Ένας αγώνας τρόμου

Σταθήκαν στην εκκίνηση το σώμα, το μυαλό και η φαντασία, δεν γνώριζαν αν πρόκειται για δρόμο ταχύτητας, ημιαντοχής ή αντοχής, η φαντασία ξεκίνησε χωρίς να περιμένει το σήμα του αφέτη, ξεχύθηκε σαν Γιουσεϊνμπόλτ, έγινε καπνός, το μυαλό περίμενε πρώτα ν' ακούσει τον πυροβολισμό, ξεκίνησε να τρέχει μ' εναν καλό ρυθμό, μα το σώμα, λιγάκι στρουμπουλό, παρέμεινε ακίνητο, διστακτικό, πριν ξεκινήσει με βήμα αργό, απρόθυμο, νωχελικό, πήρε μια μπίρα-κουτάκι από το περίπτερο, στο μπαρ σταμάτησε για ένα ποτό, όσο κυλούσε το αλκοόλ η φαντασία αφηνιάζε, το μυαλό έχανε τον καλό του τον ρυθμό, το δε σώμα σύντομα στην μπάρα ροχάλιζε έχοντας αφήσει μισό το τελευταίο ποτό και μισό το ποίημα που έγραφε με τα φλούδια στη χαρτοπετσέτα "αυτή η Ανω Τούμπα που κάνει η καρδιά μου, όταν σε βλέπω στα όνειρα μου, καθώς αποκοιμιέμαι στην καρέκλα, φορώντας γυαλιά, για να μιλάω τέλεια γαλλικά, κι ας μην καταλαβαίνω λέξη..." 

Στη γραμμή τερματισμού ουδείς, ματαίως περιμέναμε να αναδειχθεί νικητής, η φαντασία είχε λοξοδρομήσει, το μυαλό τα είχε παρατήσει, το δε σώμα άνευ μυαλού και φαντασίας πώς να λειτουργήσει;