Κάποιος θα έλεγε ότι αυτή είναι η δύναμη της τέχνης: να αφορά τους πάντες και τα πάντα, να επιδέχεται πολλές ερμηνείες, αντικρουόμενες, να γίνεται κτήμα πλουσίων και φτωχών, η τέχνη -άλλωστε- ενώνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.
Ας προσπαθήσω να διαφωνήσω. Δεν πρόκειται για κάποια μαγική ιδιότητα
της τέχνης, για κάποια δύναμή της. Πρόκειται απλώς για ανθρώπινη
ματαιοδοξία. Του αναγνώστη, του ακροατή, του θεατή. Του δέκτη. (Για τη
ματαιοδοξία του πομπού, άλλη φορά). Για μένα λέει αυτό το τραγούδι, για
μένα γράφει ο
ποιητής, τη δική μου αγάπη περιγράφει ο συγγραφέας, τη δική μου οπτική στη
ζωή παρουσιάζει στο πανί ο σκηνοθέτης. Ετσι αυταπατώμεθα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου