Είναι ένα κτίριο στον επόμενο αιώνα τυλιγμένο με πολύ χοντρό γυαλί, βιβλιοθήκη, όσοι βρίσκονται εντός του κτιρίου, στις αίθουσες της βιβλιοθήκης, βλέπουν στο γυαλί φυσικές παραστάσεις, λουλούδια, λιβάδια με παπαρούνες, θάλασσες, ποτάμια, ηλιοβασιλέματα, αλλά όχι μόνον τέτοια, βλέπουνε και μπαρ, ταβέρνες και καντίνες, ποτά, διαδηλώσεις, αγκαλιές, γλέντια χορούς, γαμήσια, κι αυτοί που είναι απ' έξω βλέπουν τους τόμους στα ράφια τη βιβλιοθήκης και μπορούν να επιλέξουν όποιον τους αρέσει και να διαβάσουν λογοτεχνία, ποίηση, επιστήμη, φιλοσοφία, δοκίμια, ακόμη και Χρυσηίδα Δημουλίδου και τηλεφωνικούς καταλόγους όλων των εποχών όλων των χωρών καθώς και τα κουτιά των απορρυπαντικών, οι δε αναγνώστες αυτών θεωρούνται άνθρωποι σοφοί και σεβαστοί από την κοινωνία διότι έχουν σφιχτεί και ζοριστεί πολύ στη ζωή τους. Και κάπως έτσι επήλθε η ισορροπία μεταξύ της πραγματικής ζωής και όσων γράφουν τα βιβλία, αλλά όχι στις μέρες μας, στον επόμενο αιώνα.
(ΥΓ - αυτή τη φρεσκαδούρα την άκουσες;)
Για το δε γαμώτο της υπόθεσης, αυτό:
2 σχόλια:
Ισορροπία; Μπαα, δεν υπάρχει τέτοιο πράμα. Σαν την τραμπάλα, σ' έναν πλήρη κύκλο πάντοτε υπάρχουν 2 φαινομενικές στιγμές που η δοκός ισορροπεί.
Οκ, άσχετο.
Καθόλου άσχετο. Αλλά η ορθολογική σκέψη, η επιστημονική, συνήθως με ξεπερερνά.
Δημοσίευση σχολίου