Αμπαλος, απολιτίκ, τσαπατσούλης αναγνώστης

Το ‘χω ξαναπεί, με αρέσουν οι συμπτώσεις, η μπάλα και να διαβάζω τα βιβλία μου με τον υπολογιστή ανοιχτό και την τηλεόραση στο mute. Μου αρέσουν κι άλλα πράγματα*, αλλά θα τ’ αποκαλύψω σε μελλοντικό ποστ.

Συμπτωματικά λοιπόν, μόλις πριν από λίγο, την ώρα που έπινα το Ερλ Γκρέι μου και διάβαζα το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Δ.Ελευθεράτου «Εξουσία, τι μπάλα παίζεις;», εκδ. Τόπος, ένα τουίτ μ’ έστειλε σε αυτήν την είδηση. 1,5 εκατ. κόσμος διαδήλωσε στη Βαρκελώνη υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Μα κάτι αντίστοιχο είχα μόλις διαβάσει και στο βιβλίο!

Γράφει λοιπόν ο Ελευθεράτος, για την απόφαση του 2010 του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ισπανίας, δύο ημέρες πριν από τον τελικό του μουντιάλ της Ν.Αφρικής μεταξύ της Ισπανίας και της Ολλανδίας. Η απόφαση αναφέρει πως «το Σύνταγμα δεν αναγνωρίζει άλλο έθνος πλην του ισπανικού». Σωστά παρατηρεί ο συγγραφέας πως η επιλογή ανακοίνωσης  της απόφασης λίγο πριν από τον τελικό δεν είναι καθόλου τυχαία. Υπάρχει μόνο ισπανικό έθνος, τη στιγμή που όλοι πανηγυρίζουν για τις επιτυχίες της ισπανικής εθνικής ομάδας. Οι εθνικοί ποδοσφαιρικοί εορτασμοί θα καλύψουν ή και θα εξαφανίσουν τις όποιες καταλανικές αντιδράσεις. Αλλωστε οι καταλανοί αστέρες (7/11) είναι που οδηγούν την Ισπανία στο θρίαμβο. Πόσο βολικό κι αυτό!

Κι όμως, μετά την απόφαση και μια μέρα πριν από τον τελικό 1,5 εκατ. Καταλανοί διαδηλώνουν στη Βαρκελώνη ζητώντας ανεξαρτησία, υπό το πρίσμα και της οικονομικής κρίσης. Την επόμενη ημέρα η Ισπανία κατακτά το μουντιάλ και δύο από τους καλύτερούς της παίκτες πανηγυρίζουν τυλιγμένοι με τις σημαία της Καταλονίας.

Δύο χρόνια μετά, η ιστορία κρατά ακόμη: πριν από λίγους μήνες η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ισπανίας κατέκτησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Χτες και πάλι 1,5 εκατ. Καταλανοί, οι οποίοι θεωρούν πολύ υψηλό το μερίδιο που καλούνται να πληρώσουν προς την κεντρική κυβέρνηση λόγω της οικονομικής κρίσης, βγήκαν στους δρόμους ζητώντας ανεξαρτησία.

Ας παραφράσω τον Ελευθεράτο που παραφράζει τον Καμί: Η μπάλα σπανίως πηγαίνει εκεί που την περιμένεις, καμιά φορά μάλιστα γυρνάει και μπούμερανγκ.

Υπεύθυνη δήλωση: Δεν ξέρω τίποτε για την Ισπανία, τη Βαρκελώνη, τον καταλανικό εθνικισμό και μπλαμπλαμπλά. Απλώς την ώρα μου σκοτώνω με τούτη την ανάρτηση. 

* Να, ας πούμε, με αρέσουν κι αυτές οι μουσικές κι ας σου φαίνεται παράξενο. 

Βαστώ διλήμματα, βαστάς τις λύσεις;

Είμαι καλεσμένος το Σάββατο. Στου Αλέξη. Αμέ. Πρέπει, λέει η πρόσκληση, όπως και στους γάμους, να ειδοποιήσω εγκαίρως, μέχρι αύριο δηλαδή, αν θα παρευρεθώ στην ομιλία. Δίλημμα, τι να απαντήσω, να πάω ή να μην πάω;
Σιγά το δίλημμα, θα μου πεις. Πριν από λίγο καιρό ο Αλέξης ήταν το next big thing. Πλέον η δυναμική του, όπως και η δυναμική του συνασπισμού κομμάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς, της κοινοβολευτικής ομάδας του οποίου ηγείται, είναι ήδη πάρα πολύ μεγάλη. Μάλλον μιλάμε για τη next Greek goverment. Οταν σήμερα τρεις καλοί άνθρωποι μού έδωσαν την πρόσκληση, ήμουν έτοιμος, καταπώς το συνηθίζω, κάποια ειρωνεία να ξεστομίσω. "Μην πεις τίποτε κακό για το ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς εδώ είμαστε όλοι ΣΥΡΙΖΑ", με προειδοποίησαν.
Ολοι ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν; Κατά κάποιον τρόπο ναι. Ολοι μαζί του ασχολούνται. Ολοι κάτι έχουν να πουν. Συχνά να του προσάψουν. Δικαίως ή αδίκως. Είναι εντυπωσιακές και ενδεικτικές της ισχυροποίησής του οι αντιδράσεις, αλλά και τα πάθη, που προκαλεί - από τις ελπίδες που στις πρόσφατες εκλογές στήριξαν πάνω του αρκετοί ψηφοφόροι, στην οξύτατη, άδικη ίσως, κριτική του ΚΚΕ (αλλά, ενίοτε, και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), μέχρι τον τρόμο στα μάτια της ηλικιωμένης μεγαλοαστής σπιτονοικοκυράς μου, που είχε γαντζωθεί από το μπράτσο μου εκλιπαρώντας με να μην ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ.
Τις προάλλες καθόμουν στο Μπολιβάρ και διάβαζα Πριν, Εποχή, Δρόμο της Αριστεράς και Αυγή. Αλλος ήταν ο μερακλής αγοραστής τους, όχι εγώ. Ο αποδίπλα κύριος, ο οποίος λίγο πριν είχε προειδοποιήσει τα παιδιά του ότι "ο κύριος (για μένα μιλούσε) ενοχλείται από τη φασαρία σας και θα φωνάξει την αστυνομία", δανείστηκε Πριν και Εποχή. Πιάσαμε κουβέντα. Δηλαδή όχι με μένα, αλλά με τον φίλο μου, τον μερακλή αγοραστή των εφημερίδων, εγώ φορούσα γυαλί ηλίου και το 'παιζα περίπου σνομπαρία. Στα νιάτα του, είπε, είχε περάσει από το χώρο της αριστεράς. Θυμόταν τον Γράψα και τον Μπανιά, είχε να πει το κατιτίς του για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες. Αμα, είπε, γίνει ενιαίο κόμμα, δεν θα κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά οι νεοεισελθόντες στο κόμμα πρώην πασόκοι εξαφανίζοντας την επιρροή των συνιστωσών; Εγώ άκουγα μόνο, δεν μιλούσα. Το 'χω υποσχεθεί, να μην ξαναμιλήσω για το ΣΥΡΙΖΑ. Μην κοιτάς που γράφω εδώ, εδώ δεν μ' ακούει κανείς.
Δίλημμα λοιπόν: να πάω, να μην πάω, τι ν' απαντήσω; Μήπως να την βγάλω σε πλειστηριασμό στο ebay; Δεν έχω εγώ μόνο δίλημμα. Εχει κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πρέπει να δώσει απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα που η δράση του καθημερινά εγείρει. Δεν θα τα επαναλάβω εδώ. Φοβάμαι ότι θα σκάσει μύτη κάνας συριζαίος και θα μου ζαλίσει τα σ'κώτια. 

Μια μικρή δόση μεγάλης ιστορίας στο βίντεο: 

Σε άγνωστα χωράφια

Αυτή τη φορά δεν βούτηξα πραγματικά στο αλκοόλ. 
Φταίνε η κρίση, 
οικονομική και ηλικιακή,
κι οι συμβουλές του γιατρού. 
Αυτή τη φορά βούτηξα στο αλκοόλ
μέσα από μια ποιητική συλλογή, 
εγώ που δεν γουστάρω ποίηση, 
διαβάζοντας στα κρυφά, 
ξυπνώντας το πρωί νωρίτερα από τους άλλους, μπαινοβγαίνοντας σε μπαρ και σε σκυλάδικα, "μισθοσυντήρητοι συντηρητικοί συντηρητές της ουτοπίας" σε ρετιρέ, 
βουτηχτάδες στο κενό χωρίς παπούτσια. 



Παραλειπόμενο των ημερών: