Ο Θοδωράκης

Τον είδα πάλι τις προάλλες έξω από το ολύμπιον πριν από την τελετή λήξης του φεστιβάλ κινηματογραφου. Εννοείται, δεν περιμενε για να μπει μέσα. Αυτός, ως συνήθως, τα παιχνίδια του πουλούσε. Αυτή τη φορά κάτι σαν αλογάκια με μηχανισμό που κάνανε δυο-τρία βήματα στο έδαφος. Οπως πάντα, φαινόταν να τ' απολαμβάνει. Οπως πάντα, δεν τον είδα να πουλάει ούτε ένα.
Μη νομίσεις πως είναι χαριτωμένος επειδή μοιάζει να χαίρεται σαν παιδί με τα παιχνίδια του. Μάλλο γκροτέσκος είναι ο Θοδωράκης, ηλικιωμένος πλανόδιος πωλητής παιχνιδιών μέσα σε μαύρες σακούλες στο κέντρο της θεσσαλονίκης. Κάποτε, στα νιάτα του, μου είπαν, δούλευε σε εργοστάσιο. Βαριά χειρωνακτική εργασία. Είχε προβληματα με τον πατέρα του, κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι, και αν εξαιτίας του πατέρα του και της βίαιης συμπεριφοράς του χάζεψε ο Θοδωράκης ή αν τα προβλήματα οφείλονταν στην ελαφράδα του μυαλού του και αν την είχε από γεννησιμιού του την ελαφράδα στο μυαλό. Μια μέρα εμφανίστηκε στο εργοστάσιο και ανακοίνωσε ότι κέρδισε το λαχείο. Πολλά λεφτά. Εκατομμύρια. Δεν τον πίστεψε κανέις. Συνέχισε να δουλεύει. Οι συνάδελφοι του τον κορόιδευαν, τι δουλέυεις ρε Θοδωράκη, αφού τα 'χεις κονομήσει; ε και μια μέρα δεν ξαναπήγε για δουλειά, τον χάσαν οι συνάδελφοι. Κι έκτοτε, πολλά χρόνια τώρα, πουλάει παιχνίδια στο δρόμο, κάθε μέρα διαφορετικά, απ' αυτά που κανείς δεν αγοράζει.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι δεν θέλει πολύ για να καταλήξει έτσι ο οποιοσδήποτε. Αλλά μπορεί και να λέω βλακείες.