Εκεί που νομίζεις πως θέλει μι, συνειδητά έβαλα πι

Καμιά φορά γίνομαι stalker. Παρακολουθώ τρελούς. Τους παίρνω από πίσω. Το ξέρω πως δεν είν' σωστό. Ούτε που τους ακολουθώ, ούτε που τους χαρακτηρίζω έτσι.

Ο σημερινός μου τρελός, μόνος μιλούσε, μόνος περπατούσε στο λιοπύρι, αδύνατος, παντελόνι με τον κώλο κρεμασμένο, αδύνατος, μύτη γαμψή, μάγουλα ρουφηγμένα, κακοξυρισμένα, τα ρούχα γεμάτα μελάνια, μπλε, μαύρα, κόκινα, στα χέρια κρατούσε τρία διαφορετικά πακέτα τσιγάρα, μπλε, μαύρα, κόκκινα. Οποιον έβλεπε, όποιον περνούσε, πεζούς και οδηγούς, μπάτσους και ζητιάνους, τούς χαιρέτιζε στρατιωτικά. Δίχως να σταματά. Να περπατά και να παραμιλά. Κι εγώ ξωπίσω του.

Μέχρι που μπήκε σε κατάστημα οπτικών. Στάθηκα απ' έξω να περιμένω.

Λίγο μετά, βγήκε ντυμένος Σούπερπαν.
Εγώ είμαι εσύ, είπε σε κανέναν, ύστερα με κοίταξε μες την ολοκαίνουργια, αστραφτερή στολή του, μού κλεισε το μάτι κι είπε “we are the good guys, εμείς ρε είμαστε οι καλοί της ιστορίας”.

Εβαλε μετά κάτι γυαλιά ηλίου ρέημπαν και πέταξε στον ουρανό.