Ηταν, αρκετά με τα ψέματα, ήμουν, είπαμε, αρκετά με τα ψέματα, είμαι ένας τύπος που φτιάχνει σενάρια όλη την ώρα στο μυαλό μου. Αφου ξεκαθάρισα την αλήθεια, θα συνεχίσω σε χρόνο παρελθοντικό και στο τρίτο ενικό πρόσωπο γιατί έτσι με αρέσει.
Ο τύπος αυτός, που λες, έκαμνε διαρκώς σενάρια στο μυαλό του με τους ανθρώπους. Ανθρώπους που ήξερε και που δεν ηξερε, που τον ήξεραν και που δεν τον ήξεραν. Καθόταν στα παγκάκια, στα μπαρ, στα καφενεία, περπατούσε ολημερίς στους δρόμους, δεν τον χωρούσε ο τόπος και άπραγος χάζευε τους περαστικούς, μοναχικούς, ζευγαράκια, παρέες και έβγαζε τα συμπεράσματά του, αυθαίρετα, για αυτούς, καταπώς ο ίδιος το είχε ανάγκη. Μιλάμε για καταπληκτικά σενάρια, καλπάζουσας φαντασίας, περιπέτεια, σαπουνόπερα, τσόντα, αρχαία τραγωδία, όλα μαζί σε ένα, μόνο που τον έτρωγε διαρκώς η αγωνία μην είναι τα σενάριά του υπερβολικά και στην πραγματικότητα δεν είν' η ζωή των ηρώων του τρελά συναρπαστική, φαντασμαγορική, αλλά απολύτως βαρετή, βαρετή σαν τη δικιά του. Aπ' την άλλην όμως, κατά κοινή ομολογία, η ζωή ξεπερνά την κάθε φαντασία, και ολοένα πίεζε την φαντασία του στα άκρα, πεπεισμένος πως δεν είν' αρκετή τρελή, αρκετά φανταστική ως φαντασία, ώστε να ξεπερνά σεναριακά την πραγματική ζωή, των άλλων λέμε, όχι τη δική του που ήταν μια ευθεία γραμμή καρδιακού παλμογράφου. Απορροφημένος καθώς ήταν στο παιχνίδι αυτό, στην εσωστρέφειά του, δέσμιος επιθυμιών που εντέλει δεν υπήρχαν, θέλοντας με το στανιό να δημιούργησει και να ζήσει κατάστασεις, πραγματικότητες, σχέσεις, εμπειρίες συναρπαστικές, είχε ξεχάσει να εναρμονίζει το προσωπικό με το συλλογικό, τον τρώγαν τα ψευτόσυγγραφιλίκια, οι αστείοι συναισθηματισμοί, οι ποιητές και τα όμορφα κορίτσια, την ίδια στιγμή που οι εργάτες στο αίτημα για καταβολή δεδουλεύμενων δέχονταν σφαίρες.
(Οι όμορφες οι λέξεις, τα σχόλια, οι αναμεταδόσεις, τα like και οι τζιριτζάντουλες με μάραναν).
(υγ. εντάξει, το Terrible love άκουγα όσο το έγραφα, αλλά επειδή ακούω κι άλλα πράγματα, πέρα από National, πάρε Mushrooms, yard of my head, ταιριάζει)
Ο τύπος αυτός, που λες, έκαμνε διαρκώς σενάρια στο μυαλό του με τους ανθρώπους. Ανθρώπους που ήξερε και που δεν ηξερε, που τον ήξεραν και που δεν τον ήξεραν. Καθόταν στα παγκάκια, στα μπαρ, στα καφενεία, περπατούσε ολημερίς στους δρόμους, δεν τον χωρούσε ο τόπος και άπραγος χάζευε τους περαστικούς, μοναχικούς, ζευγαράκια, παρέες και έβγαζε τα συμπεράσματά του, αυθαίρετα, για αυτούς, καταπώς ο ίδιος το είχε ανάγκη. Μιλάμε για καταπληκτικά σενάρια, καλπάζουσας φαντασίας, περιπέτεια, σαπουνόπερα, τσόντα, αρχαία τραγωδία, όλα μαζί σε ένα, μόνο που τον έτρωγε διαρκώς η αγωνία μην είναι τα σενάριά του υπερβολικά και στην πραγματικότητα δεν είν' η ζωή των ηρώων του τρελά συναρπαστική, φαντασμαγορική, αλλά απολύτως βαρετή, βαρετή σαν τη δικιά του. Aπ' την άλλην όμως, κατά κοινή ομολογία, η ζωή ξεπερνά την κάθε φαντασία, και ολοένα πίεζε την φαντασία του στα άκρα, πεπεισμένος πως δεν είν' αρκετή τρελή, αρκετά φανταστική ως φαντασία, ώστε να ξεπερνά σεναριακά την πραγματική ζωή, των άλλων λέμε, όχι τη δική του που ήταν μια ευθεία γραμμή καρδιακού παλμογράφου. Απορροφημένος καθώς ήταν στο παιχνίδι αυτό, στην εσωστρέφειά του, δέσμιος επιθυμιών που εντέλει δεν υπήρχαν, θέλοντας με το στανιό να δημιούργησει και να ζήσει κατάστασεις, πραγματικότητες, σχέσεις, εμπειρίες συναρπαστικές, είχε ξεχάσει να εναρμονίζει το προσωπικό με το συλλογικό, τον τρώγαν τα ψευτόσυγγραφιλίκια, οι αστείοι συναισθηματισμοί, οι ποιητές και τα όμορφα κορίτσια, την ίδια στιγμή που οι εργάτες στο αίτημα για καταβολή δεδουλεύμενων δέχονταν σφαίρες.
(Οι όμορφες οι λέξεις, τα σχόλια, οι αναμεταδόσεις, τα like και οι τζιριτζάντουλες με μάραναν).
(υγ. εντάξει, το Terrible love άκουγα όσο το έγραφα, αλλά επειδή ακούω κι άλλα πράγματα, πέρα από National, πάρε Mushrooms, yard of my head, ταιριάζει)
1 σχόλιο:
Έτσι (και δεν το απευθύνω σε σένα).
Δημοσίευση σχολίου