Για την αλληλεγγύη (και το σέρβις πακ)

Μιλάει η Κ.: Τον είδα να σηκώνεται μες στη μαύρη νύχτα, με το μαλλί λασπωτήρα σαν του Πρέκα να ορθώνεται προς τον ουρανό, αμίλητος ν' ανοίγει το λάπτοπ και να εξαφανίζεται στην κουζίνα. Εκανε ώρα πολλή να εμφανιστεί, ανησύχησα, φοβήθηκα μην έπαθε κάτι, τον βρήκα να σαβουριάζει κάτι υπολείμματα της βραδινής σαλάτας κάνοντας το ψωμί παπάρα στο λάδι. Πέρα από κάτι γρυλίσματα, δεν μπόρεσα να του πάρω κουβέντα.

Μιλάει ο Π.: Εγώ κανονικά με κάτι άλλο θα έπρεπε να ασχολούμαι εκείνη την ώρα, περασμένες δύο μετά τα μεσάνυχτα, να διαβάζω τι έκανε ο ασφαλίτης του τσάρου που ήταν νόθος γιος του πρίγκιπα με κείνο το μοντέλο από το Παρίσι που γδυνότανε, ντυνότανε, γδυνότανε, ντυνότανε και σιγοτραγουδούσε μπρος του. Ομως μ' είχε πιάσει μια μελαγχολία και έγραψα στο κινητό κάτι που φάνηκε πολύ βαθύ, πολύ ουσιαστικό και καθόλου ουδέτερο, ήθελα να το ποστάρω ευθύς αμέσως, αλλά στο μεταξύ πείνασα κιόλας. Κι εκεί που θα έπρεπε να γράφω, αν υπάρχει ένας αγώνας που μαίνεται δεν είναι ο συλλογικός, ο πολιτικός αγώνας, αλλα ο προσωπικός αγώνας των ηττημένων, μού 'ρθε μια ενημέρωση στην έναρξη των γουίντοουζ, ένα σέρβις πακ, βραστοδιάλο νυχτιάτικα και πάτησα το κουμπί να κλείσει και να ξανανοίξει ο υπολογιστής χωρίς το σέρβις πακ, διότι ο αγών αυτός των ηττημένων δεν είναι για την επιβίωση μόνο, αλλα είναι και ηθικός, προσωπικός, ψυχολογικός, δεν ανοίγει το γαμήδι, του διαβόλου μηχανήματα, το θεό μου μέσα νυχτιάτικα, τι αμαρτίες πληρώνω, τι fatal error ρε συ, fatal είναι η μούρη σου, κωλομηχάνημα, αγώνας ψυχολογικός λοιπόν των ηττημένων ενάντια στον χειρότερό τους εαυτό, φτου, μπλεξαμε νυχτιάτικα κι έλεγα να κοιμηθω, ρε συ Κ., δες σε παρακαλώ στον υπολογιστή σου, τι να κάνω όταν μου βγάζει fatal error C0000034, α, μού τα εκτύπωσες κιόλας, τι καλή που είσαι, σ' ευχαριστώ, ενάντια στο χειρότερό τους εαυτό, έλεγα, ενάντια στη δυσπιστία, την κρυψίνoια, τη ιδιωτεία, τον ατομικισμό, τη θλίψη, την απελπισία, την παραίτηση. Λοιπόν, Cscript Script.vbs D:\Windows\winsxs\pending.xml και enter. Skata kai aposkata. Είναι ένας αγώνας που κανέναν από τα ασαφή κελέυσματα περί αλληλεγγύης δεν μπορεί να συνδράμει, γιατί δυστυχώς στον καιρό αυτής της κρίσης λέξεις όπως συλλογικότητα και αλληλεγγύη στα αυτιά των ηττημένων τουλάχιστον φαντάζουν περιττές πολυτέλειες, φτου γαμώτο, πήγε τεσσεράμισι, στάσου να δοκιμάσω το άλλο, %windir%\system32\notepad.exe και βρες το pending, αρχίδια pending, perιττές πολυτέλειες λοιπόν και δυσβάσταχτα βάρη, δύσκολα εγχειρήματα η αλληλεγγύη και οι συλλογικότητες, ασαφείς και αξιόπιστες όσο και οι κυβερνητικές εξαγγελίες περί έξόδου από την κρίση. 

Μιλάει η Κ.: Και μετά από πέντε λεπτά ροχάλιζε ήδη.