Μια ιστορία για την ψυχολογία του γραφειοκράτη, συμβιβασμένου συνδικαλιστή, όπως (περίπου) μου τη διηγήθηκε χτες, μεταξύ ουισκιού και φυστικιού, ο clopy.
Ηταν μια φορά κι έναν καιρό, τα παλιά τα χρόνια, τότε που ακόμη πού και πού το κίνημα κατήγαγε μικρές, ρεφορμιστικές, αλλά σημαντικές νίκες -τότε που το φοιτηταριάτο πίστευε ότι η επανάσταση είναι ante portas, αντε το πολύ σε δυο τρία χρόνια θα στήσουμε ψηλά στο μέγαρο Mαξίμου το κόκκινο πανί και θα βάλουμε και μια φωτογραφία με του Σημίτη τη μορφή- μια σχολή κάποιου ανώτερου εκπαιδευτικού ιδρύματος όπου, στο σύλλογο φοιτητών, λύνανε και δένανε, όλως περιέργως, κάτι μυστήριοι αριστεραναρχάπλυτοι. Είχανε στήσει έναν σατανικό μηχανισμό προπαγάνδας και μια αχτύπητη στρατηγική επικράτησης στις γενικές συνελεύσεις, ένα παιχνιδάκι ομοιάζον τα μάλα με τον κακό και τον καλό μπάτσο, έβγαινε ο πρώτος αριστεραναρχάπλυτος και έκραζε, απειλούσε, καθύβριζε τους πάντες και τα πάντα, θεούς και δαίμονες, κυβερνώντες και κυβερνωμένους, ως κακός μπάτσος, κατόπιν ο δεύτερος αριστεραναρχάπλυτος έβγαινε σαν τον καλό μπάτσο, με λόγια γλυκά, θαρρείς ερωτικά, με ενωτικό πρόταγμα, συλλογικό πλαίσιο δράσεων, όλοι μαζί συνάδελφοι έλεγε, κι οι συνάδερφοι πείθονταν, θες από τις κραυγές και τα μπινελίκια του πρώτου, θες απ’ τα γλυκόλογα του δευτέρου, περνούσε το αγωνιστικό πλαίσιο.
Υπήρχε και μια ΠΑΣΠ σε τούτη τη σχολή. Ο εξής ένας δηλαδή, ονόματι Τζίτζι Φιόγκος. Μόνος βολόδερνε στις εκλογές, μόνος και στο τραπεζάκι, μόνος και στις γενικές συνελεύσεις. Μέχρι που μια μέρα, σε μια ψηφοφορία κρίσιμη, αφού κατατέθηκε και η πρόταση των αριστεραναρχάπλυτων, κι ήρθε η σειρά του, ο Τζίτζι Φιόγκος παραδόθηκε: "Ως ΠΑΣΠ κατεβάζω το τάδε πλαίσιο. Ως Τζίτζι Φιόγκος ψηφίζω το πλαίσιο των αριστεραναρχάπλυτων".
Αντιστραμμένο ηθικό δίδαγμα για υποταγμένους και όχι μόνο συνδικαλιστές: είναι πολύ δύσκολο να στηρίξεις με επιτυχία κάτι που πραγματικά δεν πιστεύεις. Για παράδειγμα, είναι δύσκολο να υπερασπιστείς ένα κοινωνικό κεκτημένο αν δεν πιστεύεις σε αυτό. Είναι δύσκολο να πεις όχι στις μειώσεις μισθών όταν θεωρείς ότι οι μισθοί είναι υψηλοί. Είναι δύσκολο να υπερασπιστείς κάποιους απολυμένους όταν πιστεύεις ότι ορθώς απολύθηκαν. Είναι δύσκολο να απεργήσεις όταν δεν συμμερίζεσαι προσωπικά τα αιτήματα της απεργίας. Γενικά είναι δύσκολο να αντισταθείς συλλογικά όταν προσωπικά είσαι υποταγμένος. Σαν να απαιτείς από έναν δράκοντα να τρώει καραμέλες. Γίνεται; Δεν γίνεται.
Ηταν μια φορά κι έναν καιρό, τα παλιά τα χρόνια, τότε που ακόμη πού και πού το κίνημα κατήγαγε μικρές, ρεφορμιστικές, αλλά σημαντικές νίκες -τότε που το φοιτηταριάτο πίστευε ότι η επανάσταση είναι ante portas, αντε το πολύ σε δυο τρία χρόνια θα στήσουμε ψηλά στο μέγαρο Mαξίμου το κόκκινο πανί και θα βάλουμε και μια φωτογραφία με του Σημίτη τη μορφή- μια σχολή κάποιου ανώτερου εκπαιδευτικού ιδρύματος όπου, στο σύλλογο φοιτητών, λύνανε και δένανε, όλως περιέργως, κάτι μυστήριοι αριστεραναρχάπλυτοι. Είχανε στήσει έναν σατανικό μηχανισμό προπαγάνδας και μια αχτύπητη στρατηγική επικράτησης στις γενικές συνελεύσεις, ένα παιχνιδάκι ομοιάζον τα μάλα με τον κακό και τον καλό μπάτσο, έβγαινε ο πρώτος αριστεραναρχάπλυτος και έκραζε, απειλούσε, καθύβριζε τους πάντες και τα πάντα, θεούς και δαίμονες, κυβερνώντες και κυβερνωμένους, ως κακός μπάτσος, κατόπιν ο δεύτερος αριστεραναρχάπλυτος έβγαινε σαν τον καλό μπάτσο, με λόγια γλυκά, θαρρείς ερωτικά, με ενωτικό πρόταγμα, συλλογικό πλαίσιο δράσεων, όλοι μαζί συνάδελφοι έλεγε, κι οι συνάδερφοι πείθονταν, θες από τις κραυγές και τα μπινελίκια του πρώτου, θες απ’ τα γλυκόλογα του δευτέρου, περνούσε το αγωνιστικό πλαίσιο.
Υπήρχε και μια ΠΑΣΠ σε τούτη τη σχολή. Ο εξής ένας δηλαδή, ονόματι Τζίτζι Φιόγκος. Μόνος βολόδερνε στις εκλογές, μόνος και στο τραπεζάκι, μόνος και στις γενικές συνελεύσεις. Μέχρι που μια μέρα, σε μια ψηφοφορία κρίσιμη, αφού κατατέθηκε και η πρόταση των αριστεραναρχάπλυτων, κι ήρθε η σειρά του, ο Τζίτζι Φιόγκος παραδόθηκε: "Ως ΠΑΣΠ κατεβάζω το τάδε πλαίσιο. Ως Τζίτζι Φιόγκος ψηφίζω το πλαίσιο των αριστεραναρχάπλυτων".
Αντιστραμμένο ηθικό δίδαγμα για υποταγμένους και όχι μόνο συνδικαλιστές: είναι πολύ δύσκολο να στηρίξεις με επιτυχία κάτι που πραγματικά δεν πιστεύεις. Για παράδειγμα, είναι δύσκολο να υπερασπιστείς ένα κοινωνικό κεκτημένο αν δεν πιστεύεις σε αυτό. Είναι δύσκολο να πεις όχι στις μειώσεις μισθών όταν θεωρείς ότι οι μισθοί είναι υψηλοί. Είναι δύσκολο να υπερασπιστείς κάποιους απολυμένους όταν πιστεύεις ότι ορθώς απολύθηκαν. Είναι δύσκολο να απεργήσεις όταν δεν συμμερίζεσαι προσωπικά τα αιτήματα της απεργίας. Γενικά είναι δύσκολο να αντισταθείς συλλογικά όταν προσωπικά είσαι υποταγμένος. Σαν να απαιτείς από έναν δράκοντα να τρώει καραμέλες. Γίνεται; Δεν γίνεται.
4 σχόλια:
Καλά τα γράφεις ΑΛΛΑ…
στα τελευταία σου κείμενα διακρίνω μία σταθερά αυξανόμενη ροπή σου προς τον αριστεραναρχαπλυτισμό. Κάνω λάθος?
Θα μου πεις, λούσου με ούλτρεξ και θα δεις.
Και μια διόρθωση. Γράφεις: «Γενικά είναι δύσκολο να αντισταθείς συλλογικά όταν προσωπικά είσαι υποταγμένος».
Ίσως είναι παρεξηγήσιμο αυτό. Αν διαβάσεις τη φράση μόνη της, αποκομμένη από το υπόλοιπο κείμενο, πιστεύω θα με καταλάβεις
Εσείς όλοι που ζητάτε κατανόηση και διαβάζετε (& ερμηνεύετε) αποσπασματικά τα λόγια του καθένα που επέλεξε να κρατήσει ψηλά το κεφάλι, καλά θα κάνετε να καταπιείτε επιτέλους την επιλογή σας. Την κάνατε, ρε αδερφέ, ζήστε με αυτήν. Τις ενοχές σας στον εξομολογητή σας. Ή στους ντεμέκ εργασιακούς σας εκπροσώπους.
Αριστεραναρχοξεπλυμένe, ίσως και να είναι παρεξηγησιμο. Ωστόσο μια παρεξήγηση δεν είναι τίποτε άλλο από μια παρανόηση, αρα μια ψευδής κατάσταση που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και που τέλος πάντων δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ασχολούμαστε με δαύτην.
Ανώνυμε, δεν καταλαβαίνω τι λες και τι εννοεις, αλλά συστήνω ψυχραιμία!
ΠανωςΚ, συμφωνώ απόλυτα. Δεν έχει κανένα νόημα να ασχολούμαστε με μια παρεξήγηση. Αντί να διορθώσω, με διόρθωσες. Απλά (για να δικαιολογηθώ) εξηγώ ότι «τσίμπησα» διότι όπως είναι γνωστό: αν σε προσωπικό επίπεδο έχεις πάρει το μπούλο, ο καλύτερος και ευκολότερος τρόπος να αντισταθείς είναι να το κάνεις συλλογικά. Βέβαια αυτή η γενική αλήθεια δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το θέμα μας. Συνεπώς δεν θα μπορούσε να υπάρξει παρανόηση. Το λάθος δικό μου.
Ανώνυμε, δυσκολεύομαι επίσης να καταλάβω τι λες και τι εννοείς αν και έχω την αίσθηση ότι αναφέρεσαι σε εμένα, επειδή είμαι αυτός που διάβασε αποσπασματικά το κείμενο. Όλα τα υπόλοιπα βέβαια δεν βλέπω πως μπορούν να συνδεθούν. Ίσως πρόκειται για άλλη μία παρεξήγηση, με την οποία ίσως επίσης δεν αξίζει να ασχοληθούμε.
Δημοσίευση σχολίου