23 Δεκ 2012

Το ωχ της φτώχειας

Οι λίγες, ας πούμε, τρόπον τινά ποιοτικές αναρτήσεις αυτού του ιστολογίου στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι γέννημα των πολλών μοναχικών (αυτό ακούγεται ακόμη πιο "ίίίου" και δηθενιά από τα στάνταρ μου) περιπάτων μου. Τώρα τελευταία δεν περπατώ πολύ συχνά μοναχός, συνήθως συμβρίσκομαι με καλούς συμπάσχοντες ανθρώπους. Ως εκ τούτου, αναπόφευκτα, παρατηρείται μια δραματική πτώση στην ούτως ή άλλως αμφισβητούμενη ποιότητα των αναρτήσεων του ιστολογίου. Κοινώς, γράφω χαζαμάρες γιατί οι άλλοι με βοηθάνε να παλεύω κάπως τη μιζέρια μου.
Μπορεί η κόλαση να είναι οι άλλοι αλλά και ο (μ)παράδεισος επίσης είναι κάποιοι άλλοι.
Σήμερα ωστόσο, ευρισκόμενος στο σουπέρμάρκετ, αγοράζοντας ένα μπουκάλι κρασί σε προσφορά και αναλογιζόμενος τα προχθεσινά και τα χθεσινά καμώματα διαφόρων καλών ανθρώπων εν μέσω οινοποσιών, συνειδητοποίησα έχουν πολύ μεγάλο θράσος οι άνεργοι που επιμένουν και τολμούν να προσπαθούν να περάσουν καλά. Που ανεβάζουν στα σόσιαλ μίντια φωτογραφίες γλεντιού. Που εξακολουθούν να κοιτάνε τις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Οι φτωχοί δεν δικαιούνται να απολαμβάνουν. Οι φτωχοί πρέπει να υποφέρουν, διότι αλλιώς τι σκατά φτωχοί είναι; Δικαιούνται να διαμαρτύρονται για τη φτώχεια τους, αλλά όχι πολύ, χωρίς εξαλλοσύνες και βίες και μόνον στις εκπομπές του κυρίου Αυτιά. Δικαιούνται να βλέπουν μπάλα, να πηγαίνουν στο Δελφινάριο, όχι στο Μέγαρο Μουσικής ή στις γκαλερί του Λονδίνου. Δικαιούνται μόνο να επιβιώνουν ως αποτέλεσμα της φιλευσπλαχνίας των πλουσίων έτσι ώστε επιβιώνοντας να συνεχίσουν να ευγνωμονούν τους φιλάνθρωπους πλουσίους για τη φιλευσπλαχνία τους. Φτωχός που απολαμβάνει, για να λέμε την αλήθεια, δεν είναι πραγματικά φτωχός. Διότι τον τρόπο ζωής τους, τι δικαιούνται να κάνουν και να μην κάνουν, τη διαβίωση των φτωχών τέλος πάντων, ακόμη και την ίδια την έννοια της φτώχειας οι έχοντες και οι κατέχοντες θα την ορίσουν. Εσύ πού να ξέρεις από φτώχεια, πτωχέ;   

ΥΓ - Και μια απορία για τη φετινή μπλογκοβίζιον, που είναι αλήθεια πως δεν την παρακολούθησα από πολύ κοντά: Ο φετινός Ματ Ελιοτ ρε παιδιά δεν ψηφίστηκε από κανέναν; 


 

3 σχόλια:

μεστ απ είπε...

Αυτά τα "η φτώχεια θέλει καλοπέραση" είναι ευχολόγια των φτωχών. η πραγματικότητα είναι "όπου φτωχός και η μοίρα του" και σε αυτό θα επιμείνουμε, γιατί αλλιώς πώς θα βολεύονται οι συνειδήσεις εκείνων που "τον έχουν τον τρόπο τους" και κάθε χριστούγεννα και πάσχα γίνονται φιλάνθρωποι και βοηθάνε εμας τους κακομοίρηδες να επιβιώσουμε;
γιατί χωρίς αυτούς κανονικά θα ψοφολογούσαμε στις γωνίες, χειρότερα και από σκυλιά, γιατί τα σκυλιά ξέρουν να βρίσκουν φαγητό στα σκουπίδια ενώ εμείς δεν έχουμε ούτε μια μπλούζα που γράφει "ευρωπαϊκή υπηρεσία ανασυγκρότησης" #fact

k2 είπε...

Ακολουθεί σχόλιο πολύ πιο δηθενιά απ'τα στάνταρ σου:
Οι "χαζομάρες" σου μέχρι και διδάκτορα θα σε έκαναν, καθότι υπάρχουν ολόκληρες μελέτες για την οπτική περί φτώχειας (και τη σχετική νομοθεσία) στην Ευρώπη τον 18ο και 19ο αιώνα που φτάνουν σε συμπεράσματα παρόμοια με τις παρατηρήσεις σου, σχετικά με τους "undeserving poor" που πρέπει να υποφέρουν για να μάθουν οι τεμπέληδες, να πάνε να πιάσουν καμιά δουλειά, που περιμένουν να τους ταΐζει η κοινωνία κλπ. κλπ.

Ωραίο το (μουσικό) κομμάτι, ομολογώ ότι σαν άσχετη που είμαι (μήπως έπρεπε να πω "ΩΣ άσχετη"; μη με μαρτυρήσετε στον Μπάμπη Νιώτη) δεν τον ήξερα.

ΠανωςΚ είπε...

Στύβω το κεφάλι μου ρε συ Μεστ, αυτή "η υπηρεσία ευωπαϊκής ανασυγκρότητησης" κάτι μού θυμίζει, αλλά τι; Η εικόνα ενός κλικαδόρου λαϊφσταϊλίστα έρχεται μπρος μου, αλλά δεν δένει το πράγμα.

Κ2, ποιοι δόκτορες και ποιες μελέτες; Σήμερα υπάρχουν φωστήρες που ορίζουν ως "μη φτωχά" άτομα με εισόδημα λίγο πάνω από τα 5000 ευρώ ετησίως και με κάνα δυο στρέμματα χωράφια στο χωριό. Ασε σου λέω.
(ο Ματ Ελιοτ, τιτανοτεράστιος της καταθλιπτικής μουσικής και -παλιότερα- του ηχητικού εξτρεμισμού)