Το φανταζόμουν καλύτερο

Μια μέρα στη ζωή ενός ούτε καν τριαντάρη, βαθύπλουτου επενδυτή. Δεν ξέρει τι θέλει μέχρι που το βρίσκει: κούρεμα. Ξεκινά η οδύσσεια μες στη λιμουζίνα. Ατελείωτο μποτιλιάρισμα στη Νέα Υόρκη: προεδρική επίσκεψη, διαδηλώσεις και μπάχαλα, η κηδεία ενός διάσημου ράπερ. Καθώς η λιμουζίνα σέρνεται, ο βαθύπλουτος μπαινοβγαίνει κατά το δοκούν, σταματάει για φαγητό, συναντά συνεργάτες του εντός της λιμουζίνας, κάνει σεξ απ’ εδώ κι απ’ εκεί, επιτηρούμενος από την προσωπική του φρουρά η οποία διαρκώς του υπενθυμίζει την ύπαρξη κάποιας απειλής για την ασφάλειά του. Μοιάζει πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία - μόνο που δεν είναι. Ο Ντελίλο στο «Κοσμόπολις» περιφρονεί την ιστορία, δεν ενδιαφέρεται για αυτήν. Είναι σχεδόν απωθητικό το βιβλίο. Όλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα μετά τις διαπιστώσεις που ο συγγραφέας βάζει στο στόμα των ηρώων του, καθώς παρλάρουν ασταμάτητα μέσα (κυρίως) και έξω από τη λιμουζίνα. Μια κοπτοραπτική, απ’ ό,τι συγκράτησα: 

«Στην αρχή, όταν με έδιωξαν, έγραφα αλλά σταμάτησα γιατί ήξερα ότι είναι αξιολύπητο. Ήξερα επίσης ότι υπήρχε κάτι στη ζωή μου που ήθελε να είναι αξιολύπητο, πίεσα όμως τον εαυτό μου να διακόψει κάθε επαφή. Το γεγονός ότι δεν έβλεπε κανείς ποτέ τα γραπτά μου δεν με απασχολούσε. Τα έβλεπα εγώ. Το ζήτημα ήταν να τα γράφω και να τα βλέπω ο ίδιος. Με απασχολεί πολύ ο εαυτός μου. Τον μελετάω. Με αρρωσταίνει. Δεν υπάρχει όμως για μένα τίποτε άλλο. Δεν είμαι τίποτε άλλο. Το επονομαζόμενο εγώ μου είναι ένα μικρό στριμμένο πράγμα, που δεν διαφέρει πιθανώς από το δικό σας, είναι δραστήριο, ξεχειλίζει από σπουδαιότητα, γνωρίζει συνεχώς μεγάλες ήττες και θριάμβους. Ο χρόνος είναι πια στοιχείο του εταιρικού ενεργητικού, ανήκει στο σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Το παρόν σπανίζει. Εχει αφαιρεθεί από τον κόσμο για να αφήσει χώρο για το μέλλον των ανεξέλεγκτων αγορών και του τεράστιου επενδυτικού δυναμικού. Το μέλλον γίνεται επίμονο. Η δύναμη των υπολογιστών εξαφανίζει την αμφιβολία. Κάθε αμφιβολία βρίσκει έρεισμα στην εμπειρία του παρελθόντος. Αυτό το παρελθόν όμως εξαφανίζεται. Παλιά γνωρίζαμε το παρελθόν και όχι το μέλλον. Τώρα αυτό αλλάζει. Μας χρειάζεται μια νέα θεωρία για τον χρόνο. Το μέλλον πάντα εμφανίζεται ενιαίο και ίδιο για όλους. Ολοι θα είμαστε ψηλοί και ευτυχισμένοι εκεί. Για αυτό αποτυγχάνει το μέλλον. Πάντα αποτυγχάνει. Δεν θα γίνει ποτέ το απάνθρωπο ευτυχισμένο μέρος που θέλουμε να το κάνουμε. Ξέρεις τι πίστευαν ανέκαθεν οι αναρχικοί: η παρόρμηση της καταστροφής είναι δημιουργική. Αυτό είναι και το σήμα κατατεθέν της καπιταλιστικής σκέψης: η επιβεβλημένη καταστροφή. Οι παλιές βιομηχανίες πρέπει να εξαλειφθούν αμείλικτα. Νέες αγορές να διεκδικηθούν βίαια. Οι παλιές να γίνουν αντικείμενο επανεκμετάλλευσης, καταστρέψτε το παρελθόν, φτιάξτε το μέλλον»