Κώμικ sans moi

Από ένα σημείο και μετά σταματά η δημιουργία κοινών αναμνήσεων και απλώς ζεις την αναπαράστασή τους, την κοινή νοσταλγία τους και τη διαρκή με ελάσσονες παραλλαγές εξιστόρησή τους. Και καμιά φορά οι αναμνήσεις των άλλων, που δεν είναι δικές σου, σού προκαλούν τόση αμηχανία, οπως κι οι δικές σου στους άλλους προκαλούν ανία, με την -με υποκειμενικά κριτήρια- ελάχιστή τους σημασία. Σε αυτό το επικοινωνιακό κενό αναζητάς τα πρόσωπα με τα οποία έχεις δημιουργήσει κοινές αναμνήσεις, για να τις αναπαραστήσετε μαζί εν είδει παρηγορίας, μόνο που διαπιστώνεις ότι, όσο έχανες τον καιρό σου νοσταλγώντας, τα πρόσωπα αυτά έχουν δημιουργήσει και αποθηκεύσει και άλλες αναμνήσεις. Χωρίς εσένα.