Μικρό χαζοχαρούμενο

Φόβος είναι το ρέψιμο που βρομεί τη σαπίλα των σπορ που έχουν τη δική τους κοινωνική διαστρωμάτωση, ακόμη κι αυτά των πλουσίων έχουν τη δική τους, υπάρχουν τα κλαμπ των φτωχοπλουσίων, των ολιγοντιπλουσίων και των πολυπλουσίων, φόβος είναι τα σχέδια που γίνονται εν μέσω κρίσης και κοστολόγησης χιλιάδων ευρώ για πράγματα παντελώς άχρηστα για τον άνθρωπο που υπομένει το ρατσισμό των πολυκαταστημάτων και των σχεδιαστών μόδας σε βάρος των υπέρβαρων που κολλούν το ιδρωμένο κορμί τους, άυπνοι, τα βράδια, πάνω στον τοίχο μπας και δροσιστούν, φόβος και παράνοια δεν είναι μόνο στο Λασβέγκας, φόβος κι αγωνία δεν είναι μόνο του τερματοφύλακα τη στιγμή του πέναλτι αλλά και του σκληροτράχηλου παραγουανού αμυντικού κατά τη διάρκεια της παράτασης, κι όσο δίνεται παράταση στην παράταση σαν παράσταση θεάτρου του παραλόγου δεν έχει τέλος

Μανιφέστο vol 1

Σήμερα είναι μια ιστορική μέρα.
Αυτή η στιγμή είναι επίσης ιστορική.
Όλα αυτά επειδή σήμερα θα διαβάσετε το μανιφέστο.
Τη διακύρηξη. Όχι μάλλον ΤΗ διακύρξη.
Τις πέντε πρώτες θέσεις του συνδυασμού μας για το Δήμο Θεσσαλονίκης.
Ω ναι.
Έτοιμοι;
Πάμε.
Θα το κάνω λιανά. Όλα είναι για το κοινό καλό.
Αρχικά πρέπει να πω ότι στο συνδυασμό έχουν προστεθεί ο παρτάκιας και ο κούνελος
Περιμένω κι άλλες προσφορές αλλά δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα να περιμενω γι' αυτό κανονίστε την πορεία σας.
Πάμε λοιπόν. Και θα τα λέμε συγκεκριμένα. Και όχι, να εκεί έχουμε θέμα και πρέπει να παλέψουμε για να το φτιάξουμε και τέτοια. Όχι δηλαδή όπως εδώ
Να τονίσω επίσης ότι είναι σε τυχαία σειρά γιατί τώρα θα κάτσω να τα σκεφτώ και δε μπορώ να κάτσω να τα βάλω και σε σειρά.
Πάμε λοιπόν:
1) Αποποινικοποιούμε την φούντα. Ναι. Όπως το ακούσατε. Θα την αποποινικοποιήσομε. (όχι δε ξέχασα το υ. Ήθελα να σου θυμίσω ότι ο Μητσοτάκουλας είναι ακόμα ζωντανός και ότι θα μας θάψει ούλους). Γιατί; Γιατί έτσι ρε φίλος. Μέσα σε όλη αυτή τη λακίαμα με την κρίση μόνο με κάνα τσιγαράκι που και που θα ξεσκάσουμε. Άλλωστε ήταν και κάτι που είχε σκεφτεί να κάνει και ο Γιωργάκης. Στην πραγματικότητα θα κάνουμε και κάτι άλλο, φοβερά πρωτοποριακό. Θα ανοίξουμε ειδικά περίπτερα στην πλατεία Αριστοτέλους όπου η φούντα θα πωλείται ελεύθερα σε όλους. Θα υπάρξει βέβαια ειδικός φόρος κατανάλωσης. Τι; Διαφωνείτε; Χμ...και αν σας πω ότι έτσι θα μειώσουμε τα Δημοτικά Τέλη; Για να σας δω τώρα; Αχα! Έτσι μπράβο. Σε λίγο θα μας πείτε να τα καλλιεργούμε στους κήπους πίσω από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
2) Ξεκινάμε δικαστική διαμάχη με την προηγούμενη διοίκηση του δήμου για να βρούμε που πήγαν τα 30 μύρια ευρώ. Στη συνέχεια κάνουμε ένα ωραιότατο συμβιβασμό με την άλλη πλευρά, συμφωνούμε να μας δώσουν πίσω τα μισά και να μην παν φυλακή . Έτσι ο Δήμος Θεσσαλονίκης έχει αμέσως κερδίσει 15 μύρια. Τι; να πάνε φυλακή; Και που θα βρούμε 15 μύρια;
3) Κάθε μεσημέρι στην παραλιακή γίνεται της τάνας που. Ανοίγουμε το λιμάνι λίγο μετά τη Βίλκα και έτσι ένα μεγάλο μέρος των αυτοκινήτων κινείται από εκεί και γλιτώνουμε χρόνο. Μόνο χρόνο. Γιατί για να μπορέσεις να κάνεις την μαγκιά (που ούτως ή άλλως κάνεις τώρα επειδή έχεις ένα μέσο μέσα στο λιμάνι Θεσσαλονίκης και σου έχει βγάλει πάσο) θα πρέπει να καταβάλεις 2 ευρώ. Τι; Το λιμάνι είναι κέντρο μεταφοράς και πρέπει να το κάνουμε μεγάλο και και και και...από πότε το λιμάνι το εκμεταλλεύτηκε κανείς; Τώρα εμείς θα εκμεταλλευτούμε το απαξιωμένο αυτό μέρος της πόλης και θα του δώσουμε ζωή. Ξέρετε πόσα αυτοκίνητα θα περνούν από εκεί όλη μέρα; Κάνουμε και τρεις ωραίες καφετέριες μέσα στο λιμάνι και τσουπ! να τα φράγκα. Πως; Δε σας αρέσει; Και αν σας πω ότι και πάλι θα μειωθούν έτσι τα δημοτικά τέλη;Έτσι μπράβο.
4) Κυκλοφοριακό. Τις θέσεις θα τις αναλύσει πιστεύω ο Σαλαδίνος αλλά θα πω και εγώ μερικά πράγματα. Ναι στην πόλη έχουμε θέμα. Ναι κολάς στην κίνηση και είναι δύσκολα. Να τι θα κάνουμε. Εκτός από εμπόρους που πρέπει να μπουν κάθε μέρα και για συγκεκριμένες δουλειές στο κέντρο, οι υπόλοιποι αποκλείονται από αυτό. Από Εγνατία, Τσιμισκή και παραλιακή δε περνάει κανείς μαδερφάκερς. Κασσάνδρου και Ολυμπιάδος και πολύ σας είναι. Να πάτε από το περιφερειακό. Επίσης θα βάλουμε στο δρόμο από εκείνες τις ειδικές ταμπέλες που σου λεν με τι ταχύτητα πρέπει να είσαι για να προλάβεις τα φανάρια σε όλο το δρόμο πράσινα. Είναι γνωστό άλλωστε πως αν ξεκινήσεις από τη ΧΑΝΘ προς την Τσιμισκή είσαι μέχρι και τέταρτος στο φανάρι που ανάβει πράσινο και συνεχίσεις με σταθερή ταχύτητα 45-50 χλμ σε νορμάλ συνθήκες όλα τα φανάρια τα περνάς πράσινα. Το έχω κάνει και πιάνει. Όποιος μπει στο κέντρο ενώ δε πρέπει, πρόστιμο. Και αν δε σας αρέσει να ξαναπώ για τα τέλη;
5) Μέγαρο Μουσικής. Ναι έχουμε από δαύτο στην πόλη αν κανείς δε το ξέρει. Η μεγαλύτερη μάζα που πήγε ποτέ ήταν εδώ

Η λύση είναι η εξής: Στήνουμε γιγαντοθόνη και δείχνουμε ματς του ΠΑΟΚ. Άντε και του ρούλη αν παίζουν στο Τσάμπιονς Λίγκ δηλαδή ποτέ. Άντε καλά επειδή θέλω να καλοπιάσω τον Argos_T θα παίζουμε και ρουλη. Ετσι και ο κόσμος θα μάθει ότι υπάρχει ένα Μέγαρο Μουσικής και δεν είναι απλώς μια μεγάλη αλάνα για να παρκάρουμε και να πιούμε καφέ στις καφετέρειες του Ποσειδωνίου. Επίσης θα έχει είσοδο ουισκάκι με ξυροκάρπι και τέτοια άρα παίρνει λεφτά ο δήμος.
Λοιπόν αυτές ητο οι πέντε πρώτες θέσεις μας. Θα ακολουθήσουν κι άλλες. Και όταν έχουμε να απαντήσουμε στην άλλη πλευρά θα το κάνουμε.

ΥΓ Μάλλον ρεζίλι θα γίνουμε έτσι όπως γίναν τα πράγματα αλλά...because PAOK you are καλή επιτυχία στα παληκαράκια μας αύριο.

ΦΑ.Κ.Ε.30ΜΥ.Μ.

Το αποφάσισα.
Όλοι πάνε για Δήμαρχοι Θεσσαλονίκης. Γιατί δηλαδή να μην το κάνω εγώ;
Επίσης τα κατάφερε ο πλέον στρυφνός, κομπλεξικός, ότι να ναι τύπος στον πλανήτη να είναι όχι μόνο για ένα, όχι για δυο αλλά για 12 χρόνια στο τιμόνι της πόλης. Αρα;
Εγώ, ο Σκορδοπούτσογλου δηλαδή γιατί να μη μπορώ να το κάνω;
Εύκολο είναι. Πρόγραμμα; Ποιο πρόγραμμα;Γιατί ανακοινώνει κανείς πρόγραμμα και δε το ξέρω; Πέρα από αναμασήματα δηλαδή κανείς δεν ανακοινώνει κάτι που να αξίζει τον τόπο. Ε, κάτι τέτοια ανασήματα θα ανακοινώσω και εγώ.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η παράταξη ή καλύτερα ο συνδυασμός που θα κατεβάσω στον πολιτικό στίβο θα λέγεται ΦΑ.Κ.Ε.30 ΜΥ.Μ.
Δηλαδή:
ΦΑΕ
ΚΑΙ
ΕΣΥ
30
ΜΥΡΙΑ
ΜΠΟΡΕΙΣ
Παρακάτω η λίστα των ατόμων που θα παραταχθούν δίπλα μου σε όλη αυτήν την ιστορία. Σε μελλοντικό πόστ θα αναφέρουμε και το πρόγραμμα μας. Ταυτοχρονα θα παρακολουθούμε στενά, εγώ και το επιτελέιο μου, τις εξελίξεις στον τοπικό πολιτικό στίβο και θα απαντούμε στις προκλήσεις των υπολοίπων υποψηφίων οι οποίοι μόνο ασθμαίνοντας μπορούν να μας πάρουν τη θέση του Δημάρχου της νύμφης του Θερμαϊκού.
Αρχικά να πω για τον εαυτό μου ότι έχω όλα τα προσόντα για να πάρω τη θέση του ΒΑΣΙΠΑΠ. Δηλαδή:
1) Έχω τα δικαιώματα μου σε άλλο Δήμο.
2) Δεν έχω χρόνο, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, να κάνω μια βόλτα στην πόλη για να δω τι πραγματικά σημβαίνει.
3) Δεν έχω ιδέα από τα πολιτικά.
4) Με ενδιαφέρει περισσότερο το σπίτι μου και χέστηκα για τους υπόλοιπους
5) Έχω κάτι φίλους να βολέψω.
6) Γουστάρω να μιλάω χωρίς να με διακόπτουν και πολύ. Υπάρχει καλύτερος αντικαταστάτης για την εκπομπή "Η ώρα του λαού" με τον Μεγάλο Οραήλογλου να μου γλύφει την κωλοτρυπίδα; (Πω πω ξαφνικά φαντάστηκα τον Οραήλογλου να μου γλύφει την κωλοτρυπίδα και από την μια ένιωσα το μουστάκι του να μου τσιγκελώνει τον κώλο και από την άλλη θέλω να κάνω εμετό, μπάνιο και να κάψω τα ρούχα μου)
7) Μου αρέσει το κίτρινο μαρκαδοράκι υπογραμμίσεων.
8) Γουστάρω τίτλους όπως "Γιορτή αγγέλων" ή "Όλη η πόλη μια παρέα" και άλλα τέτοια, τα οποία βέβαια θα αντικαταστήσω με άλλα πιο ωραία όπως ξέρω γω..."Μαλλιά Αγγέλων" αλλά αυτά στο πρόγραμμα που θα ανακοινώσω μέσα στις επόμενες ημέρες
9) Μου αρέσουν τα μεγάλα μηχανήματα οπότε θα εμφανίζομαι συχνά στις ασφαλτοστρώσεις ή στην αποκομιδή των σκουπιδιών.
10) Είμαι ΠΑΟΚ. Και ως γνωστών ΠΑΟΚ να σαι και μη φοβάσαι, και άλλα ωραία (που πάμε να παίξουμε Champions League με Δερμιτζάκη προπονητή Παναγία μου; Ω ρε ρεζίλι θα γίνουμε)
Μπορώ να παραθέσω και άλλα τρανταχτά επιχειρήματα αλλά ως εδώ για την πάρτη μου. Πάμε να δουμε τους συνεργάτες μου.
Πρώτος και καλύτερος και πάνω από τον επόμενο που θα καταλάβετε τι εννοώ παρακάτω μη βιάζεστε ο αγαπητός Argos_T.
Ο λόγος είναι ότι με ενδιαφέρει περισσότερο να μη με κράζει από το thess.gr αλλά και από εδώ.
Έτσι θα έχω τα μέσα με το μέρος μου και θα κανονίσω να έχω την προπαγάνδα που χρειάζομαι.
Στη συνέχεια (τώρα είναι ο επόμενος που έλεγα πριν αλλά τον άφησα δεύτερο γιατί πάνω από όλα είναι να έχεις μαζί σου την προπαγάνδα και κατ επέκτασιν την κοινώ γνώμη) ο Πάνως Κάτως. Γνωστός ιντελεκτουέλ τύπος με μεγάλη βιβλιοθήκη που ξέρει να μιλάει όμορφα και ωραία και έχει και τα απαραίτητα για την περίπτωση γένια. Επίσης φοράει γυαλιά. Πόσα ακόμα να σας πω δηλαδή για να καταλάβετε ότι ο τύπος κάνει για υποψήφιος; Θα κανονίσει όλα όσα έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό αυτής της πόλης. Ξέρετε γιορτές αγγέλων, θα κανονίζει το συρματόσχοινο με το οποίο θα κατέβει από το Ηλέκτρα Παλάς ο Σάκης ή το κόκκινο φόρεμα της Βανδή που πριν από αυτή το έχει βάλει μια άλλη ή τις γιορτές το Πάσχα. Αυτές δηλαδή που πάνε οι συνταξιούχοι δίνουν κλοτσομπούνια για λίγο κατσίκι και εμείς λέμε ότι η εικόνα αυτή έχει να κάνει με την ανυπομονησία του Έλληνα. Ι-δα-νι-κος!!
Ένα άλλο θέμα που καίει την πόλη είναι το κυκλοφοριακό. Εδώ θα βάλουμε υπεύθυνο τον Σαλαδίνο . Κοσμογυρισμένος ξέρει τι γίνεται σε άλλες πόλεις αρα μπορεί να βοηθήσει. Έχει γυρίσει όλη την πόλη με το μηχανάκι του, φοράει παρδαλά ρούχα και έχει νομίζω και ποδήλατο. Άρα ξέρει. Έχει και φωτογραφική μηχανή, έχει και υφάκι ξέρει να παίζει και Προ. Σύμβουλο του θα του δώσω τον υπεύθυνο αυτούνου. Είναι άλλωστε ότι καλύτερο για το κυκλοφορικό.
Χμμμμμμ νομίζω χρειάζομαι άλλους δυο-τρεις....
Λοιπόν στην εκδήλωση μου θα καλέσω το μετεωρίτη. Γνωρίζω βρε ότι δεν μένει στη Θεσσαλονίκη. Αλλά θα τον φέρω όπως o Ευθυμιάδης έφερε τον Πάσχο (ποιόν Πάσχο; Ένας είναι ρε ο Πάσχος!) Ως αθηναίο που αγαπάει την πόλη. Γιατί δηλαδή μόνο ο Ευθυμιάδης θα τα κάνει αυτά;
Επίσης:
Υπεύθυνος για τα αθλητικά αυτός
Υπεύθυνος υγείας αυτός
Υπεύθυνος οικονομικών αυτός (θα τον φέρω από το Ηράκλειο)
Υπεύθυνος για την ασφάλεια αυτός

Ουφ!Νομίζω έτοιμοι είμαστε. Δε χρειάζεται βέβαια να πω ότι όποιος θέλει να συμμετάσχει στην όλη προσπάθια θα πρέπει να περάσει από ενδελεχή έλεγχο. Και να δουμε αν θα είναι μέσα έτσι;

Μη φύγετε μακριά. Σε λίγες μέρες θα κάνει την εμφάνιση του το πρόγραμμα.
Προς το παρόν καληνύχτα.

Μίσος ταξικό για το καλοκαίρι θα 'μαι κι εγώ να σου κρατώ δροσιά στο χέρι να σε φιλώ

Κάπου σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης μου (το πιάνεις το υποννούμενο, τεράστια βιβλιοθήκη, πολλά βιβλία, Χριστέ μου τι κουλτουριάρης μεσήλιξ είναι αυτός και τι γκάβλα αγόρι τώρα που ξυρίστηκε) αραχνοσυλλέγει ένα βιβλίο με τίτλο "Αμερικάνικη προλεταριακή λογοτεχνία" που είχα αγοράσει από μια έκθεση της ΠΚΣ (ξες, η ΚΝΕ των ΑΕΙ). Γαμώ τα βιβλία, για να λέμε την αλήθεια, εντούτοις πάντα γελάω με αυτόν τον τίτλο, μη ρωτάς γιατί, μάλλον από χαζοχαρουμενάδα. Δεν ξέρω αν υπάρχει ελληνική προλεταριακή λογοτεχνία. Και ενδεχομένως μια τέτοια κατηγοριοποίηση να αδικεί πάρα πολύ το "Κάτι θα γίνει, θα δεις" του Χρήστου Οικονόμου. Αλλά να, καμιά φορά σκέφτομαι: τι είδους φάουλ του συστήματος είναι αυτό; Πρόκειται για ένα σκληρό, βαθιά πολιτικό, σχεδόν αλλά όχι εντελώς απελπισμένο βιβλίο, ένα βιβλίο που γράφει για τη φτώχεια, όχι όμως αυτήν τη φτώχεια που σχεδόν αγιοποίησε η μεταπολεμική λογοτεχνία, με τους βασανισμένους πρόσφυγες, τους κυνηγημένους αριστερούς, τη μετανάστευση, όχι δεν μιλάει ο Οικονόμου για τη φτώχεια της Ελλάδος στα μισά του 20ού αιώνα, αλλά για τη φτώχεια, την απελπισία, το φόβο στην Ελλάδα σήμερα. Κι απορώ: πώς γίνεται το σύστημα να προωθει αυτό το βιβλίο; Πώς γίνεται να τυγχάνει διαφήμισης αυτό το βιβλίο; Πώς γίνεται βολεμένοι κονδυλοφόροι να το εξυμνούν; Ευτυχή γεγονότα σαφώς, αλλά εγώ είμαι δύσπιστος. Οχι απέναντι στο βιβλίο ή το συγγραφέα. Αλλά απέναντι στις προθέσεις των υμνητών του. Και μου γεννιέται και αλλη μια απορία: Ποιοι διαβάζουν αυτό το βιβλίο; Κι αν το 'χουν διαβάσει, και ενδεχομένως το έχουν υμνήσει στις συζητήσεις με φίλους, στα μπλογκς, στα φόρα, στα τουίτερ και στα φεήσμπουκ, πώς αντιδρούν απέναντι σε όλα όσα θίγει; Διότι αυτά που θίγει το βιβλίο είναι τόσο επίκαιρα. Είναι λες και ακόμη γράφεται το βιβλίο, καθώς η ελληνική κοινωνια βυθίζεται βαθύτερα στην κρίση. Πώς αντιδρούν οι αναγνώστες του λοιπόν στην πραγματικότητα του βιβλίου που δεν είναι άλλη απ' την σκληρή κοινωνική πραγματικότητα του σήμερα; Γιατί το κίνημα υποχώρησε δίνοντας ραντεβού τον Σεπτέμβρη; Γιατί την πέσανε τα φρικιά στις παραλίες, στις Αμοργούς, στα Κουφονήσια και στις Γαύδους πίνοντας μπάφους; Γιατί οι κουλτουριαρέοι είναι τόσο μαλάκες; Τόσο φλώροι; Γιατί κι εγώ γίνομαι πικρόχολος; Ε;



ΥΓ. Δεν υπάρχει πιο σιχαμένη έκφραση, πιο σιχαμένη κατηγοριοποίηση, μεγαλύτερη προσβολή για ένα έργο τέχνης απ' αυτήν: "βιβλία για το καλοκαίρι, για την πλαζ, για το αντίσκηνο, για πριν το καρπούζι και για μετά το σεξ, βιβλία με μπρατσάκια και βιβλία με δείκτη προστασίας". Α, και κάτι για το άσμα: το the rat των Walkmen βρήκε άξιο ανταγωνιστή, το Angela Surf City, των ιδίων.

Ζυθοχαρουμενισμός και κυνοσκοπία

Kαθόμουνα, κοιτούσα τα σκυλιά, γαβγιζαν τους Δίες που περνούσαν, τους ειδικούς φρουρούς που αγοράζαν παγωτά, μπισκότα, κοκακόλες, γκούντιζ, περιοδικά και κάρτες κινητών, κουτσόπινα την μπίρα μου αργά-αργά να μην τελειώσει, όσο την έπινα αργά αυτή ζεσταινόταν και γινόταν κάτουρο, είπαμε, πέντε έξι διαστροφές τις έχουμε, αλλά την ουρολαγνεία όχι, χάζευα το φίλο παύλα συνάδελφο να ξεφυσά καπνό, του βγαινε μάλιστα κι απ' τα αυτιά, τα ψιλολέγαμε, τι τα λέγαμε δηλαδή, μόνον αυτός έλεγε, εγώ παγωμένος απ' τις εξελίξεις δεν έβγαζα μιλιά, κάποια στιγμή το κατάλαβε, έκανε παύση, σαν να 'νιωσε άσχημα που δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, είπε να αλλάξει θέμα, τo Σάββατο, μου λέει, τέσσερις, πέντε το πρωί, τώρα τελευταία δεν μπορώ να κοιμηθώ εύκολα, η ζεστη βλεπεις, κάθομαι και διαβάζω μέχρι το ξημέρωμα κάτι παλαιστίνιους συγγραφείς, ακούω το φρενάρισμα, τη σύγκρουση, παγώνω, βγαίνω στο μπαλκόνι, ενας τύπος ξάπλα στο οδόστρωμα, χτυπημένος, καλέσαν οι περαστικοί το 166, ήρθε τ' ασθενοφόρο, βγήκαν από μέσα κάτι τύποι που φορούσαν άσπρα, τον βάλανε σε μια μαύρη σακούλα, τον χώσαν στ' ασθενοφόρο και τον πήραν.

Η σύνταξη δε βγαίνει από το συντακτικό ε;

Ο Αυτιάς φώναζε πολύ το πρωί. Είχε και ένα τύπο καλεσμένο "πρόεδρος εργαζομένων ΙΚΑ". Να ουρλιάζει ο ένας να κουνάει το κεφάλι του ο άλλος. Και μια εργατολόγος καλεσμένη. Ντυμένη λες και έκλεψε τα ρούχα από την ντουλάπα της γιαγιάς της. Λέγαν για τη σύνταξη.
Νομίζω ότι είναι κοινή παραδοχή ότι οι 30 κάτι δεκάρα δε δώσαμε για τις συντάξεις και πως αυτές τώρα διαμορφώνονται. Ας φωνάζουν οι Αυτιάδες για επικουρικές και αναλογικές και πλασματικό χρόνο και δε συμμαζεύεται. Αυτό που γνωρίζουμε πολύ καλά είναι ότι ΑΝ πάρουμε σύνταξη αυτό θα γίνει κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. ΑΝ λέω τα καταφέρουμε. Οπότε κάνουμε ότι κάνουμε εδώ και 4 μήνες. Ακούμε για νέα μέτρα κουνάμε το κεφάλι τσατιζόμαστε και μετά σταματάμε να το πολυψάχνουμε. Έχουμε χάσει κάθε ελπίδα. Και αυτό είναι εξαιρετικά άσχημο.
Που στηριζόμαστε επομένως ρε παιδιά; Τι κάνουμε εμείς τώρα; Εμείς, μια γενιά πολύ παρεξηγημένη. Αλλά και που έμαθε να σιωπά. Σε όλα. Για το καλό της. Μπορούμε λοιπόν να αλλάξουμε τα πράγματα; Εμείς; Νομίζω ότι μάθαμε να είμαστε αρκετά χέστες για να το κάνουμε. Στηριζόμαστε λοιπόν στη νέα γενιά. Περιμένουμε υπομονετικά πότε τα νέα παιδιά θα κάνουν το καινούργιο Δεκέμβρη. Γιατί από τους προηγούμενους απο εμάς χαΐρι δεν είδαμε.
Η απορία που έχω πάντως ρε παιδιά είναι εξής:
Αυτοί δε λενε ότι καναν το Πολυτεχνείο; Μέλη αυτής της γενιάς δε μας έφερε μέχρι εδώ; Δε θα έπρεπε να μας είχαν μάθει όχι μόνο να φωνάζουμε αλλά και να φωνάζουμε δυνατά; Γιατί δεν μας έμαθαν λοιπόν να επαναστατούμε;
Γιατί θα τους χαλούσαμε τη βολή. Γι αυτό.
Γι αυτό και ο κ. Πάγκαλος βγήκε τότε στη βουλή και είπε ότι τα σημερινά παιδιά είναι σκατόπαιδα. Αυτό ήταν πριν από 12 χρόνια με τις πορείες που κάναν οι μαθητές για το νόμο Αρσένη. Από αυτά τα παιδιά που τότε αποκάλεσε σκατόπαιδα ο χοντρομαλάκας αυτός ζητάνε τώρα να βάλουν πλάτη. Να δουλέψουν μια ζωή για να πάρουν τα τρια του Λοβέρδου.
Ευχομαι τα σκατόπαιδα, που τότε και εγώ παρακολουθούσα από τη τηλεόραση αντί να τα στηρίξω, να ρίξουν στον Πάγκαλο λίγα από τα σκατά που τους χάρισε τόσα χρόνια. Και αυτή τη φορά δε θα είμαι στο σπίτι στη τηλεόραση.

Μικρό μου ζόμπι

Μικρή φανταστική ανάρτηση
εμπνευσμένη απ' αυτήν την ανάρτηση
του φίλου συνιστολόγου GT

Ούτε δύο μήνες δεν είχαν περάσει που ‘χαν διαλυθεί τα Νεκρά Κυτταρα, aka Πιτυρίδα, «ρε μαλάκα, τι θα κάνουμε», «ε, κάτι θα κάνουμε», «πρέπει να το βάλουμε μπρος», «ναι, πρώτα πρέπει να μάθουμε να παίζουμε όμως ρε μαλάκα», «δεν χρειάζεται ρε μαλάκα να ξέρεις, νομίζεις ότι οι Σεξ Πίστολζ ξέρανε να παίζουνε μουσική;», «ε και πώς παίζανε ρε γίδι;», «είχανε πάθος δικέ μου, ψυχή και φαντασία», «εγώ λέω πάντως να μάθουμε να παίζουμε κάνα όργανο», «εσύ να κάνεις ό,τι θες, άμα θες τράβα και γαμήσου κιόλας, εγώ όργανο δεν μαθαίνω, τι θα γίνω; κάνας βιρτουόζος;», «εσύ να γαμηθείς μουνόπανο, εγώ γράφτηκα στο ωδείο για κιθάρα», κι εκεί σε αυτό το ωδείο ο ένας γνώρισε την Τούλα, όχι εκείνη την Τούλα απ’ το μέλλον, που τη γνώρισε ο άλλος καμιά πενταετία αργότερα και της φωνάζανε απ’ το απέναντι μπαλκόνι «Τούλαααα, φέρε και νερόόόό», αλλά την Τούλα απ’ το ωδείο με την ωραία φωνή και το ωραίο μαλλί, κομμένο κοντό αλά Ντολόρες, ποια Ντολόρες βρε μαλακοκάβλη; την Ντολόρες Οραϊόρνταν ντε, αυτήν που τραγούδαγε Ζόμπι και Ζόμπι και Ζόμπι και Ζόμπι, και μας έσπαγε τα τυμπανα των αυτιών με τη διαπεραστική φωνή της, και κάτι άλλο μας έσπαγε πιο χαμηλά στην ανδρική ανατομία, τέλος πάντων, εφηβεία, 1994, θέλαμε τραγουδίστρια και βρήκαμε μία στο πρόσωπο της Τούλας, την πήραμε να κάνουμε μια πρόβα σε ένα τραγούδι που τους στίχους τους είχα γράψει εγώ στα αγγλικά και δεν θυμάμαι τι έλεγε, ή μάλλον για την ακρίβεια αρνούμαι να προσπαθήσω να θυμηθώ, διότι Κύριος οίδε τι αηδίες είχα γράψει, και την ώρα που έπαιζε ο ένας τα ακόρντα και μουρμούριζε τη μελωδία, η Τούλα διάβαζε τους στίχους πολύ προσεχτικά και αφού τελείωσαν τα ακόρντα συνέχισε να τους διαβάζει, και τους διάβαζε ώρα πολλή, και τικ-τακ το ρολόι στο τοίχο, πλοπ-πλοπ οι στάλες του ιδρώτα που πέφταν κάτω, ντάμπα ντούμπα οι καρδιές μας απ’ την αγωνία και τσίκι-τσίκιτάκα-Τσικουλάτα το τραγούδι του Ξανθιώτη που χρόνια αργότερα θα γινότανε μεγάλο χιτ, επιτέλους σήκωσε το βλέμμα απ’ το χαρτί, «να σε ρωτήσω κάτι;» είπε τελικά, «μήπως είσαι σατανιστής; τι είναι αυτά που γράφεις;» και προτού μας αφήσει στα κρύα του λουτρού εν είδει μουσικής χυλόπιτας παίξαμε το Ζόμπι της Ντολόρες με τα Βατόμουρα σε διασκευή για μία ηλεκτρική και μία κλασική κιθάρα, μετά πέρασαν μήνες πολλοί που δεν ήξερα τι κάνει η Τούλα, προς το τέλος της σχολικής χρονιάς την είδα να ανεβαίνει σε μια σκηνή και να παίζει το ίδιο τραγούδι, Ζόμπι-Ζόμπι, σε διασκευή για ακουστική κιθάρα – φωνή, καθισμένη στο σκαμπό. Φαινόταν το βρακάκι της αλλά ένιωσα ότι μας χρησιμοποίησε για την καριέρα της.

Ημέρα Πάγκαλου*

Επισήμως το σεπτό τούτο ιστολόγιο συμμετέχει στην Πανιστολογική Ημέρα Πάγκαλου μέσω αυτής της ανάρτησης του συνιστολόγου Σαλαδίνου.
Ωστόσο, είναι κρίμα να μην αξιοποιηθεί ετούτη η φωτό η οποία είναι απ' αυτήν την εκδήλωση.

Στην υγειά μας, στα λεφτά μας, στη θεσπέσια ομορφιά μας,
στα υπέροχα κορμιά μας και οι Παμίτες μακριά μας.

* Pankalos Day στο τουίτερ
* Ολα ξεκίνησαν απ' το μπλογκ Ακυβέρνητες Πολιτείες
* Στου Αντιδρασέξ θα βρείτε κι άλλους συμμετέχοντες

Ο τετελεσμένος μέλλοντας του μαλάκα

Ενας καλός και σοφός άνθρωπος που είχα κάποτε γνωρίσει έλεγε: "Ο μαλάκας έχει παρόν, παρελθόν και μέλλον".

Το παρόν του μαλάκα που θα μας απασχολήσει σε αυτήν την ανάρτηση το γνωρίζουμε: Πρώτη του Μάρτη, εθνοσωτήριου έτους 2010: «Συγκινούμαι όταν βλέπω ανθρώπους στο δρόμο να μου λένε ότι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν το μισθό τους για την πατρίδα».

Ο μαλάκας όμως είπαμε ότι έχει και παρελθόν.

Πίσω στο ταραγμένο 1965, λίγο μετά τα Ιουλιανά, λοιπόν, και αντιγράφω απ' το βιβλίο του Φ.Φιλίππου "Ο οργισμένος εφηβος", εκδόσεις ΑΛΔΕ: "...μια είδηση από τις εφημερίδες, σύμφωνα με την οποία ένας φοιτητής που έχασε το μάτι του σε μια συμπλοκή μ' εκοφίτες πήγε και αγκάλιασε τον πρώην πρωθυπουργό [σ.σ. συμπτωματικά(;) Παπανδρέου ήτο κι αυτός!] και καθώς τον φίλησε στο μάγουλο με δακρυσμένο το μοναδικό του μάτι τού είπε πως τον λατρεύει, πως του ενέπνευσε αγάπη για τη δημοκρατία και πως για χάρη του θα έδινε και τ' άλλο του μάτι".

Είδαμε το παρόν, είδαμε και το παρελθόν του, μένει τώρα να δούμε και το μέλλον του. Πολύ φοβούμαι όμως πως έχει καταφέρει από μόνος του ο μαλάκας να το καταστρέψει, και το δικό του και των άλλων.



ΥΓ. Τρελά μελό τραγουδάκι, λέμε.

Μία στους 160;

Δεν εκπλήσσομαι που όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ υπερψήφισαν το νομοσχέδιο. Αντί για την αξιοπρέπεια και τη διαγραφή προτίμησαν τη βουλευτική σύνταξη και τη συνέχιση της πολιτικής τους καριέρας. Με θλίβει όμως που μόνο μία από τους 160, που εκλέχτηκαν για να εφαρμόσουν μια "σοσιαλιστική" ή μια πιο "ήπια" πολιτική, διαθέτει συνέπεια και αξιοπρέπεια.

Γονιός

Πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση του κειμένου τονίζω ότι:
Είμαι αθεράπευτα και υπερβολικά ανορθόγραφος. Αν έχετε μανία με την ορθογραφία καλό θα ήταν για να μη πάθετε κανά εγκεφαλικό να την κάνετε από αυτή τη σελίδα.

Είμαι μάλλον ο πλέον αναρμόδιος. Αλλά είπα να γράψω 5 πράγματα για την εμπειρία μου μέχρι τώρα σα γονιός. Ξέρω γω...Μπορεί να φανούν χρήσιμα. Πιο πολύ πάντως το κάνω για να καθαρίσει λίγο το κεφάλι μου να ξέρετε.
Για όσους δε γνωρίζουν έχω δυο υπέροχους ντελικανήδες στο σπίτι. Το ξανθό Θεό Θώρ και τον μικρό Πάμπλο (από τον Γκαρσία). Ο πρώτος ονομάστηκε έτσι λόγω πλούσιας ξανθιάς κόμης η οποία συνδυάζεται με ένα σφυρί που έχουμε και το κοπανάμε όπου βρούμε. Να σας δείξω:
Αυτός είναι ο Θωρ.Και αυτός είναι ο Πάμπλο. Η μικρή παρένθεση (από τον Γκαρσία) είναι επεξηγηματική και σημαίνει ότι ο μικρός Πάπλο είναι Πάμπλο λόγω του εν λόγω κυρίου και όχι λόγω κάποιας ιντελεκτιουελ καταστάσεως (Νερούδα, Πικάσο κ.α.). Ο άλλος Πάμπλο που συμπαθούμε είναι ο Κοντρέρας αλλά εμείς επιμένουμε στον Γκαρσία.

Αντίστοιχα έχουμε τον Θωρ (παρατηρήστε την κόμη, επίσης στη φώτο το καταπληκτικό ειναι ότι έχω καταφέρει να την τραβήξω σε κίνηση με το κινητό και έχω και το πόδι ενός τύπου):και εδώ έχουμε τον Πάμπλο (από τον Γκαρσία) σε εντατικά μαθήματα αγάπης προς το ποδόσφαιρο. Στο άθλημα. Όχι στα λεφτά και όχι, απαραίτητα, στην κερκίδα. Η κίνηση του χεριού είναι επειδή στο συγκεκριμένο σημείο μαθαίναμε το "Παίξε ρε μπαγλαμά καλά τους οράνιε":
Όπως αντιλαμβάνεστε από τις ονομασίες που έχω δώσει στα παιδιά μου είμαι λίγο, ότι να ναι μπαμπάς. Αλλά όσο ότι να ναι και να είσαι κάποιες καταστάσεις νομίζω μένουν ίδιες.

Πάμε να τις δούμε.
Όταν γεννήθηκε ο Θωρ ήμουν ενθουσιασμένος αλλά πιστεύω ήμουν ακόμα παιδί. Δεν ήξερα. Όταν ήρθε στο σπίτι ενθουσιάστηκα. Μετά από τρεις ημέρες όμως ένοιωθα ότι κάποιος φιλοξενούμενος είναι στο σπίτι και δε φεύγει. Γιατί δε μπορούσα να ακολουθήσω ότι έκανα κάθε μέρα. Η καθημερινότητα σου αλλάζει τόσο πολύ μέσα σε λίγα λεπτά που είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβεις τι γίνεται. Δύσκολη κατάσταση γιατί δεν ήξερα τι να κάνω. Καλώς ή κακώς στο παρελθόν όταν είχα μια δύσκολη κατάσταση σε κάποιον απευθηνόμουν. Στους γονείς, στα αδέρφια, σε κάποιο φίλο. Κάτι τέλος πάντων. Τώρα δε μπορείς να αντιληφθείς τι γίνεται. Κανείς επίσης δεν είναι σε θέση να σου δώσει κάτι παραπάνω από κάποιες συμβουλές. Ότι επίσης ωριμάζεις πολύ απότομα είναι μεγάλη αλήθεια. Βρέθηκα ξαφνικά να προσέχω μάλλον υπερβολικά τον εαυτό μου. Για παράδειγμα στο δρόμο με το αμάξι, όχι πως ποτέ πήγαινα σαν τον παλαβό αλλά, από την γέννηση του Θωρ και μετά ήμουν ακόμα πιο προσεκτικός. Η αίσθηση ευθύνης απέναντι σε κάποιον άλλον σε κάνει έτσι. Σκέφτεσαι αμά πάθω κάτι τι θα γίνουν αυτοί; Έτσι θα τους αφήσω;
Και φτάνουμε εδώ. Στο αίσθημα ευθύνης.
Πέφτει βαρύ. Δεν είναι κάτι που έχεις συνηθίσει. Ειδικά αν μόλις έχεις κλείσει τα 29. Θα μου πεις ρε φίλος είσαι 29 και δεν είσαι ακόμα ώριμος;Όχι δεν είσαι. Τουλάχιστο δεν είσαι για να κάνεις ένα παιδί. Αλλά αυτό έρχεται! Δε σε περιμένει, δε το επέλεξες αλλά...έρχεται. Στην αρχή λοιπόν νομίζεις ότι η όλη κατάσταση είναι κάτι σαν όλα αυτά που περνάς μέχρι τότε. Θέλω να πω σε όλους έχουν τύχει καταστάσεις που τις βρίσκουν δύσκολες. Κάνουν λίγο υπομονή, το παλεύουν, περνάει και εντάξει. Πάμε για την επόμενη. Έλα ντε που δεν είναι έτσι. Ο μικρός δεν ήρθε για να περάσει. Ήρθε για να μείνει.
Με όλα αυτά που λέω δεν εννοώ ότι το παιδί δεν το ήθελα-προς ΘΕΟΥ! Λέω ότι μου ήταν δύσκολο να καταλάβω τι πρέπει να κάνω και επίσης δεν είχα αντιληφθέι ποιό είναι το αίσθημα ευθύνης απέναντι του. Στις εκκλήσεις μου για βοήθεια είχα απαντήσεις όλων των ειδών:
"Θα πρέπει τώρα να αναλάβεις τις ευθύνες σου" (Ποιές είναι ρε παιδιά; Να τις αναλάβω αλλά τι να κάνω; Ποιό είναι το σωστό;)
"Α, καλά τώρα η ζωή σου τελείωσε"
"Πω πω!Σοβαρά;Και τι θα κάνεις τώρα Παναγία μου;"
"Λοιπόν τώρα θα κάνεις αυτό μπλα μπλα μπλα και αυτό μπλα μπλα μπλα και να προσέξεις αυτό μπλα μπλα μπλα"
"Αχ! Θυμάμαι όταν εγώ έκανα τα παιδιά μου. Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα"

Προσπάθησα να κάνω όλα αυτά που μου είπαν. Προσπάθησα να εφαρμόσω ότι έβλεπα στην νταντά αμέσου δράσεως. Όλα προσπάθησα να τα κάνω. Το μόνο που κατάφερα ήταν να κουραστώ, να νομίζω πως ότι κάνω είναι λάθος και να έχω μια απογοήτευση για αρκετό χρονικό διάστημα. Αποτέλεσμα είναι να νοιώθω τώρα κενό. Ότι δηλαδή κάποια πράγματα τα έχασα.
Ηρέμισα όταν ήρθε ο μικρός Πάμπλο. Κανείς δε μου είπε τίποτα γιατί θεώρησαν ότι πλέον τα ξέρω. Και αυτό ήταν. Παράτησα ότι άκουσα-μετά από φιλτράρισμα βέβαια κράτησα όσα είδα ότι μου ταιριαζαν-και ακολούθησα το ένστικτο μου. Ηρέμησα και είμαι ευτυχυσμένος. Έχω λατρέψει τα παιδιά μου και πλέον δε τα βλέπω σαν αίσθημα ευθύνης ΚΑΙ ΜΟΝΟ αλλά σαν μια όμορφη εμπειρία. Είναι σα να βρήκα επιτέλους για τι σκατά έχω έρθει εγώ στο κόσμο. Τον προορισμό μου βρε αδερφέ!
Γενικά τι κατάλαβα;Ότι δεν υπάρχει γενικός κανόνας. Ότι δεν υπάρχει δοκιμασμένη συνταγή. Ότι πρέπει να κάνεις αυτό που σου προστάζει το ένστικτό σου αλλά να είσαι και ανοικτός σε καινούργια πράγματα. Γενικά δε τα ξέρεις όλα, πόσω μάλλον όταν κάνεις ένα παιδί. Για παράδειγμα: Δεν μπορεί το παιδί σου να είναι πότε καλό και πότε κακό. Δε μπορεί να λες στο παιδί σου όταν κάνει κάτι "Τώρα δε σ αγαπώ". Δε μπορεί να λες στο παιδί σου "Κοίτα τι καλό που είναι εκείνο το παιδάκι".
Το παιδί σου είναι πάντα καλό. Απλώς κάποιες φορές έχει λάθος συμπεριφορά. Επίσης ποτέ δε φέρνεις παραδείγματα άλλα παιδιά. Και εννοείται: Πάντα το αγαπάς. Όταν λοιπόν κάνει μια αταξία, του δίνεις να καταλάβει ότι έκανε κάτι κακό στερώντας του ταυτόχρονα κάτι που γουστάρει, όχι όμως πολύ σημαντικό. Για παράδειγμα σήμερα δεν έχει Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια γιατί έκανες αυτό. Ήρεμα και ωραία. Έχω παρατηρήσει ότι όταν είσαι ήρεμος το παιδί μπορεί να βαλαντώσει στο κλάμα και στις φωνές αλλά θα υποχωρήσει. Όταν τελειώσει με τις φωνές του λές ότι είναι πολύ καλό παιδί και ότι το αγαπάς πολύ. Γι' αυτό στεναχωριέσαι όταν έχει άσχημη συμπεριφορά.
Ελπίζω να έχω δώσει σωστά τη διαφορά. Αυτά τα διάβασα στο βιβλίο της κ. Τζωρτζακάκη "Μαμά σταμάτα το κύργημα, κι εσύ Μπαμπά επίσης" το οποίο είναι νομίζω ότι καλύτερο έχω διαβάσει μέχρι τώρα.
Επίσης μετά από ερώτηση στην ψυχολόγο του σταθμού που πάμε τον μικρό Θωρ κατάλαβα ότι είναι πολύ σημαντικό να λες όχι, και να μη κάνεις πίσω.
Τι είχε γίνει. Ο Θωρ είχε για ένα διάστημα την εξής συμπεριφορά: Γύριζα από τη δουλειά και αυτό έκλαιγε με κλάμα γοερό και έλεγε "Δε θέλω το μπαμπά, να φύγει". Για να μη στεναχωρώ το παιδί έφευγα από το δωμάτιο. Και αυτός έκλαιγε περισσότερο. Μια μέρα το πράμα παράγινε. Άνοιξε την πόρτα και μου είπε: ¨Να φύγεις. Τώρα!". Καταστεναχωρήθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω αλλά τα πήρα και στην κράνα. Έσκυψα και του είπα ήρεμα και ωραία, χωρίς φωνές, ότι μέσα σε αυτό το σπίτι κουμάντο κάνω εγώ επομένως εγώ θα αποφασίσω πότε θα φύγω και αν θα φύγω. Την επόμενη μέρα αυτό συζήτησα με την ψυχολόγο. Και μου είπε ότι ενήργησα μέσα στην ακατεχοσύνη μου σωστά. Τόνισε ότι πρέπει να ξέρει το παιδί ποιός παίρνει τις αποφάσεις μέσα στο σπίτι. Ότι δεν είναι αυτός το αφεντικό αλλά ο γονιός. Επέμεινε όμως στο εξής: Να μη του στερείτε τα πάντα για να το καταλάβει αυτό γιατί εν τέλει το αποτέλεσμα θα είναι εντελώς αντίθετο. Θα έχετε 5 όχι και θα επιμείνετε σε αυτά. Επίσης μου εξήγησε ότι η συμπεριφορά αυτή εννοεί το ακριβώς αντίθετο. Δε μπορεί να σου πει δηλαδή το παιδί "Μα καλά που σκατά είσαι όλη μέρα και μου έχεις λείψει πάρα πολύ και θέλω να παίξουμε". Του βγαίνει έτσι. Με κλάμα και φωνές και δε σε θέλω. Η ψυχολόγος μου είπε λοιπόν να τον πάρω αγκαλιά και να του πω ότι μπορεί αυτός να μη θέλει να με δει αλλά εγώ θέλω και πάμε να παίξουμε!Το έκανα. Και πλέον η καλύτερη στιγμή της ημέραςμου είναι όταν βάζω το κλειδί στην πόρτα ο Θωρ καταλαβαίνει ότι είμαι εγώ, την ανοίγει και χοροπηδάει από τη χαρά του φωνάζοντας ο Μπαμπάς!Μου δείχνει τι έχει κάνει όσο λείπω και μου λέει πως πέρασε στο σχολείο.
Βαβαίως υπάρχουν και δυσκολίες. Όταν γυρνάς απο τη δουλειά και κλαίνε και οι δυο, όταν ο Θωρ κλαίει και φωνάζει, μάλλον τσιρίζει τόσο που μας ακούει όλο το τετράγωνο, επί περίπου 1 1/2 ώρες όταν ξυπνάς το βράδυ, όταν δε θέλει να κάνει το ένα ή το άλλο όταν όταν όταν. Έχω φτάσει σε σημείο να χτυπάω το κεφάλι μου στο κασαλίκι της πόρτας κρατώντας στα χέρια τον Πάμπλο που διαμαρτύρεται κατά της πείνας και τον Θωρ γαντζομένο στο πόδι μου να φωνάζει "ας τον ας τον πάμε να παίξουμε ααααααααααααααααααααααααααα". Έχω φτάσει σε σημείο να μετράω απο μέσα μου για να ηρεμίσω. Έχω φτάσει σε σημείο να νομίζω ότι όλοι με κοιτούν γιατί ο Θωρ θέλει να κάτσει σε κερματοδέκτη και εγώ όχι οπότε τσιρίζει και μου ξεπατώνει μια τούφα μαλλιά. Έχω πει στον απο πάνω που βγήκε και φώναζε "Τι θα γίνει πια με αυτό το παιδί;θα το κάνεις να σωπάσει;" ότι αν ξαναμιλήσει θα του πιω το αίμα. Εκείνη την ημέρα ο Θωρ τσίριζε επί δυο ώρες. Έτσι του έχει βγει η ζήλια. Ότι και να του έκανα δεν ηρεμούσε. Οι τσιρίδες δεν άφηναν τον Πάμπλο να κοιμηθεί και φώναζε και αυτός. Οι δυο πιο δύσκολες ώρες στη ζωή μου. Μόλις είχα κόψει και το τσιγάρο εκείνες τις ημέρες. Και τελικά ένοιωσα καλά. Για την αυτοσυγκράτηση που επέδειξα και απέναντι στα παιδιά και απέναντι στο τσιγάρο. Ήμουν σε αναστάτωση αλλά ήρεμος. Δε ξέφυγα. Δε φώναξα. Δεν απείλησα. Απλώς έλεγα όχι. Ο Θωρ επίσης χτυπάει. Όταν έχει νεύρα ειδικά, σου δίνει ένα σκαμπίλι. Αυτό με κάνει να χάνω τον έλεγχο. Μα την Παναγία με τρελαίνει αυτό!Τι τιμωρία τον έβαλα, τι τον απείλησα τίποτα. Όποτε είχε νεύρα το έκανε. Κατάλαβα ότι είχε συνηδειτοποίησει ότι αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο γι αυτό το κάνει. Την επόμενη φορά λοιπόν, απλώς σηκώθηκα έφυγα απο εκεί που ήταν, του είπα ότι επειδή με χτυπάει δε του δίνω σημασία και δε θα ξαναπαίξω μαζί του. Την πρώτη φορά χτυπήθηκε στο πάτωμα από τις φωνές και τα νεύρα. Δεν έδωσα σημασία, τον άφησα να ηρεμίσει και απαίτησα ΑΦΟΥ ηρέμισε μια συγνώμη.
Το έκανε.
Χρειάστηκε αυτή η διαδικασία αρκετές φορές αλλά το έκοψε. Α!Τώρα που το θυμήθηκα!Δεν έχει "εντάξει μωρέ μωρό είναι δε καταλαβαίνει" ΜΙΑ ΧΑΡΑ καταλαβαίνει. Μιλήστε του σαν να είναι μεγάλο. Ήρεμα. Όμορφα. ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΗΡΕΜΟ. Πείτε του τι ωραία που περνάτε όταν δεν είναι τσατισμένο και μη του δίνετε σημασία όταν κλαίει χωρίς λόγο.
Και το σημαντικότερο:Να του λέτε ότι το αγαπάτε. Και αυτό το καταλαβαίνει. Αλλά πρέπει να μη μάθει να το εκμεταλλεύεται.
Αυτήν την εποχή με προβληματίζει πάρα πολύ σε τι κατάσταση μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά. Και τι θα κάνω στο μέλλον. Όταν ο Θωρ ήταν μωρό, είχα φτάσει σε σημείο να μη κοιμάμαι τα βράδυα γιατί δεν είχα τα λεφτά για τα φροντηστήρια του. Το αίσθημα ευθύνης νόμιζα ότι ήταν εκεί. Κοιμάμαι καλύτερα και απολαμβάνω το μεγάλωμα των παιδιών μου από τη μέρα που κατάλαβα ότι τα παιδιά μου θέλουν την παρουσία μου και την αγπάη μου. Όλα τα άλλα είναι σημαντικά αλλά όχι πιο σημαντικά από αυτό.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, με ξεκουράσατε να το ξέρετε. Ελπίζω επίσης κάποιος να βρήκε κάτι σε αυτό το κείμενο που θα τον βοηθήσει.
Και συγνώμη για την ανορθογραφία.