Αν ένας άγνωστος, αντί να σας χαρίσει ξαφνικά λουλούδια, σήμερα σας σκυλόβρισε, μάλλον ήμουν εγώ, χωρίς ομπρέλα. Κι εσείς περπατούσατε με την ομπρέλα σας ανοιχτή κάτω από τα υπόστεγα ή χαζολογάγατε στις βιτρίνες. Ετσι έμαθα επιτέλους το πραγματικό νόημα της παροιμίας "από την πόλη έρχομαι και στην κορυφή κανέλλα, και βγάζω τα παπούτσια μου να μη βραχεί η ομπρέλα". Αντίχριστοι!
(Τι θα γίνει με τη γλίτσα στα πεζοδρόμια της Θεσσαλονίκης κύριε Παπαγεωργόπουλέ μου; Επαγγελματίες του καλλιτεχνικού πατινάζ γίναμε όλοι, τριπλό άξελ και δεν συμμαζεύεται... Το ξέρω ότι δεν φταίτε εσείς, απλά ήθελα κάποιον να καταγγείλω...)
15 σχόλια:
Έλα ρε 'συ πως κάνεις έτσι...
... φαντάζεσαι ν' άπλωνες ρούχα στον ακάλυπτο στο Κολωνάκι και να σου ερχόταν κανένας Γ.Γ. στο κεφάλι;
Δίκιο έχει ο αποπάνως μου, ΠανωΚάτε μας!
Πάρα πάρα πάρα πολύ καλό.
Παρεπιπτόντως, δικά σου είναι τα μπατζάκια;
δ
Ναι, του αχαΐρευτου του στραβοκάνη!
κάτι μου λέει ότι ΔΙΚΑ σου είναι τα μπατζάκια, χι, χι!
Έλα μωρέ κι εσύ... μια γλίστρα πάνω-μια γλίστρα κάτω...
Τι σε λένε ΠΑΝΟΚΑΤΟ; Εεεεε;
Εγώ, πάλι, μια φορά γλίστρισα και πήρα αγκαλιά μία ζαρντινιέρα! Ωραία ήταν, ανταλλάξαμε και τηλέφωνα...
Αχώριστες, καλέ! Τρόμαξαν να με ξεκολλήσουν από πάνω της.
Και αυτό γιατί το μυστηριώδες φυτόν είχε κάτι αγκαθάρες να, πάντα με το συμπάθειο...
:)
bb chris: Αν πεσει στην κεφάλα μου ένας γ.γ., τότε γάμα τα, γάμα τα... Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι, ας γίνω του Κολωνακίου και ας πέσει ο ουρανός να με πλακώσει. Ταξικη-κοινωνική ανέλιξη, τώρα!
Σκύλε, δικιο ο bbchris, φυσικά. Αλλά κι εγώ είπα μια φορά να βγω από το σπίτι, και τα έκανα (με κάνανε δηλαδή) μούσκεμα.
Demetrat, δικά μου. Μόνο που είναι πράσινα. Κι η τρίχα στο δάπεδο επίσης δικιά μου, μαδάω βλέπεις... Στη φωτό βγήκανε τα μπατζάκια λίγο γαλανά, δεν ξέρω τι μλκία έκανα...
Σκύλε, αμα με ξαναπείς στραβοκάνη, θα σε ξαναπάω για φαΐ εκεί που πήγαμε την τελευταία φορά... Και με περισσότερο κόσμο!
Μετέω, δικα μου είναι. Ούτε φωτιά να είχαν πάρει, τόσο νερό που έπεσε πάνω τους. Για την ζαρντινιέρα ευτυχώς κυριολεκτείς, νομίζω, γιατί στην αρχή νόμισα πως έκανε κολλητιλίκια με μπασκίνες...
Δεν ξέρω τίνος είναι η τρίχα στο πάτωμα, και ειδικά στο σημείο που βρίσκεται, αλλά τα δαχτυλάκια σου τα βρίσκω πολύ ντροπαλά.
δ
Μπαρδόν; Ντροπαλα;
(για την τρίχα λέω αλήθεια βρε!)
...και με πολύ καλή ανατροφή.
δ
Καλάάά...
Δεν καταλαβαίνω, αλλά δεν πειράζει. Αλλωστε δεν μπορούμε στη ζωή να τα καταλαβαίνουμε όλα, σαν την πυρηνική φυσική, ας πούμε...
εννοώ δύο ποδαράκια με μαζεμένα δαχτυλάκια,σεμνά σεμνά κολλημένα στο πάτωμα.
οχι τίποτα ποδαρούκλες χυμένες στο παρκε.
:)
δ
Ααααααα, για να είμαι σίγουρος ότι θα χωρέσουν στο πλάνο μπρε... Διότι την ανάγκη μου για φωτογραφία μόνος μου την ικανοποίησα, ου δυνάμενος να στέκομαι όρθιος και ταυτόχρονα να βγάζω φωτό τα μπατζάκια μου κοιτώντας και από το φακό...
Σουρεάλ διάλογος αντάξιος των θεατρικών του Απολλιναίρ. Γιατί δεν το γυρίζετε και σε σκετσάκι; Άλλη μία μεγάλη στιγμή της νεοελληνικής λογοτεχνίας!!! Χαιρετισμούς!
Αφού αυτοί οι δύο με κορόιδευανε, Βάαλ, τι να κάνω;
Εγώ σε καμαρώνω βρε.
Αυτός ο ζηλιάρης σε κοροιδεύει.
δ
Δημοσίευση σχολίου