Η σωστή γραμματική δεν έχει ρο

Οι λέξεις ήταν δυστυχισμένες και μια μέρα επαναστατήσαν. Υπήρχαν λέξεις καταπιεσμένες, που πασχίζαν να λευθερωθούν, να βγουν έξω στον κόσμο, και λέξεις που είχαν υποστεί τέτοια κακοποίηση, που αγνώριστες πια είχαν χάσει το νόημά τους, άλλες φθαρμένες, πολυχρησιμοποιημένες, εκχυδαϊσμένες, λέξεις εκδιδόμενες επί πληρωμή, αλλά και τζάμπα λέξεις, λέξεις σε προσφορά που γυρεύανε απεγνωσμένα αγοραστή, που εκλιπαρούσαν για λίγη προσοχή, υπήρχε τέτοια υπερπροσφορά λέξεων, ρήματα παθητικά και ενεργητικά, οι υποθετικές μετοχές χτυπούσαν λιμιτ απ κι οι εναντιωματικές λιμιτ ντάουν, τα ουσιαστικά είχαν απολέσει την ουσία τους, όσο δε για τα υποκείμενα, μιλάμε για αδίστακτα καθάρματα με τάχα μου καλές προθέσεις, που ξεπουλούσαν στη μαύρη αγορά υπερπολύτιμα αντικείμενα, ενώ αθώα κατηγορούμενα για συνδέσμους με την τρομοκρατία δέχονταν φρικτά βασανιστήρια με κύριες και δευτερεύουσες προτάσεις, αμείλικτες ερωτήσεις στις οποίες μόνες απαντήσεις ήταν επιφωνήματα φόβου και πόνου. Κι έτσι οι λέξεις εξεγέρθηκαν, αρχικά όλες εναντίον όλων και τελικά κατά του γραφέα. Στασίασαν. Ζητήσαν ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, ισότιμη μεταχείριση. Στάση κουβεντών, στάση γραπτών. Λεκτική απεργία διαρκείας. Κι έπεσε μια φριχτή σιωπή που μας πλάκωσε όλους. 

ΥΓ To τραγούδι δεν έχει χέσει, απλώς τ' άκουγα όταν έγραφα το κείμενο