Τη μέρα που -για το καλό μου- μού απαγορεύτηκε η είσοδος στο βιβλιοπωλείο, τη μέρα που η μπαργούμαν με το τατουάζ χαμηλά στη μέση έβγαλε περιοριστικά μέτρα εναντίον μου, τη μέρα που τα μπουγατσατζίδικα της πόλης κρεμάσαν πινακίδα "δεν σερβίρουμε σε πάνους κάππες", εκείνην την ημέρα, τρελάθηκαν τ' αντικείμενα και σηκώσαν μπαϊράκι, τα ηχεία μου αρνούνταν παίξουν μουσική και τα μπάσα ήταν δραπέτες, ένας ιός μόλυνε τ' ακουστικά μου και τρυπούσε τ' αυτιά μου με τραγούδια που μισώ στη διαπασώ. Στον υπολογιστή μου ανοίγανε καρτέλες με όλα τ' άρθρα που 'χα διαβάσει στο Τρωκτικό, ανάκατα με πορνό και ανολοκλήρωτες ερωτικές επιστολές προς κοπέλες που ποτέ δεν είχα γνωρίσει. Από τις τρύπες της ντουζιέρας τρέχανε φίδια και από τις βρύσες μαυροκόκκινο αίμα. Τα βιβλία είχαν στήσει οδόφραγμα στην πόρτα και σκοπιά φυλούσανε το μίξερ και το πλυντήριο ρούχων προγραμματισμένο μόνο να στραγγίζει. Οι λάμπες με χτυπούσανε στο πρόσωπο, με στραβώνανε, ατέλειωτη ανάκριση, και ο έλικας του ανεμιστήρα γυρνούσε απειλητικά πολύ κοντά στους όρχεις μου. Η ηλεκτρική σκούπα μού έβαζε τρικλοποδιές, χιλιάδες καλώδια φτιάχνανε αγχόνες και θηλιές, με βάζανε στην πρίζα, με κάνανε φορμάτ, να λειτουργώ σε safe mode, διαρκής ιδιωτικός μέχρι θανάτου γελωτοποιός πληρωμένος με αλκοόλ.
ΥΓ. Παρ' όλα αυτά, χτες εντυπωσιάστηκα που έχω ακόμη τ' αυτιά ν' ακούω κάτι τέτοια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου