Μι εντ μάη μάνκι

"Ουδείς εκών κακός", είπε ο ένας φίλος κρατώντας τον Σωκράτη από το χέρι, "μα είναι δυνατόν να προσπαθούν να αντικρούσουν τη θεωρία της εξέλιξης λέγοντας πως τα τελευταία διακόσια χρόνια κανείς πίθηκος δεν έχει μεταμορφωθεί σε άνθρωπο;" αναρωτήθηκε ο άλλος φίλος με το ουίσκι στο χέρι, κι εγώ κρεμασμένος απ' τον Κενώ με του κενού τα γαλάζια άνθη ανά χείρας παπαγάλιζα τη φράση "οι ευτυχισμένοι λαοί δεν έχουν ιστορία, δηλαδή happy people have no stories, δηλάδή les gens heureux n'ont pas d'histoire", άλατις, λέω, άκουγες και Therapy?, βρε Ρεϊμόν, μάλλον αυτοί σε διαβάζαν δηλαδή, όπως και οι Porcupine Τree, που είπανε τον δίσκο τους On a Sunday of life, Le dimanche de la vie, όπως εκείνο το ρομάν σου (και ουχί ρουμάντσου), ξάφνου πετάχτηκε ο μάη μάνκις και διάβασε φωναχτά το εξής χωρίο απ' το βιβλίο του Φρανς ντε Βάαλ "Ο Πίθηκος Μέσα Μας": "Στην πάλη των χιμπατζήδων για εξουσία, ελιγμοί του τύπου 'δύο εναντίον ενός' προσδίδουν ποικιλία όσο και επικινδυνότητα. Βασικό ρόλο παίζουν επίσης οι συνασπισμοί. Κανένα αρσενικό δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνο του, τουλάχιστον όχι για πολύ, επειδή η ομάδα ως σύνολο μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε. Οι χιμπαντζήδες είναι τόσο επιτήδειοι στη δημιουργία συνασπισμών ώστε για να ενισχύσει ο αρχηγός τη θέση του χρειάζεται συμμάχους αλλά και την ευρύτερη δυνατή αποδοχή της κοινότητας. Η παραμονή στην κορυφή είναι μια πράξη ισορροπίας μεταξύ της βίαιης επιβεβαίωσης της κυριαρχίας και της ικανότητας να κρατήσει τους υποστηρικτές ευτυχείς ώστε να αποφευχθεί μια μαζική επανάσταση". 

Ο μάη μάνκις πήρε βαθιάν ανάσα, άφησε κάτω το βιβλίο και μου είπε "κανονικά αυτήν την τελευταία πρόταση έπρεπε να την έχεις μπολντάρει, αλλά ξέρω ότι μισείς τα μπολντ, γιατί πιστεύεις στην ισότητα των λέξεων".

(Τόσα τραγούδια σ' αυτήν την ανάρτηση, μέχρι και Ρόμπι Γουίλιαμς, εντούτοις εγώ θα επιμείνω στο κόλλημα των ημερων κι ας μην έχουν καμιά σχέση με τα παραπάνω).