Είχε αποχαιρετήσει την πόλη πάνω από εκατό φορές τον τελευταίον ένα χρόνο, την πόλη σαν σύνολο αλλά και συγκεκριμένα αγαπημένα του σημεία σε αυτήν, επισκεπτόμενός τα εν είδει τελετουργικού, πάντα μοναχός, σιωπηλός, σκεφτικός, νιώθοντας λίγο σαν πρωταγωνιστής σε κάποια ταινία, νομίζοντας πως μιμείται το περπάτημα του Ρίτσαρντ Άσκροφτ, μα περισσότερο ομοιάζων με τον Στίβ τον Ντούζο, τον θρυλιό Μπίλια της Ρόδατσάντακαικοπάνας, και προσπαθώντας να νιώθει κάθε φορά τα συναισθήματα που υποτίθεται ότι νιώθει ένας άνθρωπος που αποχαιρετά, που πρόκειται να φύγει για πάντα, που πικραμένος αφήνει πίσω του μια ρημαγμένη ζωή, για να πάει κάπου στο άγνωστο, για να ξεκινήσει από την αρχή, από το μηδέν, με σκοπό η μελλοντική, φανταστική του ευτυχία να είναι η εκδίκησή του, και ξαναεπισκέπτεται ξανά και ξανά την παλιά του γειτονιά και εκβιάζει μέσα του τη συγκίνηση, και στα παλιά τα στέκια, εκεί που βγήκε τα πρώτα ραντεβού, παριστάνει τον τάχαμου συνταραγμένο, τον τάχα μου συγκλονισμένο, συλλογισμένος καθώς συγκρατεί ένα δάκρυ, ενώ στην πραγματικότητα ούτε και τότε είχε συγκλονιστεί - μη σου πω ότι κι εκείνα τα πρώτα ραντεβού ήταν μόνο κατά φαντασία και αφού φανταστεί συναισθήματα για φανταστικές εμπειρίες τρέχει να πάει σπίτι στο φανταστικό του μπλογκ για να τις καταγράψει και να φανταστεί ότι συγκλονίζει τους φανταστικούς του αναγνώστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου