Νιώθω λίγο άβολα όταν παθιάζομαι με τραγούδια που στον τίτλο τους έχουν ονόματα γυνακών - ή που στους στίχους τους πρωταγωνιστεί κάποια συγκεκριμένη γυναίκα, ας πούμε αυτή η Jennifer στους στίχους του Fireproof των National. Νιώθω άβολα που παθιάζομαι με ένα έργο τέχνης για μια γυναίκα που δεν γνωρίζω, νιώθω άβολα αναγνωρίζοντας ότι, για παράδειγμα, το A letter to Elise είναι ένα υπέροχο τραγούδι, χωρίς να είμαι σε θέση να ξέρω αν η Elise είναι όντως υπέροχη, χώρια που δεν ξέρω καμία Ελίζα, είτε υπέροχη είτε όχι, ψέματα ξέρω μία, αλλά πάντα κάναμε ότι δεν γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον. Επίσης νιώθω άβολα αναζητώντας τραγούδι που να με παθιάζει και που να φέρει το όνομα της καλής μου. Προβληματίζομαι, πάνω απ' όλα, που αντικείμενο του πάθους δεν γίνεται η ίδια η γυναίκα, αλλά μια άυλη κατάσταση, δηλαδή κάποιο τραγούδι για κάποια γυναίκα, δηλαδή το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα του πάθους ενός καλλιτέχνη. Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε πάθος δι' αντιπροσώπευσης. Όπως και ολόκληρη την τέχνη τελικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου