Πάντα του άρεζαν τα λόγια των άλλων, ειδικά τίποτε σπουδαίων· συγγραφέων, διανοούμενων, ποδοσφαιριστών, ωραίων κοριτσιών. Τα αποστήθιζε κιόλας. Από τα φοιτητικά του χρόνια, τότε που μαζί με άλλους μανιωδώς γέμιζαν τις αριστερίστικες αφίσες και τα πανό με λόγια του Μπρεχτ (μια φορά, σε μια μεταμοντέρνα παρέκκλιση, βάλανε και κάτι Στέρεο Νόβα), τον είχε πιάσει η μανία να γράψει αυτός μια σπουδαία φράση, γεμάτη νόημα, που να τη μνημονεύουν οι μεταγενέστεροι για να ενισχύουν το δίκιο του αγώνα τους, γιατί αυτοί, οι κοινωνικοί αγώνες δηλαδή, δεν θα τελειώσουνε ποτές, κι η φράση στην οποία τελικά κατέληξε ήταν η εξής "δεν αρκούν αυτά που λεν οι ποιητές για να αλλάξει η κοινωνία, όλες οι λέξεις των σοφών μαζί δεν αρκούν για να νικήσει το δίκιο του αγώνα, σάμπως πιστεύεις πως ο Μπογδάνος, η Eldorado Gold, ο Σαμαράς, η τρόικα, ο Όλι Ρεν δεν ξέρουν από Μπρεχτ;".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου