Σκάνδαλο και επανάσταση

Διαβάζω αυτές τις μέρες τη "Μοντέρνα τέχνη" του Τζούλιο Κάρλο Αργκάν. Δε θα κάνω ανάλυση του περιεχομένου του βιβλίου, ούτε κριτική. Εξάλλου, αποτελεί θεμέλιο της βιβλιογραφίας για το μοντερνισμό, δε χρειάζονται περισσότερες επεξηγήσεις.

Ούτε θα σας πω ότι μετά τις 500 περίπου σελίδες που έχω διαβάσει από το όγκου εγκυκλοπαίδειας τόμου έχω αποκτήσει άποψη για την τέχνη και έχω καταλάβει τις όλες τις διαφορές μεταξύ ιμπρεσιονισμού και συμβολισμού ή τη διαφορά του Πικάσο από τον Καντίνσκι και τις ιδιαιτερότητες του Κλεε (και τόσων άλλων ονομάτων που αφήστε το καλύτερα).

Βέβαια έχω υψηλούς στόχους. Ετοιμάζω μεγάλο καμ μπακ στα αμφιθέατρα... Ναι, πείτε το λίγο έλλειψη στόχων, βαρεμάρας και κούρασης της ομοιόμορφης καθημερινότητας, απραγματοποίητου ονείρου (όχι ότι δεν ήταν οι σπουδές μου αποτέλεσμα προσωπικής επιλογής, το αντίθετο μάλιστα - και μου έκατσαν και καλά) και μεγάλου, μα πολύ μεγάλου απωθημένου (μέχρι και το ζώδιό μου διάβασα πριν λίγο ότι το είχε ως το ιδανικό επάγγελμα για μένα - μόνο που "Go-Go γκόου φορ ιτ" δεν έλεγε!!! Μα τι στο καλό διάβαζα τόσα χρόνια και δεν το είχα προσέξει; Κατέστρεψα μια καριέρα ψάχνοντας να βρω γιατί δεν ταιριάζω με το Γιωργάκη, τον Κωστάκη και το Γιαννάκη...).

Το μυαλό βέβαια δεν ανταποκρίνεται όσο θα ήθελα στις προθέσεις μου παρόλο το τεράστιο ενδιαφέρον που έχω για το θέμα. Η ουρήθρα μου διαμαρτύρεται πιο συχνά από το κανονικό, το στομάχι μου το ίδιο, βρίσκω ενίοτε τρομερό ενδιαφέρον στο φωτιστικό, θυμάμαι να ξεσκονίσω το τραπέζι του σαλονιού (ποιός εγώ, που δώστε μου τη μπουγάδα ξενοδοχείου να σας σιδερώσω - μη σας πω για την καριέρα που θα έκανα στην Αμερική πλένοντας πιάτα, αλλά τη σκόνη τείνω να τη θεωρήσω απαραίτητο διακοσμητικό στοιχείο του σπιτιού...). Να και τώρα που μιλάμε, πάλι διέκοψα για να γράψω, αλλά αυτή τη φορά έφταιγε το βιβλίο που με έβαλε σκέψεις. Λογικό θα μου πείτε, αυτή είναι ένας από τους ευγενείς σκοπούς, μόνο που συμβαίνει συνήθως τις πλέον άσχετες και άκυρες στιγμές (μη σας πω πάλι για το Γιωργάκη, τον Κωστάκη και το Γιαννάκη και τους άσχετους συνειρμους και σκέψεις που αναδύονται κάθε τρεις και λίγο - και όχι, η ζωή μου δε μοιάζει καθόλου με τέχνη νομίζω...).

Κάνοντας λοιπόν κάποια στιγμή αντιπαράθεση στη σουρεαλιστική θέση της απόσχισης και στην κονστρουκτιβιστική θέση της ενσωμάτωσης του καλλιτέχνη στον κύκλο της παραγωγής, αναφέρει πόσο πιο εύκολη ήταν η αποδοχή της πρώτης στάσης από την κοινωνία καταλήγοντας πως το σκάνδαλο είναι σε κάθε περίπτωση λιγότερο επικίνδυνο από την επανάσταση.

Πόσο πραγματικά αληθινό μου φάνηκε αναλογιζόμενη και τη σημερινή πραγματικότητα που, εδώ που τα λέμε, σχεδόν εκατό χρόνια μετά, είναι ακόμη πιο ευτελής και εκφυλισμένη. Και κυρίως το μυαλό μου έτρεξε σε όλους αυτούς τους μεσσίες των μίντια, από το Λαζόπουλο και τον Τριανταφυλλόπουλο, για τους οποίους συχνά έρχομαι σε αντιπαράθεση με φίλους και γνωστούς μη αποδεχόμενη την κοινωνική τους προσφορά, μέχρι τον Μάικλ Μουρ, για του οποίου το τελευταίο πόνημα διάβασα μόλις πρόσφατα (δεν τους ταυτίζω, ούτε είναι τόσο εύκολα εξηγήσιμο το γιατί δεν υποστηρίζω τον τελευταίο, μάλλον είναι η μέθοδος που με ενοχλεί).

Αυτά, σας αφήνω, γιατί πάλι παρέκκλινα από το πρόγραμμα και είπα ότι θα βγάλω 60 σελίδες σήμερα. Χωρίς πρόγραμμα δε γίνεται τίποτε, αν κι όπως καταλάβατε δεν μπορώ να πειθαρχήσω και τόσο πάνω στα ζωτικά μου όργανα.

Ευχηθείτε μου μόνο καλή τύχη και καλό κουράγιο (καλή καλή η μοντέρνα τέχνη, αλλά πολλές ιδιοτροπίες έχει...)

Θηλυκού γένους πάντα...