Έψαχνε μα δεν έβρισκε λόγια για να ντύσει εν είδει ιστορίας το πιο πρόσφατο συμπέρασμά του -ότι οι δεσμοί που στα δύσκολα αναπτύσσουν οι άνθρωποι δεν είναι ιδιαίτερα γεροί κι ούτε αντέχουν στο χρόνο, αντίθετα οι χαρές, τα γέλια και τα γλέντια είναι που σχεδον διαπάντός ενώνουν τους ανθρώπους, γιατί τα ζόρια θέλουμε να τα ξεχνάμε και μαζί με αυτά κι αυτούς με τους οποίους ζοριστήκαμε μαζί, άλλωστε κι αν το δεις μαθηματικά, είναι λιγότερες οι χαρές από τις στεναχώριες, όσοι περίπου είναι και κι αυτοί που τους κουβαλάμε (και μας κουβαλάνε) μέσα μας και δεν τους νιώθουμε σαν βάρος- κι εντέλει θυμήθηκε ότι καθόλου πρόσφατο δεν είναι αυτό το αυμπέρασμά του και πως το έχει ξαναγράψει και πάλι μη βρίσκοντας λέξεις για να ντύσει τον αφορισμό του, επανάληψη μήτηρ πάσης παθήσεως, πόσες φορές να σου το ξαναμαναπώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου