Σίγουρα δεν ήταν πανκ

Η κυρία που έμενε στο διπλανό διαμέρισμα, κάθε φορά που μ' έβλεπε, έφτυνε. Δεν ξέρω αν έφταιγα εγώ ή το γεγονός ότι κάπνιζε πολύ.
Κατοικούσε στο διπλανό διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας του εβδομήντα-κάτι, που τότε, στα παιδικά μου χρόνια, τη δεκαετία του '80 δηλαδή, δεν είχε προλάβει ακόμη να παλιώσει πάρα πολύ. Και μπορεί τότε ακόμη να μην υπήρχε στη ζωή μας ένα τόσο υπέροχο όσο και σουρεαλιστικό πράγμα όπως το TedX-Ανώγεια, αλλά ήξερα καλά από ανώγεια γενικότερα και όχι της Κρήτης. Διότι εκείνα τα διαμερίσματα, δίπλα-δίπλα, και ανάμεσά τους μια εξωτερική σκάλα, που ανέβαινε στην είσοδο της πολυκατοικίας, δεν ήταν άξια να αποκαλούνται του πρώτου ορόφου. Ήσαν ανώτερα από υπόγεια (προφανώς) αλλά και από ισόγεια, όχι ωστόσο αρκούντως υψηλά ώστε να λογίζονται διαμερίσματα του πρώτου ορόφου. Κατώτερα του πρώτου ορόφου κατά γενική ομολογία αλλά και σύμφωνα  με τους νόμους της κτηματαγοράς, ευφημιστικώς, μπορεί και λανθασμένως, αποκαλούμενα ανώγεια. Ταιριαστά με την κοινωνική τάξη. Σίγουρα όχι πλούσιος, ούτε και άνετος, απ' την άλλη όχι φτωχός, παρότι εργάτης. Μικροαστός σχεδόν αλλά οχι ακόμα. Δεν τις ήξερα αυτές τις λέξεις τότε. Και μετά που τις έμαθα, δεν τις κατάλαβα, να πω την αλήθεια. Ήξερα μόνο ότι το μπαλκόνι μας ήταν αρκετά χαμηλό ώστε να μπορώ να σκαρφαλώνω εν ανάγκη από κει ή καμιά φορά να βάζω μια αυτοσχέδια μπασκέτα για να παίζω μπάσκετ. Κάρφωνα κιόλας. Αμέ.

Η κυρία, λοιπόν, που έμενε στο διπλανό ανώγειο από μας και έφτυνε κάθε φορά που μ' έβλεπε είτε γιατί με σιχαινόταν είτε γιατί κάπνιζε πολύ, έμενε με την οικογένειά της σε ένα διαμέρισμα που ήταν μισό από το ούτως ή άλλως μικρό δικό μας. Κι αν καμιά φορά απορούσα πώς χωρούσαμε τέσσερις άνθρωποι σε 50κάτι τετραγωνικά, σκέψου απορία που την είχα για τους διπλανούς. Ισως γι' αυτό έφτυνε χάμω όποτε περνούσα από μπροστά της.

Τέλος πάντων γιατί στα λέω όλα αυτά; Να, σήμερα βρέθηκα, χωρίς να καταλάβω πώς, στο λογαριασμό τουίτερ της μεγαλύτερης ελληνίδας τηλεπαρουσιάστριας τη δεκαετία του '90. Και θυμήθηκα που ένα απόγευμα, αρχές – μέσα των 90s, καθόμουν στο μπαλκόνι ακούγοντας Σουέντ ή Στερεο Νόβα ή και κάτι άλλο, δεν έχει σημασία, και ξαφνικά σταμάτησε ένα βανάκι τηλεοπτικού συνεργείου και από πίσω ένα άλλο αυτοκίνητο, δεν θυμάμαι τη μάρκα, ποτέ δεν ξεχώριζα τις μάρκες, μόνο τα ζάσταβα, και βγήκε αυτή φορώντας ένα πολύ αυστηρό συνολάκι, τύπου επαγγελματικό κουστούμι, κι όλοι μαζί, αυτή και το συνεργείο, ανέβηκαν τη σκάλα, μπήκαν στην είσοδο, χτύπησαν την πόρτα της διπλανής, μπήκαν μέσα, έκατσαν καμιά ώρα και φύγανε. Δεν είδα ποτέ την εκπομπή στην τηλεόραση, δεν ξέρω τι έδειξε για τη διπλανή. Σίγουρα πάντως δεν την έδειξε να φτύνει κάθε φορά που περνούσα από μπροστά της, είχε γιατί ήμουν σίχαμα είτε γιατί κάπνιζε πολύ. Έκτοτε, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου για επαγγελματική, καλλιτεχνική, προσωπική και κάθε άλλου είδους επιτυχία, κανείς άλλος διάσημος ή σημαντικός δεν ανέβηκε τις σκάλες της πολυκατοικίας.