Δεν ξέρω πού θα βρίσκομαι τη μέρα του θανάτου μου, κανείς άλλος δεν θα είναι εκεί, παρά μόνον εσύ, ο τελευταίος αποχαιρετισμός, κι οι αποχαιρετισμοί μας πάντα κρατάνε πολύ, θα έχω φτιαχτεί τόσο πολύ που θα βλέπω τις καλύτερές σου φίλες στην πισίνα, γυμνές, να μας προσκαλούν σε όργιο, κι εσύ θα μου λες κοιμόσουν για μέρες, αλήθεια, πώς το κάνεις αυτό, κι άραγε θα προλάβω να σου διηγηθώ τα περίεργα όνειρά μου για τα ακουμπισμένα τακούνια σου στον τοίχο και τους ανώνυμους ευνούχους να τραγουδούν τραγούδια του '80 κρεμασμένοι από τα δέντρα; Απέτυχα να με ερωτευτείς έστω για λίγο τότε που βουτούσες σε ποτάμια κάτω από αθώους ουρανούς, ίσως γιατί άνθρωποι σαν και σένα πατούν γερά στη γη, γεμίζουν και αδειάζουν τα ποτήρια τους και προσαρμόζουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους όσο εγώ σκέφτομαι μόνον πράγματα άχρηστα και ονειροπολώ με το κεφάλι χωμένο μέσα στα ηχεία που παίζουν πολύ δυνατά τραγούδια για μοναχικούς νεκρούς κομπάρσους της ιστορίας και κρύβω το χόρτο δίπλα στο κρεβάτι, το προτιμώ από το αλκοόλ που με κάνει λιγάκι επιθετικό, αλλά δεν βρίσκω αναπτήρα πουθενά και τα έχω πάρει στην κράνα, την ημέρα, λοιπόν, που θα πεθάνω, θα με κοιτάς όπως κοιτάς τα σκουλήκια του εργαστηρίου, ένα αντικείμενο προς έρευνα και μελέτη, άλλωστε δεν είμαστε και τόσο δεμένοι, είπες, κι εγώ διαβάζω ξανά και ξανά αυτές τις γραμμές στις 5 το πρωί, τρελαίνομαι πιστεύω, αλλά μπορεί και όχι τελικά.
* όλες οι λέξεις κλεμμένες από το Σλιπ Γουέλ Μπιστ των Νάσιοναλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου