Ρε λοχία, πάρε μαζί σου, ρε λοχία, δεν την παλεύω στο σκοπέτο, θα κάνω καμιά μαλακία, ρε λοχια, εχω λιώσει στη σκοπιά.
Ο χρηστάκης ο ταφ. Πιτσιρικάς. Αλανιάρης. Σαλονίκη, δυτικά. Πειραγμένος όσο και τα αυτοκίνητα κι οι μηχανές που οδηγούσε. Χαμογελαστός μέχρι τ' αυτιά.
Ε δεν του χαλούσα χατίρι. Τον έπαιρνα μαζί μου. Μη φανταστείς καμιά τρελή καβάτζα. Περίπολο. Καλύτερα να περπατάς με παρέα παρά να ξεροσταλιάζει μόνος στη σκοπιά. Περιπολάρχης εγώ, μπροστά, περιπολόπουλο αυτός, καμιά εικοσαριά βήματα πίσω. Ετσι, αν θέλαμε να είμαστε προβλεπέ. Ποτέ δεν ήμασταν. Βόλτα κάναμε, πλάι πλάι, καπνίζοντας στα κρυφά, αράζοντας στις σκοπιές και κάνοντας παρέα στους νυσταγμένους σκοπούς.
Φλύαρος ο χρηστάκης ο ταφ. Ασταμάτητος. Ελεγε-έλεγε-έλεγε ιστορίες, όλες για ένα φιλαράκι του ρε και για έναν κολλητό του και για κάποιο γκομενάκι και για τότε ρε που έκατσε μια φάση κι ένας τσαμπουκάς, κι ήταν ο λόγος του αργόσυρτος μαγκιόρικος, και φουλ στα σκηνικά από σκυλάδικα. Βέβαια. Βαθύ σκυλάδικο ο χρηστάκης ο ταφ. Περιθώριο, όχι τίποτε χλεχλέδες πρώτα ονόματα. Και δώστου ιστορίες για τον κολλητό τον τραγουδιστή με τη φωνάρα που κόλλησε με κόκα και για τρελά άφτερ πάρτυ, μετά το πρόγραμμα, στο πάρκινγκ του μαγαζιού με τον τραγουδιστη ανπλαγκντ με τους θαυμαστές του κι ένα κλαρίνο. Τότε μόνο ενθουσιαζόταν ο χρηστάκης ο ταφ και χόρευε άιντιμάλε στα σκοτεινά κραδαίνοντας το μιδεκαξιαλφαδύο ψηλα στον αερα.
Κάποια στιγμή πάλιωσε ο Χρηστάκης ο ταφ, αρχίσαν να τον βαραίνουν οι μέρες, συνέχιζε να μιλά ασταμάτητα αλλά μόνο γκρίνια: ρε λοχία, δεν την παλεύω ρε λοχία, ρε λοχία θα πάω στο γιατρό να μου δώσει αναβολή, ρε λοχία πήρε ο γέρος μου τον μητροπολίτη μου το βύσμα και δεν μού δίνουν την απόσπαση ρε λοχία, είχα αρχίσει να βαριέμαι την γκρίνια του και τα ρελοχία και δεν ήξερα τι να κάνω, τρεις ώρες περίπολο με γκρίνια δεν γίνεται, και κάπου εκεί επαθα ένα σοβαρό τροχαίο, φτηνά τη γλίτωσα, εσύ που με ξέρεις τα ξέρεις, και έλειψα κάμποσο από το στρατόπεδο και γυρνώντας πίσω ο Χρηστάκης ο ταφ την είχε πάρει την απόσπαση καπου καλύτερα, να μην του πονάνε τα μυαλά.
Αϊντιμάλε.
Ο χρηστάκης ο ταφ. Πιτσιρικάς. Αλανιάρης. Σαλονίκη, δυτικά. Πειραγμένος όσο και τα αυτοκίνητα κι οι μηχανές που οδηγούσε. Χαμογελαστός μέχρι τ' αυτιά.
Ε δεν του χαλούσα χατίρι. Τον έπαιρνα μαζί μου. Μη φανταστείς καμιά τρελή καβάτζα. Περίπολο. Καλύτερα να περπατάς με παρέα παρά να ξεροσταλιάζει μόνος στη σκοπιά. Περιπολάρχης εγώ, μπροστά, περιπολόπουλο αυτός, καμιά εικοσαριά βήματα πίσω. Ετσι, αν θέλαμε να είμαστε προβλεπέ. Ποτέ δεν ήμασταν. Βόλτα κάναμε, πλάι πλάι, καπνίζοντας στα κρυφά, αράζοντας στις σκοπιές και κάνοντας παρέα στους νυσταγμένους σκοπούς.
Φλύαρος ο χρηστάκης ο ταφ. Ασταμάτητος. Ελεγε-έλεγε-έλεγε ιστορίες, όλες για ένα φιλαράκι του ρε και για έναν κολλητό του και για κάποιο γκομενάκι και για τότε ρε που έκατσε μια φάση κι ένας τσαμπουκάς, κι ήταν ο λόγος του αργόσυρτος μαγκιόρικος, και φουλ στα σκηνικά από σκυλάδικα. Βέβαια. Βαθύ σκυλάδικο ο χρηστάκης ο ταφ. Περιθώριο, όχι τίποτε χλεχλέδες πρώτα ονόματα. Και δώστου ιστορίες για τον κολλητό τον τραγουδιστή με τη φωνάρα που κόλλησε με κόκα και για τρελά άφτερ πάρτυ, μετά το πρόγραμμα, στο πάρκινγκ του μαγαζιού με τον τραγουδιστη ανπλαγκντ με τους θαυμαστές του κι ένα κλαρίνο. Τότε μόνο ενθουσιαζόταν ο χρηστάκης ο ταφ και χόρευε άιντιμάλε στα σκοτεινά κραδαίνοντας το μιδεκαξιαλφαδύο ψηλα στον αερα.
Κάποια στιγμή πάλιωσε ο Χρηστάκης ο ταφ, αρχίσαν να τον βαραίνουν οι μέρες, συνέχιζε να μιλά ασταμάτητα αλλά μόνο γκρίνια: ρε λοχία, δεν την παλεύω ρε λοχία, ρε λοχία θα πάω στο γιατρό να μου δώσει αναβολή, ρε λοχία πήρε ο γέρος μου τον μητροπολίτη μου το βύσμα και δεν μού δίνουν την απόσπαση ρε λοχία, είχα αρχίσει να βαριέμαι την γκρίνια του και τα ρελοχία και δεν ήξερα τι να κάνω, τρεις ώρες περίπολο με γκρίνια δεν γίνεται, και κάπου εκεί επαθα ένα σοβαρό τροχαίο, φτηνά τη γλίτωσα, εσύ που με ξέρεις τα ξέρεις, και έλειψα κάμποσο από το στρατόπεδο και γυρνώντας πίσω ο Χρηστάκης ο ταφ την είχε πάρει την απόσπαση καπου καλύτερα, να μην του πονάνε τα μυαλά.
Αϊντιμάλε.
2 σχόλια:
Εντάξει,εδώ και μια ώρα ψάχνω το μαστουρωμένο στρουμφ που τραγουδούσε το άιντιμάλε, αλλά φυσικά και δεν το βρίσω.
"Ίντερνετ" λέγανε... "βρίσκεις τα πάντα"
σκατά
Κρίμα, θα ήταν απολυτως ταιριαστό.
Αφού δεν το βρήκες, ας ακούσουμε Ξανθιώτη http://www.youtube.com/watch?v=J5SNFown0fg
Δημοσίευση σχολίου