Προσπαθούσε να δώσει μορφή σε μια αόριστη ιδέα για τη φυσαρμόνικα και το ντέφι ως όργανα βασανισμού, δεν του 'βγαινε, δεν είχε κέφι, σκέφτηκε λοιπόν κάτι να γράψει για το ακορντεόν που στον ήχο του λυγούσε και σε κλάματα μπορεί και να ξεσπούσε, ευτυχώς σπανίως άκουγε μουσική με ακορντεόν, φυσαμόνικα ή ντέφι, τα κλάματα και τους βασανισμούς δεν επιθυμούσε, άκουγε εκείνον τον καιρό, δηλαδή τα τελευταία πέντε και βάλε χρόνια, νάσιοναλ γουόκμεν εναλλάξ, και το κορίτσι του 'πε μην είσαι βλαξ, ξέρω πολύ καλά σε τι ψυχική κατάσταση είσαι όταν ακους είτε τους μεν είτε τους δε, δες παλιοκατάσταση γαμώτο, σκέφτηκε εκείνος, να μην μπορείς ούτε μέσα στη μουσική πια να κρυφτείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου