Συλλογη Συλλεκτικών Podcast Νο2 (ληγμένα, δεν παίζουν)
(σημείωση: είναι πιθανό κάποια ηχητικά γουίτζετ να μη δουλεύουν. Στην περίπτωση του esnips δοκίμασε να πατήσεις πάνω στο track details. Κανονικά, στην καινούργια σελίδα που θ' ανοίξει, θα μπορείς να ακούς τη μουσική)
Για κάποιον περίεργο λόγο, όποτε άνοιγα το μικρόφωνο, το μυαλό μου άδειαζε από λέξεις. Το σετάκι που ακολουθεί είναι επιλεγμένο από καιρό, ταλαιπωρημένο πολύ, καθώς κάθε τρεις και λίγο προσπαθούσα μάταια να το μετατρέψω σε ραδιοφωνική εκπομπή. Επειδή όμως πρέπει να ασχοληθούμε και με τις νεότερες μουσικές παραλαβές, ορίστε ένα ποντκαστ χωρίς λόγια, μια επιλογή απ' τα κομμάτια που με συντροφεύουν καθημερινά στο mp3player μου, μέχρι το επόμενο (με λόγια και φρέσκια μουσική, ελπίζω).
Αλλο πόντκαστ, το οποίο θα αναρτηθεί κι αυτό εντός των ημερών, είχα ετοιμάσει, αλλά πρόλαβε ο χοντρός και προκήρυξε εκλογές. Ακολούθησαν διάφορες μικροκαταστροφές, οι οποίες επιβεβαίωσαν την υποψία μου ότι το πισί μου χρειάζεται και πάλι φορμάτ. Τουλάχιστον έξι φορές ηχογράφησα απ' την αρχή ξανά και ξανά το πόντκαστ που θα ακούσετε, και τις έξι το οντάσιτι, λίγο πριν απ' το φιναλε, κολλούσε. Κάθε φορά το πόντκαστ γινόταν όλο και χειρότερο, καθότι προσπαθούσα να πω ξανά και ξανά τις ίδιες και τις ίδιες εξυπνακίστικες εξυπνάδες ανάμεσα στα τραγούδια. Εντέλει, θυσιάζοντας κάτι απ' την ηχητική ποιοτητα του εγχειρήματος, ορίστε, έτοιμο το ρημάδι το προεκλογικό πόντκαστ. Ακούγονται πάνω κάτω τα τραγούδια που βλέπετε στη λίστα αριστερά, αλλά υπάρχουν και κάποιες εκπλήξεις...
Κακό πράγμα τα χρέη. Ορίστε το πόντκαστ που δημιουργήθηκε λίγες μόλις ώρες πριν απ' την προκήρυξη πρόωρων εκλογών απ' τον Καραμανλή. Είπα να δοκιμάσω αντί του ισνίπζ το σάουντ κλάουντ αυτή τη φορά, γιατί κάπου αλλού το είχα δει να χρησιμοποιείται και μου φάνηκε ομορφότερο και ελαφρύτερο. Φωτογραφία απ' το τράκλιστ βαριέμαι να φτιάξω, ακούγονται, μεταξύ αλλων τραγούδια των Στέλασταρρ, των Μάιτι Στεφ, των Νηλζ Τσίλντρεν... ε, τα υπόλοιπα δέκα έντεκα δεν τα θυμάμαι, αλλά σας διαβεβαιώ δεν είναι διόλου αξιολησμόνητα τραγούδια. Αλλωστε όπως λέει ο συνιστολόγος Νταβέντρας, στο ακουράδιο παίζουμε μόνο καλή μουσική, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι υπάρχει ένα τραγούδι στο πόντκαστ αυτό του οποίου το αξιομνημόνευτον έχει να κάνει με το πόσο χάλια τραγούδι είναι. Μη με ρωτήσετε γιατί διάλεξα να το παίξω, απάντηση δεν έχω. Και μη μου πείτε ότι εσείς μπορείτε να δώσετε απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που τριβελίζουν την ανθρώπινη ψυχή απαξεπανέκαθεν;
Τελειώνει η χρονιά. Τελειώνει, οποία σατανική σύμπτωσις, και η δεκαετία. Και όλοι ξεσκονίζουν τα κιτάπια τους για να αναδείξουν τα καλύτερα, να ανασκοπήσουν τη μουσική που αγαπάμε. Μόνο που δεν την ανασκοπίζουν, την ανασκολoπίζουν, επιτρέψτε μου να πω. Τεσπά, για να είναι ετούτο το ιστολόγιο παντελώς εκτός κλίματος της εποχής, ορίστε η δική μου ανασκόπηση. Του 1978, για την ακρίβεια.
Δεν ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές μας. Δεν έχω λεφτά να πάρω καινούργιο πισί. Κι ετούτος ο δύστυχος ζορίζεται, ζορίζεται, σαν να βρίσκεται διαρκώς σε φάση δυσκοιλιότητας, και ό,τι πληκτρολογούν τα δάχτυλά μου τώρα, εμφανίζεται στην οθόνη με καθυστέρηση περίπου ενάμιση λεπτού, φράση-φράση, σαν να μου τις φτύνει στη μούρη ο πισίς. Κι ούτε αντέχει τη φωνή μου, να μιλήσω πάνω απ' τα τραγούδια δηλαδή, και πολύ καλύτερα στη φάση αυτή, διότι τι να πεις. Ολο λέμε, λέμε. Κι ούτε θυμάμαι πόσα τραγούδια άντεξε τελικά να πάρει το οντάσιτι προτού πει ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί και τετέλεσται και τα δέοντα.
Ερωτεύτηκε με το ροκ στην ηλικία των 12, μετά την αγορά της πρώτης κιθάρας της, όπως θα μπορούσε να ριχθεί πάνω στο Θεό ή τον Διάβολο, το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία σε κουκούλι και σε ζάλη μιας άλαλης φυλής, ένα ελκυστικό πρώτο ειδύλλιο, αιτία προβατοειδών ή λύκων, και από τότε πάει πίσω στο χρόνο, σε φρενήρη ρυθμό, με την ελπίδα να αποσπάσει κάθε σταγόνα από τα καλύτερα ελαφριά κινητά τηλέφωνα, γυμνά, χωρίς πανιά στα κατάρτια, λοξοτομημένα, για να βρει σε κατάσταση πτώχευσης την χαμένη μπάλα και να χάσει τις ακάλυπτες επιταγές το συντομότερο δυνατό.
Οι νεκροί, τύφλα, χορεύουν για το κορίτσι. Αν δεν υπάρχει κανείς άλλος, κάντε τεχνητή αναπνοή στους τοίχους και στο μυαλό την ύφανση. Η γη ήταν μπλε, αλλά δεν υπήρχε θεός. Τις υγρές ημέρες η γη ταξιδεύει σκληρά. Μύγα στο σπίτι, η κόρη. Ολα τα έκανε για να ακούσετε ένα πολύχρωμο χαρακτήρα που προσπαθούσε να καταστείλει το γέλιο που αισθάνθηκε σαν φυσαλίδες στο εσωτερικό του θεάτρου. Έπεσα. Σκόνταψα και έπεσα από τις σκάλες, όλοι γελούσαν μαζί μου. Καλύψτε τα αυτιά σας... Κάθε φορά κραυγάζει γαμώτο. Σκατά στα βήματα πίσω από το παρόν ψελλίζουν ότι πονάνε, και θεσπίζουν αναπνοές για τα πάντα.
Για κάποιον περίεργο λόγο, όποτε άνοιγα το μικρόφωνο, το μυαλό μου άδειαζε από λέξεις. Το σετάκι που ακολουθεί είναι επιλεγμένο από καιρό, ταλαιπωρημένο πολύ, καθώς κάθε τρεις και λίγο προσπαθούσα μάταια να το μετατρέψω σε ραδιοφωνική εκπομπή. Επειδή όμως πρέπει να ασχοληθούμε και με τις νεότερες μουσικές παραλαβές, ορίστε ένα ποντκαστ χωρίς λόγια, μια επιλογή απ' τα κομμάτια που με συντροφεύουν καθημερινά στο mp3player μου, μέχρι το επόμενο (με λόγια και φρέσκια μουσική, ελπίζω).
Αλλο πόντκαστ, το οποίο θα αναρτηθεί κι αυτό εντός των ημερών, είχα ετοιμάσει, αλλά πρόλαβε ο χοντρός και προκήρυξε εκλογές. Ακολούθησαν διάφορες μικροκαταστροφές, οι οποίες επιβεβαίωσαν την υποψία μου ότι το πισί μου χρειάζεται και πάλι φορμάτ. Τουλάχιστον έξι φορές ηχογράφησα απ' την αρχή ξανά και ξανά το πόντκαστ που θα ακούσετε, και τις έξι το οντάσιτι, λίγο πριν απ' το φιναλε, κολλούσε. Κάθε φορά το πόντκαστ γινόταν όλο και χειρότερο, καθότι προσπαθούσα να πω ξανά και ξανά τις ίδιες και τις ίδιες εξυπνακίστικες εξυπνάδες ανάμεσα στα τραγούδια. Εντέλει, θυσιάζοντας κάτι απ' την ηχητική ποιοτητα του εγχειρήματος, ορίστε, έτοιμο το ρημάδι το προεκλογικό πόντκαστ. Ακούγονται πάνω κάτω τα τραγούδια που βλέπετε στη λίστα αριστερά, αλλά υπάρχουν και κάποιες εκπλήξεις...
Τελειώνει η χρονιά. Τελειώνει, οποία σατανική σύμπτωσις, και η δεκαετία. Και όλοι ξεσκονίζουν τα κιτάπια τους για να αναδείξουν τα καλύτερα, να ανασκοπήσουν τη μουσική που αγαπάμε. Μόνο που δεν την ανασκοπίζουν, την ανασκολoπίζουν, επιτρέψτε μου να πω. Τεσπά, για να είναι ετούτο το ιστολόγιο παντελώς εκτός κλίματος της εποχής, ορίστε η δική μου ανασκόπηση. Του 1978, για την ακρίβεια.
Ερωτεύτηκε με το ροκ στην ηλικία των 12, μετά την αγορά της πρώτης κιθάρας της, όπως θα μπορούσε να ριχθεί πάνω στο Θεό ή τον Διάβολο, το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία σε κουκούλι και σε ζάλη μιας άλαλης φυλής, ένα ελκυστικό πρώτο ειδύλλιο, αιτία προβατοειδών ή λύκων, και από τότε πάει πίσω στο χρόνο, σε φρενήρη ρυθμό, με την ελπίδα να αποσπάσει κάθε σταγόνα από τα καλύτερα ελαφριά κινητά τηλέφωνα, γυμνά, χωρίς πανιά στα κατάρτια, λοξοτομημένα, για να βρει σε κατάσταση πτώχευσης την χαμένη μπάλα και να χάσει τις ακάλυπτες επιταγές το συντομότερο δυνατό.
Οι νεκροί, τύφλα, χορεύουν για το κορίτσι. Αν δεν υπάρχει κανείς άλλος, κάντε τεχνητή αναπνοή στους τοίχους και στο μυαλό την ύφανση. Η γη ήταν μπλε, αλλά δεν υπήρχε θεός. Τις υγρές ημέρες η γη ταξιδεύει σκληρά. Μύγα στο σπίτι, η κόρη. Ολα τα έκανε για να ακούσετε ένα πολύχρωμο χαρακτήρα που προσπαθούσε να καταστείλει το γέλιο που αισθάνθηκε σαν φυσαλίδες στο εσωτερικό του θεάτρου. Έπεσα. Σκόνταψα και έπεσα από τις σκάλες, όλοι γελούσαν μαζί μου. Καλύψτε τα αυτιά σας... Κάθε φορά κραυγάζει γαμώτο. Σκατά στα βήματα πίσω από το παρόν ψελλίζουν ότι πονάνε, και θεσπίζουν αναπνοές για τα πάντα.
