Ξεφυλλίζω σήμερα από το πρωί την εφημερίδα "Τα Νέα Σαββατοκύριακο", βίτσια είναι αυτά. Η πρώτη μου διαπίστωση είναι η σχεδόν παντελής απουσία (όχι μόνο σε επίπεδο ρεπορτάζ αλλά και ως απλή αναφορά των λέξεων) των υπόλοιπων κοινοβουλευτικών κομμάτων, πλην ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Τέλος πάντων, πνευματικός άνθρωπος γουαναμπής, δεν δίνω σημασία σε ελάσσονα πολιτικά ζητήματα, και σπεύδω να διαβάσω το όντως αξιοδιάβαστο ένθετο για τον πολιτισμό, τις τέχνες και το βιβλίο, όπου υπάρχει και ένα πολύ ενδιαφέρον δισέλιδο ("σαλόνι" το λένε αυτό στα εφημεριδιακά;) μιας συνάντησης δύο "αταίριαστων" προσωπικοτήτων, του ηθοποιού Κώστα Βουτσά και της βουλευτίνας του ΠΑΣΟΚ κας Εύας Καϊλή. Οπότε διαβάζω την εισαγωγή, την οποία ατέχνως φωτογράφισα, αλλά μπορείτε να τη διαβάσετε και στην ηλεκτρονική της μορφή εδώ, και κοντεύω να πνιγώ από το σάλιο μου: "η Καϊλή σ' ένα άλλο σημείο αποφαίνεται: «Θα ήθελα πάρα πολύ να υπάρξει μια Βουλή στην οποία εγώ θα ήμουν περιττή». Πέρα από τη σύμπτωση της ταπεινοφροσύνης..." γράφει ο αρθρογράφος. Ε... ζητώ συγγνώμη από τον αρθρογράφο κο Νιάρχο, αλλά ίσα - ίσα εγώ αντιλαμβάνομαι ακριβώς αντίθετα τη φράση της κας Καϊλή: όχι ως ταπεινοφροσύνη αλλά ως... αυτομεγαλοϊδεατισμό, διότι το νόημα της συγκεκριμένης φράσης θα μπορούσε να αποδοθεί και ως εξής: "Θέλετε δεν θέλετε, σας αρέσει δεν σας αρέσει, στην παρούσα Βουλή, στην παρούσα κατάσταση, εγώ είμαι απαραίτητη".
Αν πρώτον θεωρήσουμε την κατάσταση αθλία, καταλαβαίνουμε ότι βασικό συστατικό της σημερινής αθλίας κατάστασης είναι και η κα Καϊλή. Ωστόσο μια ενδεχόμενη απουσία της απ' το επόμενο Κοινοβούλιο -όσο κι αν είναι επιθυμητή, όπως και των υπολοίπων συμπασόκων της- δεν σημαίνει ότι η κατάστασις θα πάψει να είναι αθλία. Μοναδική ελπίς η εξέλιξις τον πραγμάτων κατά τρόπον τέτοιον ώστε σε πολιτικό επίπεδο να πραγματωθεί το σύνθημα "Σε αυτούς του δρόμους, σε αυτήν την κοινωνία μια μέρα η Ευα Καϊλή θα είναι ουτοπία".
4 σχόλια:
ε και εγώ έτσι το εκλαμβάνω ...σε φάση είμαι ότι καλύτερο σας έχει συμβεί...
Μπερδέψαμε τον Βουτσά με τον Πατσά.
Περιέγραψες το επομοναζόμενο tsoli (χρίς να καταλήγει σε -α) power.
Είναι συγκηνιτικό να βλέπει κανείς τις λέξεις να παίρνουν την ολοκληρωτική σημασία τους. Να ανταποκρίνονται στο νόημα για το οποίο έχουνε δημιουργηθεί. Οι λέξεις «βλαχοδήμαρχος» και «ψώνιο» βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους στο ενοχλητικό - με βάση την πιο επεξεργασμένη, δηλαδή την αφαιρετική, και όχι με βάση την οπτική/φασιστοποιημένη αισθητική των λείων επιφανειών του σήμερα - παρουσιαστικό της γκόμινας με το προσωνύμιο Καϊλή (που παραπέμπει ηχητικά και στο καυλί). Με άλλα λόγια, τα λόγια της πούτσας εκφράζονται από το φαλλικό τρόπαιο με βουλευτική έδρα. Μαντάμ Καϊλή, κε παπαριές σιλ βου πλε είν' αυτές; Εσύ είσαι αναγκαία στον τόπο ή το μουνί σου μας μπαστακώθηκε στον σβέρκο και ψηφίζει ψοφομνημόνια για τον ελληνικό λαό πρέπει να πάρει αυτό για το οποίο επειδικτικά περηφανεύεται και δημοσίως επιδεινύεται (γνωρίζοντας την δύναμη αυτής του της επίδειξης), ήτοι τον μπούλο;
ΥΓ: Το έστειλα στον Αγγελιοφόρο, σιγά μην το δημοσιεύσουν.
Δημοσίευση σχολίου