Δημιοϊστοριογράφοι

Eίναι φανερό στην τηλεοκρατία μας αλλά είναι πιθανό και να εκπορεύεται από ορισμένες δημοσιογραφικές σχολές: ο δημοσιογράφος είναι ο πανεπιστήμων της εποχής μας. Ο δημοσιογράφος ο σωστός ξέρει από οικονομία, ξέρει από συνταγματικό δίκαιο, εγκληματολογία, σεισμολογία, ξέρει από βέσπα, ξέρει και από ιστορία, βεβαίως-βεβαίως. Για παράδειγμα, βγαίνει σήμερα μια κάποια κυρία Κατερίνα Σόκου (ή Σώκου;), δημοσιογράφος της Καθημερινής επί οικονομικών θεμάτων, και λέει εις το τιτιβηστήρι: «Αφού ανασύρουν ένα παράδειγμα από το Βυζάντιο, να θυμίσω πως η Πόλη έπεσε διότι δεν ζήτησε βοήθεια από τη Δύση;».
Ο έτερος εργαζόμενος στον όμιλο Αλαφούζου, ο πολύς Πάσχος Μανδραβέλης, καλός συνάδελφος ων, επικροτεί και επαυξάνει προσθέτοντας το δηλωτικό θαυμασμού θαυμάσιο θαυμαστικό του: «Σωστή! RT “@KaterinaSokou: Αφού ανασύρουν ένα παράδειγμα από το Βυζάντιο, να θυμίσω πως η Πόλη έπεσε διότι δεν ζήτησε βοήθεια από τη Δύση;”». Το συγκεκριμένου τιτίβισμα του εξέχοντος πανεπιστήμονος έτυχε της αποδοχής, της επικρότησης και της αναμετάδοσης τουλάχιστον δέκα ατόμων με τη γνωστή στην τιτιβιστερίαν μέθοδον του ριτουίτ.   (Οι διαγραμμένες αράδες, όπως ορθά επισημάνθηκε σε σχόλιο, είναι άστοχες εκ μέρους μου και για αυτό βάζω μια γραμμή από πάνω αλλά δεν τις σβήνω για να φαίνεται ότι μαλακίστηκα και αδίκησα ανθρώπους).

Ας θυμίσω κι εγώ τα εξής: πρώτον, ιστορικά, είναι αντιμεθοδολογικό να κρίνεις εκ του αποτελέσματος. Δεύτερον, θα μπορούσα κι εγώ να υπενθυμίσω στην κα Σόκου, στον κο Μανδραβέλη και στους δέκα ανατιτιβιστές του (άραγε αν αποκαλέσω τους τελευταίους «μετα-παπαγαλάκια» θα θεωρηθεί προσβολή; - προσβολή ίσως όχι, αλλά σίγουρα θα είναι αντιεπιστημονικό καθότι οι παπαγάλοι δεν τιτιβίζουν, κρώζουν μάλλον – ή μήπως παπαγαλίζουν; Ουφ, μπέρδεμα  - όπως παραπάνω. Όπως μού επισημάνθηκε, κάποιοι απ' τους ανατιτιβιστές δεν ενστερνίζονται την άποψη στο συγκεκριμένο τουίτ) ότι η πρώτη άλωση της Πόλης έγινε από τη Δύση, πλήγμα ισχυρό για τη βυζαντινή αυτοκρατορία το οποίο ποτέ δεν ξεπέρασε. Χώρια φυσικά όλα τα υπόλοιπα αίτια παρακμής της βυζαντινής αυτοκρατορίας που οδήγησαν στην πτώση της Πόλης από τα οποία επίσης μπορούμε να ανασύρουμε παραδείγματα για το σήμερα, εφόσον είναι της μοδός σύμφωνα με όσα ορίζει ο Οίκος Αλαφούζου (βλέπε 1821, μεγάλοι Ελληνες, νταντά αμέσου δράσεως κτλ.). Ας πούμε, θα μπορούσαν είτε ο κος Πάσχος είτε η κυρία Σώκου να κάνουν έναν συσχετισμό της σημερινής ελληνικής πραγματικότητος με τη διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων στο εσωτερικό της Βυζ.Αυτοκρατορίας, ένεκα του φεουδαρχικού συστήματος και της κυριαρχίας λίγων ισχυρών γαιοκτημόνων επί πολλών εξαθλιωμένων παροίκων, οι οποίοι στο φινάλε φινάλε ουδόλως νοιάστηκαν την κρίσιμη ώρα αν θα είναι οθωμανός ή χριστιανός αυτός που θα τους διαφεντεύει. Το κριτήριό τους ήταν μια καλύτερη διαβίωση, ανεξαρτήτως ζυγού.
Άλλος συσχετισμός με το σήμερα που θα μπορούσαν να κάνουν είτε ο κος Πάσχος είτε η κυρία Σώκου, αλλά δεν έκαναν, είναι ότι υπήρχε μεγάλη κρατική διαφθορά στα στρώματα των ανώτερων αξιωματούχων στο Βυζάντιο, οδηγώντας σε πλήρη αποδιοργάνωση την κρατική μηχανή. Ή θα μπορούσαν επίσης να κάνουν έναν συσχετισμό με το σήμερα και με την σταδιακή εκχώρηση εμπορικών προνομίων από τους Βυζαντινούς στους Βενετούς.
Δεν είμαι ιστορικός επιστήμων ούτε δημοσιογράφος για να τους κάνω όλους τους συσχετισμούς. Ενας επισφαλής εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα είμαι ο δυστυχής. Θα περίμενα ωστόσο από τους δύο πανεπιστήμονες να τους κάνουν και μετά ενδεχομένως να κάνουν και τον συσχετισμό που εξυπηρετεί την προπαγάνδα τού στιλ «θα την πατήσουμε όπως οι βυζαντινοί που δεν προσέφυγαν στη Δύση». Το οποίο, βέβαια, είναι απλώς μια δημοσιογραφική άποψη, την οποία κακώς προσπαθούν να την επιβάλουν ως πραγματικότητα, υποβιβάζοντας και απλοποιώντας σε σημείο κουρελοποίησης την ιστορική επιστήμη, η οποία είναι σαφώς πιο σύνθετη (υπενθυμίζω παλαιότερη σχετική ανάρτηση σχετικά με τις απόψεις και τα γεγονότα).
Κι αν αναρωτιέσαι γιατί κόπτομαι τόσο πολύ για μια μαλακίτσα 140 χαρακτήρων, μια πορδή στον άνεμο που την διέδωσαν καμιά δεκαριά άτομα, θα σού θυμίσω το τραγούδι των Ντιπές Μοντ με τίτλο Νιου Ντρες:

You can't change the world
But you can change the facts
And when you change the facts
You change points of view
If you change points of view
You may change a vote
And when you change a vote
You may change the world

Βέβαια με το τελευταίο στίχο του τραγουδιού έχουμε ένα θεματάκι, διότι εμένα τουλάχιστον δεν μου λένε και πολλά οι εκλογές της αστικής δημοκρατίας (ξες, το γνωστό «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλλάξουν τη ζωή μας θα ήταν παράνομες») αλλά βαριέμαι να διαφωνήσω και με μένα τον ίδιο.