13 Απρ 2013

Στο κέντρο του μετώπου, κοντά στο ωμέγα

Αναξιόπιστος συνεκτικός δεσμός η καταστροφή, ό,τι χτίζεται πάνω σε αυτήν είναι καταδικασμένο στη μιζέρια, στην κατεδάφιση, στη λησμονιά, άλλωστε οι άνθρωποι έχουν την τάση να την ξεπερνούν -ευτυχώς- και επιθυμώντας εύλογα την ευτυχία να απορρίπτουν οτιδήποτε θυμίζει δυσάρεστες καταστάσεις. Δεν την επιλέγουμε την καταστροφή, ή αυτούς που μας καταστρέφουν, ούτε κυρίως αυτούς με τους οποίους καταστρεφόμαστε, έρχεται η καταστροφή και μας βρίσκει και ορίζει συνοδοιπόρους στην ήττα, συντροφιά μέχρι να αλλάξει ο καιρός και όλ' αυτά να μοιάζουν με μια κακή ανάμνηση, που μελλοντικά θα μας απασχολεί, τον καθένα ξεχωριστά, χωρίς τους άλλους, ένα λεπτό το μήνα επακριβώς και θα φεύγει με έναν αναστεναγμό κι ένα απλό σήκωμα των ώμων. Γιατί οι άνθρωποι τείνουν να ξεχνούν τους ανθρώπους. 


Δεν υπάρχουν σχόλια: