Back from the living

Τα τείχη ήταν φτιαγμένα από χρώμα, κρυμμένος πίσω από μια σελίδα χαρτί, σε στάση αναφανδόν πρηνηδόν ξερνούσα barcode οπλισμένος με κολλητική ταινία, που ήταν η καλύτερη ταινία που είχα δει ποτέ στη ζωή μου και την έβλεπα με μεγάλη ευχαρίστηση ξανά και ξανά.

Είχαμε ξεκινήσει μέρες, μήνες, χρόνια πριν για τη συναυλία που θα δίνανε τα Μωρά στη Φωτιά, εγώ, που θα με προσδιόριζα ως έναν αδιάφορο ιστορικό ενεστώτα, ένας συμπαθητικός παρακείμενος κι ένας αντιπαθητικός τετελεσμένος μέλλοντας, αλλά μας πρόλαβε ο πόλεμος, τα βόλια βρήκανε πρώτα τον συμπαθητικό παρακείμενο που κείτεται νεκρός δίπλα μου στο χρωματιστό μας μετερίζι, ο δε αντιπαθητικός τετελεσμένος μέλλοντας έκλεψε το άλογο ενός καβαλάρη και λιποτάκτησε φωνάζοντας τετέλεσται και σαλπίζοντας τη συντέλεια του κόσμου. Ηρθαν και τα παιδιά απ' τις γειτονιές με τα φορτηγά και προς στιγμήν νόμιζα πως ήταν για τη συναυλία, αλλά στάθηκαν καταμεσής του δρόμου, γκαβλωμένα με την προοπτική του πολέμου και λογάριαζαν πόσους και πώς θα σκοτώσουν, πού θα στήσουν την ενέδρα, κάνανε κάλυψη - απόκρυψη αριθμού και φραγή εισερχομένων εχθρών. Τούς μαζέψανε στην εκκλησιά, να τους ευλογήσουν, εγώ στάθηκα στον πρόναο, δεν μπήκα παραμέσα -κι όταν βγήκα, ελπίζοντας σε μια διαφυγή την ύστατη στιγμή καβάλα ίσως απάνω σε μια από θεού μηχανή, σε μια από μηχανής θεά, σε έναν από θεού θεό, προς θεού δεν κάνω διακρίσεις όταν έχει να κάνει με το συμφέρον μου, βρήκα μια τετράτροχη, αργοκίνητη μαύρη χελώνα να κατουρά το πάλαι ποτέ χρωματιστό μου μετερίζι. Στο βάθος του ορίζοντα ο Χέρμπι το κατσαριδάκι και η μια κατσαριδούλα Μικρή Τερέζα τρέχανε να ξεφύγουν από χημικά που έριχνε ο ουρανός αυτοπροσώπως.
Ξέρασα ξανά μπαρκόουντ. Η ζωή κι ο θάνατος σε επανάληψη είχαν μόλις αρχίσει ξανά.