Μανιώδης αναγνώστης της αστυνομικής λογοτεχνίας, τελευταία αγοράζω «Τα Νέα Σαββατοκύριακο» όχι μόνο γιατί βρίσκω αστεία ρεπορτάζ–εγχειρίδια (που μάλλον απευθύνονται σε ινδικά χοιρίδια ουχί σε νοήμονες πολίτες, με τίτλους όπως «Πώς να κάνετε δύσκολη τη ζωή ενός κλέφτη», ένας «how to» οδηγός για τη διαμόρφωση του απόλυτα δυσδιαρρήξιμου σπιτικού, προφανώς επειδή την εφημερίδα «Τα Νέα» αγοράζουν μόνο νοικοκυραίοι και ουχί διαρρήκται) αλλά και λόγω της προσφοράς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Σημειωτέον και παρότι άσχετο με το θέμα μας και με αφορμή την αποχώρηση του Στιβ Τζομπς απ’ την Απλ και το συνεπακόλουθο οίδημα στους όρχεις απ’ τη διάδοση (τύφλα να ‘χει ο Σαούλ, ο μετονομασθείς Απόστολος και Παύλος, πρώτος και καλύτερος διαφημιστής – προπαγανδιστής της ιστορίας) της Στίβιας επί του Τέντιου Βήματος ομιλίας «How to live your life before you die», οφείλω να καταθέσω την απέχθεια που τρέφω προς κάθε λογής οδηγούς «how to».
Ελεγα λοιπόν προτού ξεχαστώ σε ασυναρτησίες ότι αγόραζα τώρα τελευταία "Τα Νέα" λόγω των αστυνομικών μυθιστορημάτων που προσέφεραν. Αναπόφευκτα, διάβαζα και την εφημερίδα. Είχα σταθεί στο παρελθόν με προηγούμενη βαρυσήμαντη παρέμβασή μου εις τούτο εδώ το φιλόξενο ιστολόγιο που εγώ ο ίδιος ίδρυσα, γιατί κανείς άλλος δεν ήθελε να φιλοξενεί την αποψάρα μου, σε μια στήλη ενός κυρίου Νιάρχου, ο οποίος προσκαλεί σε συζήτηση επί παντός επιστητού δύο φαινομενικά αταίριαστες μεταξύ τους προσωπικότητες της ελληνικής δημόσιας ζωής, φερ’ ειπείν, είμαι σίγουρος, μια μέρα θα καλέσει εμένα και τον συνιστολόγο Σκορδοπούτσογλου.
Είχα επισημάνει λοιπόν στην εν λόγω παρέμβαση τη στρέβλωση του νοήματος της μετριοφροσύνης και ταυτοχρόνως με απορία είχα σταθεί στη χαώδη διαφορά μεταξύ εμού και του αρθρογράφου στην αντίληψη, πρόσληψη και ερμηνεία του ίδιου ακριβώς φαινομένου. Πώς είναι δυνατόν, σκεφτόμουν ο αφελής, ο ένας να το βλέπει άσπρο κι ο άλλος μαύρο;
Το ίδιο ακριβώς και σήμερα. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνάντηση των αταίριαστων Πεταλωτη – Κομνηνού, αλλά προσωπικά και πάλι στάθηκα, μπερδεύτηκα κι εντέλει έχασα πάσα ιδέα σε αυτό το σημείο της εισαγωγής του κου Νιάρχου (μέσα στις παρενθέσεις δικές μου επισημάνσεις): Ακούγοντας κάποια στιγμή προσεκτικά ο κ. Πεταλωτής την κ. Κομνηνού να εξιστορεί ένα προσωπικής και κοινωνικής τάξεως θέμα, είπε με συστολή αλλά και αποφασιστικότητα: «Αν πληροφορούνταν το πρόβλημα αυτό ο Πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, θα τον ενδιέφερε πολύ περισσότερο από το να πάρουμε την έκτη δόση του δανείου, να λυθεί το πρόβλημα αυτό». (σημ. ΠάνωςΚ: δηλαδή σαν να λέμε ρε Πεταλωτή, τα προβλήματα της κοινωνίας λύνονται «προσωπικά» και όχι συλλογικά; Παλιά, το βαθύ παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ αυτό το έλεγε ρουσφέτι). Το αναφέρουμε όχι ως χαρακτηριστικό της ιδιαίτερης ανθρωπιάς (Σημ. της ποιας; αυτό στο χωριό μου το λέμε γλείψιμο) ενός προσώπου που συμβαίνει να είναι ο πρωθυπουργός, αλλά ως μια πιθανή λύση σε πολλά προβλήματα που μας ταλανίζουν όλους (Σημ. α, ώστε έτσι, συμφωνείς με τον Πεταλωτή δηλαδή; Μπορεί και ο μπαρμπά Μήτσος εδώ πιο πέρα στη γωνία να βρει κάπου τον Πεταλωτή ή τον Παπανδρέου και να τους γνωστοποιήσει το πρόβλημά του ώστε να το λύσουν, ε;). Τη βίωση δηλαδή και τη μεταφορά σε πρακτικό πεδίο ενός minimal στοιχείου που μπορεί να αποδειχτεί σωτήριο (Σημ. εδώ δεν κατάλαβα τίποτα, μάλλον είμαι χαζός) μέσα σε μια ατμόσφαιρα που οι συζητήσεις γίνονται με όρους αποκλειστικά οικονομικούς, διεθνιστικούς, σωτηριολογικούς, δηλαδή απάνθρωπους.
Απ’ το επόμενο Σαββατοκύριακο τα Νέα σταματούν να δίνουν αστυνομικά μυθιστορήματα. Απ’ το επόμενο Σαββατοκύριακο σταματώ να αγοράζω τα Νέα. Ευτυχώς. Γιατί όχι μόνο ο κος Νιάρχος κι εγώ, αλλά ολόκληρη η εφημερίδα κι εγώ είμαστε Αταίριαστοι.
Ελεγα λοιπόν προτού ξεχαστώ σε ασυναρτησίες ότι αγόραζα τώρα τελευταία "Τα Νέα" λόγω των αστυνομικών μυθιστορημάτων που προσέφεραν. Αναπόφευκτα, διάβαζα και την εφημερίδα. Είχα σταθεί στο παρελθόν με προηγούμενη βαρυσήμαντη παρέμβασή μου εις τούτο εδώ το φιλόξενο ιστολόγιο που εγώ ο ίδιος ίδρυσα, γιατί κανείς άλλος δεν ήθελε να φιλοξενεί την αποψάρα μου, σε μια στήλη ενός κυρίου Νιάρχου, ο οποίος προσκαλεί σε συζήτηση επί παντός επιστητού δύο φαινομενικά αταίριαστες μεταξύ τους προσωπικότητες της ελληνικής δημόσιας ζωής, φερ’ ειπείν, είμαι σίγουρος, μια μέρα θα καλέσει εμένα και τον συνιστολόγο Σκορδοπούτσογλου.
Είχα επισημάνει λοιπόν στην εν λόγω παρέμβαση τη στρέβλωση του νοήματος της μετριοφροσύνης και ταυτοχρόνως με απορία είχα σταθεί στη χαώδη διαφορά μεταξύ εμού και του αρθρογράφου στην αντίληψη, πρόσληψη και ερμηνεία του ίδιου ακριβώς φαινομένου. Πώς είναι δυνατόν, σκεφτόμουν ο αφελής, ο ένας να το βλέπει άσπρο κι ο άλλος μαύρο;
Το ίδιο ακριβώς και σήμερα. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνάντηση των αταίριαστων Πεταλωτη – Κομνηνού, αλλά προσωπικά και πάλι στάθηκα, μπερδεύτηκα κι εντέλει έχασα πάσα ιδέα σε αυτό το σημείο της εισαγωγής του κου Νιάρχου (μέσα στις παρενθέσεις δικές μου επισημάνσεις): Ακούγοντας κάποια στιγμή προσεκτικά ο κ. Πεταλωτής την κ. Κομνηνού να εξιστορεί ένα προσωπικής και κοινωνικής τάξεως θέμα, είπε με συστολή αλλά και αποφασιστικότητα: «Αν πληροφορούνταν το πρόβλημα αυτό ο Πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, θα τον ενδιέφερε πολύ περισσότερο από το να πάρουμε την έκτη δόση του δανείου, να λυθεί το πρόβλημα αυτό». (σημ. ΠάνωςΚ: δηλαδή σαν να λέμε ρε Πεταλωτή, τα προβλήματα της κοινωνίας λύνονται «προσωπικά» και όχι συλλογικά; Παλιά, το βαθύ παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ αυτό το έλεγε ρουσφέτι). Το αναφέρουμε όχι ως χαρακτηριστικό της ιδιαίτερης ανθρωπιάς (Σημ. της ποιας; αυτό στο χωριό μου το λέμε γλείψιμο) ενός προσώπου που συμβαίνει να είναι ο πρωθυπουργός, αλλά ως μια πιθανή λύση σε πολλά προβλήματα που μας ταλανίζουν όλους (Σημ. α, ώστε έτσι, συμφωνείς με τον Πεταλωτή δηλαδή; Μπορεί και ο μπαρμπά Μήτσος εδώ πιο πέρα στη γωνία να βρει κάπου τον Πεταλωτή ή τον Παπανδρέου και να τους γνωστοποιήσει το πρόβλημά του ώστε να το λύσουν, ε;). Τη βίωση δηλαδή και τη μεταφορά σε πρακτικό πεδίο ενός minimal στοιχείου που μπορεί να αποδειχτεί σωτήριο (Σημ. εδώ δεν κατάλαβα τίποτα, μάλλον είμαι χαζός) μέσα σε μια ατμόσφαιρα που οι συζητήσεις γίνονται με όρους αποκλειστικά οικονομικούς, διεθνιστικούς, σωτηριολογικούς, δηλαδή απάνθρωπους.
Απ’ το επόμενο Σαββατοκύριακο τα Νέα σταματούν να δίνουν αστυνομικά μυθιστορήματα. Απ’ το επόμενο Σαββατοκύριακο σταματώ να αγοράζω τα Νέα. Ευτυχώς. Γιατί όχι μόνο ο κος Νιάρχος κι εγώ, αλλά ολόκληρη η εφημερίδα κι εγώ είμαστε Αταίριαστοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου