να φύγουμε λοιπόν και να γυρίσουμε πίσω, σε μιαν οποιαδήποτε εποχή της ανθρώπινης ιστορίας που μας φαίνεται γοητευτικότερη, είτε την έχουμε ζήσει είτε την έχουμε μελετήσει, είτε δηλαδή στην Ελλάδα των αρχών του '80 είτε στις ΗΠΑ του Αϊζενχάουερ, στην μπελ επόκ, στην οκτωβριανή επανάσταση, στην παρισινή κομμούνα, στην Αναγέννηση, ή ακόμη πιο πίσω στο χρυσό αιώνα του Περικλέους. Να σκορπιστούμε, αδέρφια, στο χωροχρόνο κι άσε εδώ να σφάζονται μεταξύ τους οι θεσμοί, οι φιλελέδες και οι συριζαίοι. Επιστρέφοντας στο αθώο, υπέρoχο, εξιδανικευμένο παρελθόν -όπου τα πάντα μυρίζουν φρέσκα κουλουράκια και γεμιστά και το αεράκι φυσάει κάνοντας τα σχηματα και τους χώρους κάθε εποχής να λικνίζονται, σε απαλούς αλλά ζεστούς χρωματισμούς, σαν τα καβάκια κάτι καλοκαίρια που μαζεύαμε ροδάκινα και κάναμε διάλειμμα στον ίσκιο τους για φαγητό, τυρί, ψωμί και ντομάτες, και τα χαμόγελα των κοριτσιών ήταν αστραφτερά και γεμάτα υποσχέσεις, δίχως σφραγίσματα, τερηδόνα και λεκέδες από καφέ και νικοτίνη- θα είμαστε άραγε σοφότεροι ώστε να μην επιτρέψουμε να συμβούν τα ίδια λάθη που μας φέραν ως εδώ; ή χάρη στην ασφάλεια της σούπερ χρονομηχανής θα πούμε να καεί το πελεκούδι, yeah πυρί μειχθήτω μπέημπι και, στην τελική, άμα χαλάσει η φάση και στο παρελθόν, θα πάρω των ομματιών μου και θα πάω κάποτε αλλού, μπρος ή πίσω, τι σημασία θα 'χει; Πίσω στο χρόνο, λοιπόν, σε προσεχτικά για τον καθένα επιλεγμένη εποχή, σε μέρες αφθονίας, κρασιού, λουλουδιών, ανθισμένων κοριτσιών και κυρίως αθωότητος, σε πλήρη αντιδιαστολή με τη σημερινή ενοχή, συλλογική, που μας έχουν φορτώσει αυτοί που μας οδήγησαν εδώ πέρα.
Τα έχει πει ο Πίντσον, στο Ενάντια στη Μέρα, όταν κάτι τύποι, από το μέλλον, οι οποίοι ζούσαν τις τελευταίες μέρες του καπιταλισμού, γύρισαν πίσω, στις αρχές του 20ού αιώνα, για να σωθούν. Σύμφωνα με αυτό που κατάλαβα εγώ, από εκείνες τις δέκα πιντσονικές αράδες, κι όχι σύμφωνα με αυτό που θέλει να πει ο Πίντσον, γιατί ο Πίντσον μπορεί να θέλει να πει κάτι άλλο κι εγώ απλώς να θέλω να καταλάβω κάτι άλλο, γιατί έτσι με βολεύει, σιγά μη σου δώσω και λογαριασμό, οι ταξιδιώτες (μετανάστες, πρόσφυγες) του χρόνου αναζητούν στο παρελθόν καταφύγιο από το παρόν τους, δηλαδή ξεφεύγουν από μια εποχή λιμού, εξαντλημένων αποθεμάτων καυσίμων και έσχατης ένδειας, από ένα παρόν που σηματοδοτεί το τέλος του καπιταλιστικού πειράματος, από τη διάλυση της καπιταλιστικής ψευδαίσθησης. Αυτοί οι ταξιδιώτες (μετανάστες, πρόσφυγες), επειδή μίλησαν ανοιχτά για όσα έβλεπαν, αντιμετωπίστηκαν στην εποχή τους, στο παρόν, ως αιρετικοί, ως απόβλητοι, ως εχθροί του κυρίαρχου οικονομικού δόγματος και αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν διασχίζοντας τον ωκεανό της τέταρτης διάστασης, δηλαδή πραγματοποιώντας ένα ταξίδι στο χρόνο, πίσω στο παρελθόν, που όμως κι εκεί δεν τούς περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες, αντίθετα τους αντιμετώπισαν ως εισβολείς, ως παρείσακτους κι ως επικίνδυνους χρονομετανάστες.
Το ταξίδι στον χώρο δεν είναι λύση. Το ταξίδι στον χρόνο όμως μπορεί και να είναι. Ίσως η μοναδική λύση, που θα λύσει αυτομάτως τα προβλήματα. Ολα τα προβλήματα. Ολων. Από την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, μέχρι την ερωτική απογοήτευση, την πίκρα αποκλεισμού από το γιούρο 2016, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, τον πόλεμο για το νερό, την ανισομερή κατανομή του πλούτου, το ενεργειακό πρόβλημα του πλανήτη, την κακή τηλεόραση, τη φτωχή ποιοτικά λογοτεχνική παραγωγή. Ακόμη κι ο υπερπληθυσμός μπορεί να αντιμετωπιστεί, χωρίς καν να χρειαστεί να καταφύγουμε πάλι σε κάναν παγκόσμιο πόλεμο, αρκεί να σηκωθούμε να φύγουμε, όχι απ' εδώ αλλά από το τώρα, όχι απαραίτητα όλοι, αλλά αρκετοί, όσοι δεν γουστάρουμε, βρε αδερφέ, όσοι μπουχτήσαμε, όσοι έστω και μια φορά έχουμε κάνει στάτους ή τουίτ το γνωστό «σταματήστε τον πλανήτη για να κατέβω», να φύγουμε λοιπόν και να γυρίσουμε πίσω, σε μιαν οποιαδήποτε εποχή της ανθρώπινης ιστορίας που μας φαίνεται γοητευτικότερη, είτε την έχουμε ζήσει είτε την έχουμε μελετήσει, είτε δηλαδή στην Ελλάδα των αρχών του '80 είτε στις ΗΠΑ του Αϊζενχάουερ, στην μπελ επόκ, στην οκτωβριανή επανάσταση, στην παρισινή κομμούνα, στην Αναγέννηση, ή ακόμη πιο πίσω στο χρυσό αιώνα του Περικλέους. Να σκορπιστούμε, αδέρφια, στο χωροχρόνο κι άσε εδώ να σφάζονται μεταξύ τους οι θεσμοί, οι φιλελέδες και οι συριζαίοι. Επιστρέφοντας στο αθώο, υπέρoχο, εξιδανικευμένο παρελθόν -όπου τα πάντα μυρίζουν φρέσκα κουλουράκια και γεμιστά και το αεράκι φυσάει κάνοντας τα σχηματα και τους χώρους κάθε εποχής να λικνίζονται, σε απαλούς αλλά ζεστούς χρωματισμούς, σαν τα καβάκια κάτι καλοκαίρια που μαζεύαμε ροδάκινα και κάναμε διάλειμμα στον ίσκιο τους για φαγητό, τυρί, ψωμί και ντομάτες, και τα χαμόγελα των κοριτσιών ήταν αστραφτερά και γεμάτα υποσχέσεις, δίχως σφραγίσματα, τερηδόνα και λεκέδες από καφέ και νικοτίνη- θα είμαστε άραγε σοφότεροι ώστε να μην επιτρέψουμε να συμβούν τα ίδια λάθη που μας φέραν ως εδώ; ή χάρη στην ασφάλεια της σούπερ χρονομηχανής θα πούμε να καεί το πελεκούδι, yeah πυρί μειχθήτω μπέημπι και, στην τελική, άμα χαλάσει η φάση και στο παρελθόν, θα πάρω των ομματιών μου και θα πάω κάποτε αλλού, μπρος ή πίσω, τι σημασία θα 'χει; Πίσω στο χρόνο, λοιπόν, σε προσεχτικά για τον καθένα επιλεγμένη εποχή, σε μέρες αφθονίας, κρασιού, λουλουδιών, ανθισμένων κοριτσιών και κυρίως αθωότητος, σε πλήρη αντιδιαστολή με τη σημερινή ενοχή, συλλογική, που μας έχουν φορτώσει αυτοί που μας οδήγησαν εδώ πέρα.
Τα έχει πει ο Πίντσον, στο Ενάντια στη Μέρα, όταν κάτι τύποι, από το μέλλον, οι οποίοι ζούσαν τις τελευταίες μέρες του καπιταλισμού, γύρισαν πίσω, στις αρχές του 20ού αιώνα, για να σωθούν. Σύμφωνα με αυτό που κατάλαβα εγώ, από εκείνες τις δέκα πιντσονικές αράδες, κι όχι σύμφωνα με αυτό που θέλει να πει ο Πίντσον, γιατί ο Πίντσον μπορεί να θέλει να πει κάτι άλλο κι εγώ απλώς να θέλω να καταλάβω κάτι άλλο, γιατί έτσι με βολεύει, σιγά μη σου δώσω και λογαριασμό, οι ταξιδιώτες (μετανάστες, πρόσφυγες) του χρόνου αναζητούν στο παρελθόν καταφύγιο από το παρόν τους, δηλαδή ξεφεύγουν από μια εποχή λιμού, εξαντλημένων αποθεμάτων καυσίμων και έσχατης ένδειας, από ένα παρόν που σηματοδοτεί το τέλος του καπιταλιστικού πειράματος, από τη διάλυση της καπιταλιστικής ψευδαίσθησης. Αυτοί οι ταξιδιώτες (μετανάστες, πρόσφυγες), επειδή μίλησαν ανοιχτά για όσα έβλεπαν, αντιμετωπίστηκαν στην εποχή τους, στο παρόν, ως αιρετικοί, ως απόβλητοι, ως εχθροί του κυρίαρχου οικονομικού δόγματος και αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν διασχίζοντας τον ωκεανό της τέταρτης διάστασης, δηλαδή πραγματοποιώντας ένα ταξίδι στο χρόνο, πίσω στο παρελθόν, που όμως κι εκεί δεν τούς περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες, αντίθετα τους αντιμετώπισαν ως εισβολείς, ως παρείσακτους κι ως επικίνδυνους χρονομετανάστες.
Σκατά ρε Πίντσον. Σκατά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου