τογραφικό του επιτελείο θα δώσουν το παρών στο αθλητικό γυμναστήριο του Κολωνού, που αναμένεται να είναι κατάμεστο, για να βιντεοσκοπήσουν σκηνές που θα μονταριστούν στο νέο υπαρξιακό του αριστούργημα "Αλέκος ο Αντιπολιτευόμενος" με τον Αλέκο Τζανετάκο, όπως πάντα, αειθαλή και πουτανιάρη, την Έφη Πίκουλα, τον Αθηνόδωρο Προύσαλη και την Χριστίνα Παππά, στα πρώτα της κινηματογραφικά βήματα. Στο διάλειμμα του αγώνα θα άδει γνωστές τις επιτυχίες η τραγουδίστρια των 5 ηπείρων, Έφη Σαρρή, και θα ψάλλει γρηγοριανούς ύμνους απ' τα υψίπεδα του Νεπάλ, ο Κων/νος Πλεύρης.
Τι έγινε κοπελιά; Αρρώστησε το DNA σου;
Συνέντευξη της κυρίας Ντ. Μπακογιάννη στο «Εθνος: Κλικ στα Δέντρα που πληγώνουμε
Η ορεινή Ολυμπία χρόνια τριάντα τώρα -ίσως και περισσότερα- ταλανίζεται από το βασανιστικό ερώτημα: θα ζήσει; ‘Έφυγαν όλοι!!! όπως λέει και ο ήρωας του Τσέχωφ στην τελευταία σκηνή του Βυσσινόκηπου. Ερήμωσε ο τόπος. Και ό,σοι έμειναν είναι σαν να εκτίουν την ποινή τους. Είναι υπ’ ατμόν. Ετοιμάζουν τις αποσκευές τους να φύγουν κι εκείνοι. Οι γέροντες που μένουν περιμένουν. Την επίσκεψη των παιδιών τους. Ζουν γι’ αυτό. Αλλά περιμένουν και το άλλο. Που το λέει τόσο εύστοχα και τόσο ποιητικά ο εκκλησιαστικός στίχος: «Ανώδυνα, ειρηνικά και ανεπαίσχυντα...» Είναι μία θλίψη.
Έτσι, «εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι’ άγρια μέντα
κι έβγαζε η γης το πρώτο της κυκλάμινο...
εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο...»
Ετσι προέκυψε η Πορνοχωματερή.
Δεν ήταν δική μου ιδέα να πάρω και τα διακόσιες χιλιάδες στρέμματα της επικράτειας της εκκλησιαστικής κοινότητας των Πιστών και να τα μετατρέψω σε αποθήκη για την απαρχαιωμένη πορνογραφία όλου του έθνους. Περιοδικά. Τράπουλες. Βιντεοκασέτες. Ψηφιακοί δίσκοι. Στραπατσαρισμένοι δονητές. Τρύπιες φουσκωτές κούκλες. Τεχνητοί κόλποι.
[…]
Ο ατζέντης λέει: “Ένα μεγάλο πρόβλημα για τους περισσότερους Αμερικανούς είναι το πώς να ξεφορτωθούν το πορνογραφικό υλικό με ασφάλεια και διακριτικότητα. Σε όλη την αμερικανική επικράτεια”, συνεχίζει, “υπάρχουν τεράστιες συλλογές από τεύχη του Playboy ή του Screw που δεν συγκινούν κανέναν πλέον. Υπάρχουν αποθήκες και ράφια γεμάτα από βιντεοταινίες με μηδενικά με μακριές φαβορίτες ή με μπλε μάσκα ματιών, που πηδιοκοπιούνται υπό τους ήχους άθλιων αντιγραφών γνωστών μουσικών κομματιών. Αυτό που η Αμερική έχει ανάγκη”, λέει, “είναι ένα μέρος να ξαποστείλει αυτή τη μπαγιάτικη βρομιά, κι εκεί να αποσυντεθεί, μακριά από παιδιά και εφήβους".
[…]
Οι κατηγορίες θα περιλαμβάνουν:
Μαλακό.
Σκληρό.
Και παιδικό πορνό.
Την πρώτη κατηγορία θα την αφήνουν να σαπίζει στο έδαφος. Τη δεύτερη θα τη χώνουν οι μπουλντόζες μέσα στο χώμα. Την τρίτη θα την αναλαμβάνουν αυστηρά μόνο άτομα με παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος για το πορνό, που θα φορούν ολόσωμες ανθεκτικές φόρμες μίας χρήσεως, χοντρά λαστιχένια γάντια και μπότες, καθώς και μάσκες οξυγόνου, και θα σφραγίζουν τις τσόντες με παιδιά σε υπόγειες κρύπτες, όπου θα μπορούν να παραμείνουν για τα υπόλοιπα χίλια μύρια χρόνια της ζωής τους.
Σύμφωνα με τον ατζέντη πρέπει να προκαλέσουμε πανικό στον κόσμο σχετικά με την απειλή από την πορνογραφία. Θα πιέσουμε την κυβέρνηση να αναλάβει δράσησχετικά, ώστε να γίνει επιτακτικό το αίτημα της καταστροφής του πορνογραφικού υλικού με ασφαλή και καθαρό τρόπο. Όπως και με καύσιμα αυτοκινήτων ή τον αμίαντο, αν ο κόσμος θέλει να το ξεφορτωθεί θα πρέπει να πληρώσει.
Θα δείξουμε εικόνες δρόμων γεμάτων πεταμένα πορνογραφήματα, που διαφθείρουν ανηλίκους, που εμπνέουν σεξουαλικά εγκλήματα.
Θα χρεώνουμε την παραλαβή με τον τόνο. Οι τοπικές αντιπροσωπείες περισυλλογής θα μεταβιβάζουν το κόστος στους πελάτες τους συν κάποιο επιπλέον κέρδος. Τ' αρπάζουμε εμείς. Τ' αρπάζουν οι τοπικοί αντιπρόσωποι. Ο κάθε τσοντάκιας έχει ελεύθερο πεδίο για να αγοράσει καινούργιο υλικό. Κι έτσι τ' αρπάζει και η βιομηχανία της πορνογραφίας.
“Καλή φάση”, μου είπε ο ατζέντης. “Χρήμα”.
Η ταινία που σπάει τα (ασφαλιστικά) ταμεία φέτος το καλοκαίρι! 
Παναγιώτης Χηνοφώτης. Αρχηγός ΓΕΕΘΑ και υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας με τη ΝΔ. Κι εγώ ο αφελής που αναρωτιόμουν πώς τα κατάφερε με τέτοιο όνομα και τέτοια φάτσα να κάνει καριέρα!1. Α΄ Αθηνών 90.000 2. Β΄ Αθηνών 135.000 3. Α΄ Πειραιώς 63.000
4. Β΄ Πειραιώς 73.800 5. Α΄ Θεσσαλονίκης 88.200 6. Β΄ Θεσσαλονίκης 72.000
7. Νομού Αττικής 81.000 8. Αιτωλοακαρνανίας 73.800 9. Αργολίδος 36.000
10. Αρκαδίας 36.000 11. Άρτας 36.000 12. Αχαΐας 75.600
13. Βοιωτίας 45.000 14. Γρεβενών 18.000 15. Δράμας 36.000
16. Δωδεκάνησου 63.000 17. Έβρου 45.000 18. Εύβοιας 63.000
19. Ευρυτανίας 18.000 20. Ζακύνθου 18.000 21. Ηλείας 63.00022. Ημαθίας 45.000 23. Ηρακλείου 73.800 24. Θεσπρωτίας 18.000
25. Ιωαννίνων 54.000 26. Καβάλας 45.000 27. Καρδίτσας 54.000
28. Καστοριάς 27.000 29. Κέρκυρας 36.000 30. Κεφαλληνίας και Ιθάκης 18.000
31. Κιλκίς 36.000 32. Κοζάνης 54.000 33. Κορινθίας 45.000
34. Κυκλάδων 45.000 35. Λακωνίας 36.000 36. Λαρίσης 73.800
37. Λασιθίου 27.000 38. Λέσβου 36.000 39. Λευκάδος 18.00040. Μαγνησίας 54.000 41. Μεσσηνίας 54.000 42. Ξάνθης 36.000
43. Πέλλης 45.000 44. Πιερίας 45.000 45. Πρεβέζης 27.000
46. Ρεθύμνης 27.000 47. Ροδόπης 36.000 48. Σάμου 18.000
49. Σερρών 72.000 50. Τρικάλων 54.000 51. Φθιώτιδος 54.000
52. Φλωρίνης 27.000 53. Φωκίδος 18.000 54. Χαλκιδικής 36.000
55. Χανίων 45.000 56. Χίου 27.000
Το βράδυ του Σαββάτου 18 Αυγούστου 2007, σύμφωνα με καταγγελίες, ασφαλίτες παρακολουθούν τον 25χρονο Τόνυ Όνουα, μετανάστη απο την Νιγηρία, ο οποίος πουλούσε cd's σε καφετέρια του Δήμου Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με καταγγελίες ομοεθνών του, ο Τόνυ Όνουα αναγνωρίζοντας στα πρόσωπα των αστυνομικών αυτούς που πριν 1 χρόνο τον είχαν ξυλοκοπήσει προσπάθησε να ξεφύγει, με αποτέλεσμα να πέσει από τον πρώτο όροφο της καφετέριας και ύψος 5 μέτρων στην άσφαλτο, όπου και βρήκε ακαριαίο θάνατο. Υπάρχουν και κάποιες μαρτυρίες-αναφορές ότι ο μετανάστης σπρώχτηκε από τους αστυνομικούς στο κενό.
Και από το indy.gr
Λίγο καιρό μετά τα αίσχη και τις βαρβαρότητες των διαφόρων “Νταήδων” σε βάρος μεταναστών- τριών στα αστυνομικά τμήματα της Αθήνας, ένα ακόμη τραγικό περιστατικό ρατσιστικής βίας ήρθε να επιβεβαιώσει την ανάλγητη στάση κράτους, κυβέρνησης και κατασταλτικών μηχανισμών απέναντι στης “γης τους κολασμένους”. Το Σάββατο 18/8 ο Τόνι Όνουα, 27 ετών, δολοφονήθηκε στον πεζόδρομο Καλαμαριάς όταν στη διάρκεια επεισοδίου με δύο αστυνομικούς έπεσε από το μπαλκόνι καφετέριας και τραυματίστηκε θανάσιμα. Ο φαύλος κύκλος καταπάτησης των δικαιωμάτων των προσφύγων με το που πατάνε το πόδι τους στην ελληνική επικράτεια ολοκληρώθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο. Η άρνηση του ελληνικού κράτους να νομιμοποιήσει, να δώσει πολιτικό άσυλο, εργασία και ασφάλιση στους πρόσφυγες και η ανάλογη υποδοχή από τις αστυνομικές αρχές έχουν πολύ εύλογη κατάληξη τη μαύρη εργασία και την παρανομία. Δεν μπορεί να κατηγορείται για παράνομη εργασία ένας μετανάστης- μια μετανάστρια, όταν το ίδιο το ελληνικό κράτος παρανομώντας (βλ. Δικαστήριο Χάγης) και καταπατώντας κάθε δικαίωμα τον/την οδηγεί στην παρανομία. Αποδεικνύεται τρανά για ακόμη μια φορά ότι το περιστατικό αυτό δεν είναι άλλη μια εξαίρεση αλλά ο ίδιος ο κανόνας: το κράτος και η κυβέρνηση παρανομούν και η ελληνική αστυνομία βασανίζει και δολοφονεί. Η ανείπωτη αγανάκτηση μας, η οργή που ξεχειλίζει θα γίνει κύμα ενάντια σε κάθε απόπειρα συγκάλυψης του εγκλήματος, ενάντια σε κάθε ρατσιστική βαρβαρότητα εκ μέρους του κράτους. Απαιτούμε την άμεση δημοσιοποίηση των ονομάτων των αστυνομικών-δολοφόνων του Τόνι Όνουα και την άμεση καταδίκη τους.
ΦΟΡΟΥΜ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Υπάρχει στην Σάντα Αννα ένα hit parade πουτανογεννημένων. Εχει ορισμένες ομοιότητες με το εθνικό hit parade. Αν ψάξεις καλά, ανακαλύπτεις μικρές διακυμάνσεις, μικρές παραλλαγές ήσσονος σημασίας, όπως παραδείγματος χάριν όταν ανεβάζει κάποιος τον πεθερό του στο νούμερο εφτά αντί να τον αφήσει στο δεκαπέντε που τον έχουν κατά μέσο όρο.[…]
Αναμφισβήτητο νούμερο ένα στο hit parade, ο Μελτσόρ Μπάρριο, κομματάρχης του PRI, αδελφός του φαντομά αγροτοπατέρα, ξεδοντιάρης και με κακοσμία στόματος. Σε εγκληματιακό επίπεδο (μπορεί να μη λέγεται έτσι αλλά η λέξη μου αρέσει) βιαστής ανηλίκων.
Νούμερο δύο και κολλητός πίσω από τον προηγούμενο, γλείφοντάς του τα οπίσθια, και όχι μόνο με τη μεταφορική έννοια, ο Σαμπάς, έτσι σκέτα -δον Σαμπάς για τους επιδεικνύοντας σεβασμόν. Ιδιοκτήτης ακινήτων, κουνιάδος του Μπάρριο, αλλά οι σχέσεις τους είναι κάκιστες και οι νεκροί ανάμεσά τους αρκετοί. Λένε ότι πριν από χρόνια ο Μελτσόρ σκότωσε έναν γιο του Σαμπάς σε έναν τσακωμό για κάτι χωράφια. Τα εγκληματιακά του Σαμπάς δεν είναι πολύ σαφή, φαίνεται ότι είναι χωμένος σε όλες τις βρομοδουλειές και σε καμιά στα σίγουρα. Φημολογείται ότι είναι ανακατεμένος στο εμπόριο φούντας σε διάφορα ράντσα στα βόρεια της Σάντα Αννα. Πολύ φίλος με τον αρχηγό της δικαστικής αστυνομίας, έναν ονόματι Δουράν Ρότσα, νούμερο τέσσερα στη λίστα κι ας έχει μόνο έξι μήνες στη Σάντα Αννα. Νούμερο τρία αναντίρρητο, και από τη σκοπιά των χρεών το ένα και τα δύο σε μερικές ανώνυμες λίστες, ο Μανουέλ Ρέυνα, ο Σκοτεινός. Ενας πληρωμένος πιστολέρο που διευθύνει τις ομάδες κρούσεις του PRI στη Σάντα Αννα. Υπακούει απευθείας στις βουλές της πρωτεύουσας της πολιτείας, δεν έχει πάρε δώσε με την τοπική εξουσία. Για τη διαδήλωση της 20ής Απριλίου όλοι λένε ότι αυτός άνοιξε πυρ με ένα πολυβόλο από το καμπαναριό της εκκλησίας. Κάποιος μου είπε ότι προτού γίνει πιστολέρο πουλούσε αγροτικά μηχανήματα. [...]
Στο νούμερο πέντε ισοφαρίζουν ο πουλημένος αγροτοσυνδικαλιστής της ΣΜΕ και ο άλλος της ΠΕΣΕΑ, τάλε κουάλε οι δύο τους, μέχρι που μοιάζουν κιόλας. […]
Το νούμερο εφτά είναι συλλογικό, το μοιράζονται οι εργοδηγοί του ορυχείου και ο διαχειριστής του, ένας γκρίνγκο, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν κυκλοφορεί στην πόλη αυτές τις ημέρες, γιατί πήγε στο Χιούστον να χειρουργηθεί στο αρχίδι, όπως με πληροφόρησε ο αστυνομικός μου ο Λόμαξ, που έχει σχέσεις με την υπηρέτρια.
Στο οκτώ φιγουράρει ένας δικηγόρος, που δεν τον αναφέρουν πολλοί αλλά πάντα όσοι είναι καλά πληροφορημένοι, ένας δικηγόρος Κερεχέτα, που έχει έρθει από το Ο.Δ., φοράει σκούρα γυαλιά και κοιμάται σε ένα ξενοδοχείο απέναντι από το δικό μου, το ίδιο απόμακρος με μένα, το ίδιο ξένος, προάγγελος κακών που κουβαλάει συμφορές στις βαλίτσες του.
Η λίστα συνεχίζει ώσπου να συμπληρώσει κάπου διακόσιους εφτά ακόμη πουτανογεννημένους.
Στις ΗΠΑ, κάπου στα μισά της δεκαετίας του 90 έδρασε ένα ημιπετυχημένο, ημιταλαντούχο γυναικείο συγκρότημα, οι L7, πρωτοπόρες του riot girl κινήματος. Αδιαμφισβήτητο highlight της καριέρας τους το τραγούδι Shitlist που ακούστηκε στην ταινία Natural Born Killers του θεομπαίχτη Ολιβερ Στόουν.Μια γυναικεία φωνή αναγγέλλει: Πέμπτος όροφος: ληστές, πρηξαρχίδηδες ζήτουλες και βιβλιοκριτικοί. Εκτός όροφος: Ακροδεξιοί, δολοφόνοι, δικηγόροι που εμφανίζονται στην τηλεόραση. Έβδομος όροφος: Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, λυπούμεθα, αυτός ο όροφος είναι πλήρης. Όγδοος όροφος: Δραπέτες εγκληματίες πολέμου, τηλεοπτικοί ιεροκήρυκες και η εθνική επιτροπή υπέρ της οπλοκατοχής.
Δεν είμαι τεμπέλης, αλλά με αρέσει να αράζω γιατί με αρέσει να ζω. 
Ο Π., φοιτητής, στα πρόθυρα του να παρατήσει τη σχολή, αναρχικός, έτοιμος να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον δικό του αγώνα για μια ζωή αλλιώτικη από των άλλων. Ο Μ., φοιτητής σχεδόν αιώνιος, κατά κάποιον τρόπο παλιός συνοδοιπόρος του Π., πολύ κοντά στο να πάρει επιτέλους το πτυχίο, έτοιμος να ενταχθεί πλήρως στην παραγωγική διαδικασία, για μια ζωή ίδια αλλά και αλλιώτικη από των άλλων, στα πρώτα του δημοσιογραφικά βήματα. Εγώ παρατηρητής και τελικός κριτής, κατέληγα σε συμπεράσματα χωρίς να τα μοιράζομαι με κανέναν, κατά την προσφιλή μου συνήθεια.
Δεν έχω πάρε δώσε με ρουφιάνους, είπε ο Π. και σηκώθηκε να φύγει. Ο Μ. προσβεβλημένος άναψε τσιγάρο. Μετά, έφυγε κι αυτός.
Αυτήν τη μη συζήτηση θα μπορούσα και να μη τη θυμηθώ ποτέ. Μου τη θύμισαν ο Πατρίκ Ρεϊνάλ και το νουάρ μυθιστόρημά του «Αγνώστου υιού», έντονα σημαδεμένο από την αγωνία του συγγραφέα για την κατάληξη της γενιάς του Μάη του ΄68. Παντού η ίδια ιστορία, φαίνεται. Στη Γαλλία έχουν το Μάη του ΄68, στις ΗΠΑ τους χίπηδες (βλέπε «Η μεγάλη ανατριχίλα), στην Ισπανία τον αντιφρανκικό αγώνα (βλέπε Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν), στο Μεξικό την Τσιάπας και τους αγώνες των χωρικών (βλέπε Τάιμπο), στη Χιλή τους αγώνες κατά του Πινοτσέτ (βλέπε -μπλιάχ- Ιζαμπέλ Αλιέντε), στην Ελλάδα το Νοέμβρη του ΄73 (βλέπε τις αναφορές του Γ. Καρατζαφέρη στον αντιδικτατορικό του αγώνα, χαχαχα). Οι Γάλλοι έχουν τον Κον Μπετίτ, «εμείς» (καταχρηστικά εντάσσω την αφεντιά μου στη συλλογικότητα των Ελλήνων) τη Δαμανάκη.
Είκοσι χρόνια μετά το γαλλικό Μάη, ο κεντρικός χαρακτήρας, από τους πρωταγωνιστές των εξεγέρσεων τότε, έχει περάσει στην άλλη πλευρά, έχει γίνει αστυνομικός, μόνο και μόνο για τη δυνατότητα να συνεχίσει να κατέχει, νόμιμα αυτή τη φορά, ένα όπλο. Μια αλυσίδα αιματηρών ληστειών θα εμπλέξει τον αστυνόμο Ματάς σε έναν κυκεώνα προσωπικών αποκαλύψεων και αναμνήσεων, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του βιβλίου, τα μοναδικά που δείχνουν να έχουν κάποια αξία τόσο για τον συγγραφέα όσο και για τον ήρωά του, και όχι η δράση ή η διαλεύκανση της υπόθεσης:
Θυμήθηκα ξανά τον πατέρα μου τη μέρα που του ανήγγειλα πως η ζωή μου θα άλλαζε, πως οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει για πάντα, πως θα έπαιρνα αμετάκλητα το δρόμο του κομμουνισμού. Ημουν προετοιμασμένος για μια πραγματική τιτανομαχία, και με έπιασε εξ απροόπτου. Απ΄ ό,τι είπε, ήταν όλα φυσιολογικά, και η βία που με σπάραζε δεν ήταν παρά μια εφηβική φαγούρα, κάτι σαν κοκκίτης. Μάζευα τα πράγματά μου, αναλογιζόμενος αν αυτός ο άνθρωπος που μου μιλούσε για τα νιάτα μου είχε την παραμικρή ιδέα για το τι είχε κάνει με τα δικά του. Στη συνέχεια ο πατέρας μου συνέχισε να επιδεικνύει απόλυτη κατανόηση σε ό,τι με αφορούσε. Αυτό ήταν το κόλπο του, η κατανόηση. Η σπαστική πλευρά των φιλελεύθερων αστών. Στο τέλος της ζωής του, ανακάλυψε πως είναι καθολικός -δεν είχε πάψει να είναι από τότε που γεννήθηκε- και ερμήνευσε την απόφασή μου να γίνω αστυνομικός ως αξιέπαινη προσπάθεια εξιλέωσης. Του πατέρα μου του άρεσε να κατανοεί, αλλά δεν κατανοούσε ποτέ το ίδιο πράγμα με εμένα.
Και για να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή, θα μου πείτε ποια η σχέση της γενιάς του ΄68 ή του ΄73 με αυτές του ΄98 ή του 2003; Απολύτως καμία, αν εξαιρέσουμε το επίπεδο των ψευδαισθήσεων και της μιας και της άλλης πλευράς.
Ο Σαλαδίνος ισχυρίζεται ότι την είχε προσέξει εδώ και καιρό, το ίδιο και η Κ., αλλά δεν μου το λέγανε, ένας θεός ξέρει γιατί, ίσως να μην το θεωρούσανε σημαντικό.
Μα γιατί προσπαθούν όλοι όσοι ασχολούνται με τον κλάδο της ένδυσης να με πείσουν ότι είμαι χοντρός; Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι είμαι ένα ικανοποιημένο και υγιές μέλος της δυτικής αφθονίας; Και γιατί κανείς πωλητής δεν βρίσκει με τη μία ότι δεν είμαι 52 νούμερο, ούτε 54, ούτε 56, ούτε 58, αλλά 60; Τι χαιρεκακία είναι αυτή να με βλέπουν να μπαινοβγαίνω στο δοκιμαστήριο ιδρωμένος και ξεφυσώντας κρατώντας ως ματωμένο λάβαρο ένα ακόμη θα-το-ήθελα-λιγάκι-πιο-φαρδύ παντελόνι; Και αυτούς τους καθρέφτες μέσα στο δοκιμαστήριο από τι σκατά υλικό τους φτιάχνουν και δεν κρύβεται καμία ανατομική μου λεπτομέρεια;
Το πανηγύρι ξεκίνησε. Και θα κρατήσει έναν μήνα. 
Ο κατάλογος με τα cd προς πώληση του Α. σαν αστραπή πέρασε από χέρι σε χέρι στη μικρή φοιτητική μας κοινότητα. Μια ευχάριστη διαφοροποίηση της καθημερινότητάς μας, επιτέλους συνέβαινε κάτι διαφορετικό, πέρα από τις βόλτες σε μιαν πόλη σαν παραμύθι.
Νοέμβρης του '94. Είμαι 16 και στο Στέκι του Βιολογικού νιώθω σαν ψάρι έξω από το νερό. Η παρουσία του Μπιγκ Μπράδερ με κάνει να νιώθω εξίσου άβολα, αφού κι αυτός με το κυριλέ ζιβάγκο και το δερμάτινο είναι σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Τριγύρω διάφορα φρικιά, όπως τα ονόμαζα τότε που με τρόμαζε η θωριά τους, και μεταξύ μας ακόμη και σήμερα με τρομάζουνε και έτσι τους αποκαλώ . Εισιτήριο 700 δρχ. νομίζω και η μπίρα φτηνή. Είμαστε εκεί για τους Ziggy Was, ένα από τα τελευταία ονόματα που γνώρισα μέσω του Μπιγκ Μπράδερ, προτού οι ρόλοι αλλάξουν και γίνω εγώ ο αλιευτής καινούργιων σχημάτων που βαράνε. O πρώτος τους δίσκος, το Here, ξερό, κατάξερο χαρντκόρ, με πινελιές εξίσου ξερού φανκ μας έχει αφήσει άναυδους. Μουσική δεξιοτεχνία και δυναμισμός, απρόβλεπτες αλλαγές... Μαζί θα βλέπαμε και τους Honeydive από Αθήνα. Δεν τους ήξερα τότε, αλλά ευτυχώς τους έμαθα, για τα καλά. Η συναυλία ήταν γαμάτη. Ακόμη και σήμερα τη μνημονεύω ως μία από τις καλύτερες που έχω δει. Οι Ziggy ήταν ακόμη καλύτεροι από το δίσκο. Δεν μπορούσα να πιστέψω την ευκολία με την οποία αλλάζανε ρυθμούς στη στιγμή. Οι Honeydive μας αποτελειώσανε. Εκείνη την ημέρα εκτίμησα την αξία των μουσικών τρίο. Πώς γίνεται μια κιθάρα-μπάσο-ντράμς να παράγουν τόσο εκπληκτικό θόρυβο;
Την επόμενη ημέρα πήγα στο Rolling Under (κι εκεί ένιωθα εξίσου άβολα, καθότι πιτσιρικάς σε ένα δισκοπωλείο/δισκογραφική εταιρεία που στα μάτια μου έμοιαζε με το ναό του ανεξάρτητου ροκ και όλοι του οι πελάτες τουλάχιστον φωστήρες) κι αγόρασα το Frail.
Κάνα δυο χρόνια μετά, καλοκαίρι του '95 ή του '96, απόγευμα, η πόλη άδεια. Με τον Γιώργη ήδη προσπαθούμε να φτιάξουμε συγκρότημα. Ασχετα που για την ώρα ακουγόμαστε σαν τα Ξύλινα Σπαθιά, εμείς θέλουμε να γίνουμε Ziggy. Για να σκοτώσουμε την ώρα μας, πάμε στο rolling under. Κανονικά είμαστε κλειστά, μας λέει ο ιδιοκτήτης, αλλά αφού ήρθατε, δεν θα σας διώξουμε κιόλας… Κοιτάμε δίσκους. Ρε συ, μου κάνει ο Γ., αυτοί δεν είναι οι Ζiggy; Οντως ήταν αυτοί. Τρέμαμε οι ηλίθιοι, ενθουσιασμένοι, λες και είχαμε δει τον Ρουβά. Στήσαμε αυτί. Είχανε μια συζήτηση για τα κρέντιτς του επόμενου δίσκου και συγκεκριμένα αντιμετωπίζανε μια δυσκολία στην απόδοση στα αγγλικά της λέξης "χαβαλε" ή κάτι τέτοιο… Ταυτόχρονα γουστάρανε κάτι φανκιές που παίζανε στο πικάπ. Προσπάθησα να διαλέξω έναν πολύ ψαγμένο δίσκο, για το εφέ του πράγματος... Νομίζω πως τότε αγόρασα το Crushed Velvet Apocalypse των Legendary Pink Dots.
Σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια, ο Σαλαχαντίν μου έκανε δώρο (με την αφιέρωση "χρόνια πολλά με πολλές αφρισμένες μπίρες βυζαρού", και να σκεφτείτε ότι τότε ήμουν δεκαπέντε κιλά ελαφρύτερος) τη συλλογή "3 turns to 1" των Ziggy που περιλάμβανε το "here" και το ep "2 turns to 1". Τότε λύθηκε και η απορία σχετικά με τα κρέντιτς και το χαβαλέ: "thanx to our friends for the kicks offs and fuck offs".
Γιατί εντέλει αυτό ήταν αυτή η μπάντα. Μια βουτιά στην ηχητική απόλαυση. Και ήταν αυτό που λέγανε στις συνεντεύξεις τους όσο γίνονταν -σχετικά- γνωστότεροι: Παίζουμε μουσική για να περνάμε καλά εμείς κι όσοι μας ακούνε.
Και περνάγαμε καλά… Χάρη στους Ziggy γνώρισα τους Bokomolech σε μια συναυλία στο Zero, στη μοναδική φορά που έκανα κοπάνα από το φροντιστήριο, τόσο καλό παιδί και φλώρος ήμουν. Μιαν άλλη φορά, πάλι στο Ζίρο, ο Καρκάλης γκρέμισε ίσα με τρεις φορές τα ντραμς του στο μπάσιμο του Violince (το κομμάτι με το δοξάρι). Όλα στραβά εκείνο το βράδυ. Κάποιοι παίξανε και ξύλο από κάτω, στράβωσε ο Ρώσσης, μας παίξανε μια ξερή αυτοσχεδιαστική φανκιά αλλά είχανε ξενερώσει. Μετά ζήτησαν από το κοινό, ποιο κομμάτι να παίξουνε. Ευτυχώς έχω δυνατή φωνή και παίξανε το Shotgun, το αγαπημένο μου… Το γαμήσανε όμως το κομμάτι. Φύγανε άρον άρον. Ευτυχώς μετά βγήκανε οι Γκούλαγκ, με τον Αλέκο να ζητάει από τον κόσμο να του επιστραφεί το αγαπημένο του μπλουζάκι που κάποιος του πήρε στην προηγούμενη συναυλία (ποιος είπε ότι μόνο του Χατζηγιάννη τα ρούχα σκίζει το κοινό;).
Τελικά το διαλύσανε, ακριβώς τη στιγμή που έμοιαζαν έτοιμοι για μεγάλα πράγματα. Είχανε βγάλει το Unicorn Pan στην τότε κραταιά virgin. Μια συναυλία στην Επανωμή, στο κάμπιγκ, μαζί με τις Τρύπες, και μετά τίποτε. Ποιος ξέρει, ίσως να μην περνάγανε καλά πια.
Ενα βράδυ σε ένα μπαρ κάτι φίλοι πετύχανε τον μπασίστα τους τον Λάμπρο να κάνει τον ντιτζέη. Οι απαντήσεις του στο τι απέγιναν οι Ζiggy δεν ήταν διαφωτιστικές.
Το μόνο που ξέρω σήμερα είναι ότι ο Πάνος ο Ρώσσης, ο κιθαρίστας - τραγουδιστής τους, παίζει κιθάρα για τους Επισκέπτες του Αγγελάκα. Δεν λέω, καλοί οι Επισκέπτες, αλλά με χαλάει να βλέπω αυτόν τον εκπληκτικό μουσικό σε καθαρά υποστηρικτικό ρόλο. Οσο για τον ντράμερ τους, ίσως να συνεχίζει να κυκλοφορεί στα πανεπιστήμια με δύο μπαγκέτες στην κωλότσεπη, όπως τον θυμόταν από τότε ο Μπιγκ Μπράδερ…
UPDATE: Για όποιον ενδιαφέρεται να κατεβάσει το 3 turns to one, που περιλαμβάνει το LP Here και το ΕP 2 turns to one, έχει φροντίσει ο καλός βλόγερ 16forever εδώ
Το λινκ δουλεύει ακόμη: Κλικ εδώ
Μέχρι τον Αγιο Νικολάο όμως, στην Ξηροκρήνη. Εκεί μπήκε ο τύπος με το ποδήλατο και μου ‘φτιαξε την ημέρα.
UPDATE: Την πάτησα! Χειρότερα και από πρωτάρης, χειρότερα ακόμη και από τον Νικολάκη Διάσελο. Αυτή τη δημοσίευση την έκανα χτες από τη δουλειά. Αργοτερα από το σπίτι θέλησα να κάνω κάποιες αλλαγές στη γραμματοσειρά κτλ., μονό που ο ηλίθιος αντί για δημοσίευση πάτησα αποθήκευση και φυσικά το ποστ εξαφανίστηκε... Και το κατάλαβα τώρα, ο ανεπρόκοπος...
