βεντούζα

Ένα βράδυ τον προπέρσινο χειμώνα ο αέρας που λυσσομανούσε άνοιξε διάπλατα την μπαλκονόπορτα της κουζίνας. Τα κουφώματα ήταν παλιά, δεν άντεξαν. Με τα πολλά και με χίλια παρακάλια, η ιδιοκτήτρια του σπιτιού δέχτηκε να τ' αλλάξει. Ίσως να πήρε και την επιδότηση που δίνανε για τα κουφώματα τότε. Δεν ξέρω. Εβαλε φυσικά τα πιο φτηνά, αλλά δεν μας ένοιαξε. Περισσότερο προβληματιστήκαμε που τα μαστόρια αναγκαστικά ξήλωσαν το γύψινο με το κουρτινόξυλο. Επ' αυτού, ούτε ν' ακούσει η ιδιοκτήτρια. Ετσι χάσκει στον τοίχο το κενό, άβαφο σημείο. Δεν μας πολυνοιάζει. Ούτως ή άλλως, αυτό το σπίτι μια παρένθεση είναι, λίγο μεγάλη, που κρατάει επτά χρόνια τώρα. Δεν έχουμε κολλήσει καν τις αφίσες μας, γιατί σήμερα-αύριο, το άλλον μήνα, σε έξι μήνες, του χρόνου, κάποια στιγμή, θα φύγουμε. Φυσικά, δεν έχουμε πάει πουθενά και οι αφίσες μάλλον σαπίσαν. Τέλος πάντων, για να κρεμάμε τα κουρτινάκια, βάλαμε δύο βεντούζες. Που κάθε τρεις και λίγο πέφτουν. Όποτε είμαι μόνος στο σπίτι, πέφτουν συχνότερα, θαρρείς για να μου σπάσουν τα νεύρα. Χτες πέφτανε όλη μέρα. Καθάριζα το κούφωμα, καθαριζα τη βεντούζα, την κολλούσα, ξανάπεφτε. Η παταγώδης αποτυχία μου σε αυτό το τόσο μικρό πράγμα μ' είχε τρελάνει. Επανέλαβα την ίδια διαδικασία για νιοστή φορά κι έφυγα από το σπίτι. Αν ήμουν ακόμη πιο δήθεν απ' ό,τι είμαι, θα έγραφα ότι περιπλανήθηκα άσκοπα σε γνώριμα μέρη, σε μυρουδιές από το παρελθόν. Όπως κι αν εχει, πέρασα μπροστά από το σπίτι μιας παλιάς συμμαθήτιας. Χρόνια χωρίς νέα της. Μετά την πρώτη αποτυχία της να εισαχθεί σε κάποια από τις πλέον περιζήτητες σχολές, χάσαμε τα ίχνη της. Φοβηθήκαμε μην έπαθε τίποτε, αλλά δεν μας κόπηκε και η όρεξη για μπίρες. Γύρισα σπίτι, βρήκα τη βεντούζα με την κουρτίνα πεσμένη χάμω, τη σήκωσα, καθάρισα το κούφωμα, καθάρισα τη βεντούζα, την ξανακόλλησα, άνοιξα το facebook, πληκτρολόγησα το (μάλλον κοινό) όνομα της παλιάς μου συμμαθήτριας, με τα πολλά τη βρήκα, θυμήθηκα που μια φορά ψυλλιάστηκα ότι μου την έπεφτε αλλά δεν ήμουν και σίγουρος, κάτι περίεργα αγγίγματα και κάτι περίεργα λόγια, εγώ στην καρακοσμάρα μου, μετά μου έλεγε για τον φίλο της που δεν την ικανοποιεί συναισθηματικά και πνευματικά, ολα αυτά εμένα μου φαίνονταν λίγο κάπως, δεν ήξερα και τι να πω, ανταλλάζαμε βιβλία, για αυτά, ναι, ήξερα να πω, για όλα τ' άλλα όχι, ξανασήκωσα δυο τρεις φορές την κουρτίνα που έπεφτε διαρκώς και στα διαλείμματα από το πέσε-σήκω της κουρτίνας χάζευα το προφίλ της πρώην συμμαθήτριας που τη στολή και στην οικογενειακή κατάσταση έγραφε ότι είναι παντρεμένη με τον τύπο που δεν την ικανοποιούσε συναισθηματικά και πνευματικά και μεταξύ άλλων δήλωνε ότι της αρέσει και η Λένα Μαντά. Νομίζω πως αυτό ήταν που με στεναχώρησε περισσότερο απ' όλα. Εκλεισα τον υπολογιστή, ξανακόλλησα τη βεντούζα στο κούφωμα και πήγα να κοιμηθώ σίγουρος ότι θα έχει πέσει ξανά προτού προλάβει να με πάρει ο ύπνος. Σήμερα το πρωί, η κουρτίνα ήταν ακόμη στη θέση της. Μια νίκη τόσο δα μικρή. 

(Μια μέρα όλοι αυτοί για τους οποίους έχω γράψει σε αυτό το μπλογκ θα με ξεμπροστιάσουνε για τις μαλακίες που έχω κάνει και τότε δεν θα με ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας). 

ΥΓ Αν το αποκαλούμενο ωραιότερο τραγούδι όλων των εποχών, το Atmosphere των Joy Division, έχει ένα αδικημένο αδερφάκι, αυτό είναι το Closedown των Cure.