ξεΰπνος

Δεμένη σε ένα στύλο. Πίσω της φέρανε μιαν άλλη. Θέλησε να τη δει. Να την κοιτάξει κατά πρόσωπο. Μόλις βγήκαν απ' το κελί οι δεσμοφύλακες, προσπάθησε αν και δεμένη σφιχτά να γυρίσει προς το μέρος της. Πολύχρωμες μασκότ κυλιούνταν σε λουλουδάτα, πολύχρωμα σεντόνια. Την πήρανε χαμπάρι. Μπήκαν μέσα, τη λύσαν και την πήραν μακριά. Δεν την είδε ξανά ποτέ κανείς. Χωρίς τον κίνδυνο γνώσης ή αυτογνωσίας στάθηκε στην πόρτα ενώπιον χιλιάδων ανθρώπων στο στάδιο, σημαίες που ανεμίζουν, έβγαλε το  μολύβι από την κασετίνα, είναι κανενός αυτό; ρώτησε στο μικρόφωνο. Δεν ήταν δικό μου. Τούτο το αυτοκίνητο μάς καλεί στην κόλαση, η κόρνα, τρέμουλο. Μπορεί να τρέξει κιόλας, προτιμά να περπατά αργά, σκυφτό το κεφάλι, τα χέρια στις τσέπες, σέρνει τα πόδια, έχεις λίγο ρυθμό να μου δανείσεις; Μας δόθηκε η δυνατότητα να εφαρμόσουμε το σχέδιο απαγωγής του τρένου που είχαμε καταστρώσει στο κατάστρωμα με το χέρι να τρέμει και τον ουρανό online να κατεβαίνει πο χαμηλά. Το μόνο που  θυμάται από τις σπουδές της είναι οι τουαλέτες της σχολής και θέλει να εξαγοράσει μνήμες που να θέλουν να ξεπουληθούν. Τώρα πια έχουμε ζαλιστεί αρκετά.